გალობანი ვარძიისა ღმრთისმშობლისანი

თავნი იტყვიან: „ზესთა დიდებისა აღმატებულო და ანგელოზთა და კაცთა დიდებად შენდა, ვითარ შობისა და ქალწულებისა, შემაერთებელო, ყოლად წმიდაო ღმრთისმშობელო, ვარძიისა მოსახელესა ტაძარსა შენსა შინა მგალობელი ვინმე შენი მაცხოვნე და მიჴსენ მე სულიერისა ტყუეობისაგან“.

I

ეცით მოჰმადლე
ნასა ბრგუდ მეტყუელსა
იტყუაჲ სიბრძნისაჲ, დადოფალო, რამეთუ
ანანადებსა
მას სამადლობელსა
იდებათა შენთასა
სრაილისა ზღჳს განმჴებთა მათ
ასთაებრ გიგალობთ!

გჳპტე ჴორცთაჲ
ნელი დამონებისაჲ
წროჲსა მიერ, სხუაჲ საქმის მაწუეველი
იბოროტედმი
ღძრვათა მწიკულევანთა,
დგილო მეუფისა
მრთისაო, ადგილად სიწმიდისა
ექმენინ აწ შენ ძლით!

ჰრონის კუერთხი,
აკუკი და სასანთლე,
რთბამად ტაბლა, კიდობანი, მანანაჲ,
ესელიელის
წყებითი კარავი
ტოლჳლისა ერისაჲ
რკერძო ჴსნითურთ მოგასწავებდეს,
ედასა ღმრთისასა!

ხალმან გზამან
ღზღუდჳთა წყალთაჲთა,
ავთ მავლობისა ღმრთისაგან გამოსახჳთ
ჳჩუენა უცხოჲ
დემისა გზა-ყოფაჲ
აღისა მის მდოვრისაჲ,
ტებულთა შენ მიერ, ქალწულო,
ესთა კურთხეულო!

III

ავადი ღმერთი სიმართლისა მსჯავრითა,
მის სოფლისა კიდეთა მართებელი,
ა-რა-ემკჳდრა შენ შორის, მოსცა ძალი
ღმსარებელთა თჳსთა
ადნიერებით
თასეულსა მგმობართასა მიდრეკად!

იხის ციხეთა და რკინისა საკრველთაჲთ
ანა სკორეთა გლახაკებრივთა ტყუეთა
ღამაღლებს და აღადგინებს ქუეყანით
ავიწყებისაჲთ მჴსნელი
სმაიტელთაჲ
ამრქველსა ძალსა, ქალწულო უბიწოო!

გერა მშჳლდი ძლიერთაჲ მოუძლურდა
ანაკისა მის სპარ[ს]თა და მიდელთაჲსა,
რაბთა განჰკფდა ძალი საჭურველისაჲ,
ა უძლურთა შეირტყეს
ენ მიერი ძალი!

ტყჳს მჴედრობაჲ მადლობით უბიწოსა:
უ ვინ სიბრძნითა, ნუცა ყოვლად ძალითა
ა სიმდიდრითა მოქადულ არს რაჲთურთით,
რამედ ამას ზედა მოქადულობდინ,
ითარმედ ღმერთი სრული
შუა, ქალწულო
ბითა ჩუენითა საშოჲსაგან შენისა!

IV

ვაკომისი
აბამ განსაკრთომელი
ორთა საზღუართა მყის წარტაცებაჲ
დეს ჴსნასა ტყუეთასა სახე ექმნა,
ილწთა ყარყინთაჲთ,
აბულოთა თანა,
ძალო ღმრთისაო, შეწევნითა შენითა!

წ განვისუენო
ღისა მის წილ ჭირისა,
ღსლვასა ჩემსა და მრესახობისაგან
ალდეველთა მათ სპარ[ს]თა და სომეხთასა,
გარის ტომთა
ეგეონი მოიშთვის
ყლითა ოხათა შენთაჲთა დიდებულო!

ლმობელ იყო
ოდები პრეტორისაჲ,
ცრუა საქმე წყალობისაჲ ნაშობთა
უგდუზიანთა, ქურდთა და უცხოთესლთა.
სარნი ნათელ,
აჭურველი ელვარე,
ღცრად კორანსა ჯუარი და მოციქულნი!

ეედვა ძრწოლაჲ
რსა აღბორგებულსა,
ოაკლდეს მათნი ცხოვარნი სამწყოჲსაგან,
რა იცნა რაჲ ჴარმან ჴმაჲ, ვირმან ბაგაჲ.
კლესიისაჲ
ქაჲ ამაღლდა და განავრცნა
მოგვსა შორის ტაძარი დედოფლისაჲ!

V

საიამან, რომელსა ნაკუერცხალი
აგეთა მისთა შეეხო სერაბინმან,
სე რა შობად ქალწული მიუდგესა, თქ[უ]ა,
ამპრებრ მნათობი ღამისათაჲ, უხრწნელო,
ხრით
ურისა მიმართ მორწმუნეთაჲსა!

როგინესი შეიჩუენა სიცბილი,
მობაჲ ეწიენ დავრდომილთაჲ არიოზს,
ექჳნ ენაჲ ნესტორს სასასა მისსა,
ადუმნა უღმრთოჲ და მოისპო კაცთაგან,
ყევით,
კჳდროანისა მყოფთა ისწავეთ!

ესეს ძირი ნანდვილვე აღყ[უა]ვილნა,
ავითის ფიცმან მიიღო აღსასრული,
ღთქუმაჲ მამათაჲ ძედ მისდ[ა] იცნეს ყოველთა,
სანნა ძესა დავითისსა“ მჴმობელთა,
ამე
სთუად განმანათლებელ ექმენინ ბნელსა!

ომელმან და ვინ არა იცნას სიმართლე,
ქუა ჴმამაღალმან, ვერ ყოს ჭეშმარიტებაჲ,
გინი უკუე ქალწულისა შობასა
იჩქურ ჰგონებდეს შეცთომილნი ამაოდ,
ტერნი
ობილისა და მშობელისანი!

VI

ხათა შენთა ძლიერებითა ვიჴსენ
ავთისა მისგან დილეგისა, ვითარცა
ლიაჲს მიერ პირველ სიკუდილისაგან;
ოცჳთა იჴსენ იონა, უბიწოო,
ჴერ იქმნეს რაჲ ბორკილთა სიმტკიცენი!

ითარცა მუცლით ჯოჯოხეთისაჲთ გესმა,
ნუ ვითარცა ვეშპით, ვედრებაჲ ჩემი,
ომლისა კლიტე-საუკუნე მოქლონნი;
ნელოვანთაგან უბადრუკებისათა
ჴსენ ცხოვრებაჲ ჩემი, ღმრთისა დედაო!

ონა ექმნა სასწაულ ნინეველთა,
ახედ სამ დღისა აღდგომისა მჴსნელისა,
ქა მექმნა მე სასწაულ ღმრთივ-დიდებული,
რავალ ჟამისა კრულებათა განმჭრელსა,
თხ ზღუდეთაგან და ებგურთა სივლტოლაჲ!

ამადლობელთა მოგართუმენ, თანად ერნი
ურაცხელნი ლიტანიობენ შენდა,
ოლო მე ჴმითა ქებისაჲთა გიმსხუერპლე,
ვაჲს ცოდჳსა დამჴსნელო, რაოდენი
მობიერებით აღთქუენ ბაგეთა ჩემთა!

VII

ზეკიაჲსთა
ახლის წულთა მათ ყრმათა
რღჳნეს რაჲ პირველად
ყუეობასა მას უღმრთოსა ღმრთისა
ღმმართებელსა მძლავრსა,
ე შენი ცხადად
სწავეს,
ამეთუ იგი არს ღმერთი
აცნაურსა შემეცნებასა!

ღტყინებული
ჳდ წილ მგზებარე ალი
ტყინებოდა რისხვით
ათესავთაგან მოსაწყინელთა
ატანჯუელთა, ჩემ ზედა
წჳმე შენი
ეწევნაჲ
ქმენ ჩუენდა მაცხოვარ,
ათელო და მფარველო ჩემო!

რცა ვიდრემე
სხუერპლი მუნ და ადგილი,
არნა სულთქ[უ]მაჲ ცრემლითურთ,
პყრობაჲ ჴელთა საკრველიანთაჲ
იტანიობით, ვინაჲ
ქროჲსა ძეგლებრ
რძმედითა
ლვათა მათ შენთაჲთა
ერწმისა მჴეცნი შეურაცხჰყვენ!

გავთა მიერ
პოვეთ ჭეშმარიტებაჲ,
ყო სადმე საჴუმილი
ეტარებისა ღირსთა ჭაბუკთა.
აშინ არა განმლეველ
კლის-სახედთა
ეწუვადთა
წუვებოდეს რაჲ ხორცთა
იჭად შენგან ჴორცშესხმადისა!

VIII

აკობ კიდევ გიხილა, ხოლო მოსე
აყულად, დანიელ მთად, გედეონ საწმისად,
ნგელოზისა მოსლვითა შეცურეულთა,
ეცხლსა მას შინა ქადაგეს ყრმათა, რაჟამს
ატი ოქროჲსაჲ გინებითა კდემულ ყვეს!

ხჭანი სავსე სასოებითა მექმნა
ელ დეირისა და საჴმილ ქალდეველთა
იავი რაჲ მყუდროჲ მცვიდა მე, და მიმო-
კუეთებოდა ალითურთ რაჲ შეწევნაჲ,
ატეხად მჴევალთ-მსახურთა ზუაობისა!

კურთხევს შენგან შობილსა, უბიწოო
ეუფესა და ღმერთსა არსთა ქმნულებაჲ,
ტყჳს ყოველი განწესებაჲ, ვითარცა
მითა, ქებასა მისსა და აღიარებს
აუკუნეთა შემოქმედად ღმერთკაცად!

ნოქ ესვიდა და გარდაცუალა ღმერთმან,
ოე აცხოვნა ნათესავი ცხოველთაჲ,
ოსეს ჴელითა იჴსნნეს ისრაიტელნი,
შჳ მაღნართაჲ მძჳნვარი და ცეცხლი ძირთა
ატკებნელ ჩემდა იქმნეს კუალად შენ მიერ!

IX

ლუმპიანი მძლეობაჲ მოგუენიჭა,
ახუარი მჴდომთაჲ და ფარები შეიფქვა,
რემთა სრბითა განმტკიცნეს ტყეთა ფერჴნი,
ტინეველთა ალი აღედვა ურჩთა,
ისხვით დაემჴუნეს საყდართაჲთ ურწმუნონი!

ძლევის ბრძენთა მეტყუელებაჲ და ვითარ
თქუ, ღმრთისმშობელო, ზეცისა წესთა თანა
ჰა გნატრის შენ ყოველი თესლები და
ომნი კაცთანი, რომელთათჳს გიჴმობენ შენ,
ვენ მშჳლდ რვალისა მკლავნი ჩემნი მარადის!

ჩინოთაგან მღჳმეთა სოფლისთა
ქსორიობაჲ ჩემი აღმოიყვანე,
რბებ განახლდი სიჭაბუკე სულისაჲ,
რალთაგან მიჴსენ ძლიერმან, დიდებულო,
ნებე ყოფად ჩემ შორის უბიწოო!

აგალობელთა ამათ შესხმათა მიერ
დიდებს სული ჩემი შენგან შობილსა,
ალობს ტაძარი შენი, ყოვლად უხრწნელო,
დამის ჴსნაო და ევაჲს აღდგომაო,
იჭად მომმადლე შენდობაჲ გამომთქუმელსა!