უფლის აღდგომიდან ორმოცდამეათე ანუ ამაღლებიდან მეათე დღეს მოხდა სული წმიდის გარდამოსვლა მოციქულებზე: „და როცა სრულდებოდა ორმოცდაათობის დღე, ყველანი ერთად იყვნენ ერთ ადგილას. და ანაზდად იგრგვინა ზეცით, თითქოს გრიგალი აგუგუნდაო, და აავსო მთელი სახლი, სადაც ისინი იყვნენ. და მოევლინა მათ ალივით გაყოფილი ენები, რომლებიც დაეფინა თვითეულ მათგანს. და აღივსნენ ყველანი სული წმიდით...“ (საქმე 2, 1-3). იმ დღიდან არსებობს ეკლესია, რომელიც არის „სხეული ქრისტესი“ (კოლას. 1, 24).
მადლი, რომელიც მოციქულებმა ორმოცდამეათე დღეს მიიღეს, გადასცეს თავიანთ მოწაფეებს ხელდასხმით. ამ უკანასკნელმა კი თავიანთ მოწაფეებს, და ასე მოაღწია ჩვენამდე ჭეშმარიტმა სამოციქულო ეკლესიამ. ეკლესიაში მოქმედებს მაცხოვნებელი მადლი, რომელიც აუცილებელია ადამიანთა გადარჩენისათვის. და ეს მადლი მორწმუნეებს გადაეცემათ საეკლესიო საიდუმლოებების საშუალებით, რომელთა საერთო რიცხვი არის შვიდი, და რომლებიც ამ სოფელში ხორციელად ყოფნის დროს თვით მაცხოვარმა დააწესა.
ერთ-ერთი ამ საიდუმლოებათაგანია სინანული-აღსარება, ცოდვათა გახსნისა და მიტევებისა. იესო ქრისტემ ჯერ კიდევ ჯვარცმამდე აღუთქვა მოციქულებს: მოგცემ შენ ცათა სასუფევლის გასაღებებს, და რასაც შეკრავ მიწაზე, შეკრულ იქნება ცაშიც, ხოლო რასაც დახსნი მიწაზე, დახსნილ იქნება ცაშიც“ (მათე 16, 19); ხოლო აღდგომის შემდეგ მიანიჭა კიდევაც მოციქულებს და ამით ეკლესიას ეს უდიდესი უფლება: „კვლავ უთხრა მათ იესომ: მშვიდობა თქვენდა! როგორც მე მომავლინა მამამ, ისე მე წარგავლენთ თქვენ. ეს რომ თქვა, შეუბერა და უთხრა მათ: მიიღეთ სული წმიდა, ვისაც მიუტევებთ ცოდვებს, მიეტევება მათ; და ვისაც დაუტოვებთ, დარჩება მათ“ (იოანე 20, 21-23).
ადამიანი რომ ღირსი გახდეს ცოდვათა მიტევებისა, უნდა შეიგნოს სიმძიმე ცოდვათა და შეინანოს. სწორედ სინანულია დასაწყისი ჭეშმარიტი ქრისტიანული ცხოვრებისა. ამიტომაც ქადაგებდა იოანე ნათლისმცემელი უდაბნოში ასე: „...მოინანიეთ, ვინაიდან მოახლოვდა ქრისტეს სასუფეველი...“ (მათე 3, 2). რამეთუ საკუთარი ცოდვების განცდისა და სინანულის გარეშე შეუძლებელია ქრისტეს მიღება. ამასვე ქადაგებდა თვითონ უფალიც თავისი მოღვაწეობის დასაწყისში: „...მოინანიეთ და იწამეთ სახარება“ (მარკ. 1, 5). იქნება რა სინანული ჩადენილი ცოდვების გამო, ადამიანმა კიდეც უნდა აღიაროს ისინი. ცოდვათა აღიარებაც ანუ აღსარება თვით ღმერთის მიერ არის დაწესებული. ჯრე კიდევ ძველ აღთქმაში ვკითხულობთ: „თუ დამნაშავეა ერთ-ერთი ამათგანი, უნდა აღიაროს, რომ ცოდვა აწევს... და მღვდელი ცოდვის შენდობას გამოითხოვს მისთვის“ (ლევიტ. 5, 5-6). „აღიარონ თავიანთი ცოდვა რაც ჩაიდინეს...“ (რიცხ. 5, 7); „ვინც თავის ცოდვებს მალავს, ხელი არ მოემართება, ხოლო ვინც მათ აღიარებს და მიატოვებს, შეწყალებულ იქნება“ (იგავ. 28, 13). ასევეა ახალ აღთქმაშიც: „ინათლებოდნენ მისგან (იოანესგან) იორდანეში და აღიარებდნენ თავიანთ ცოდვებს“ (მათე 3, 2-6); „და მრავალი მორწმუნეთაგანი მოდიოდა (მოციქულებთან) და აღიარებდა და აცხდებდა თავის საქმეებს“ (საქმე 19, 18). მოტანილი ადგილებიდან ჩანს, რომ ცოდვების აღიარება საჭიროა კონკრეტულ მოძღვართან, რამეთუ მღვდელმსახურმა არ იცის ადამიანის ცოდვა, რა უნდა მიუტეოვოს მას?
შეიძლება ზოგიერთმა იკითხოს: „ხომ შეიძლება შეგნებულად ვცოდო, შემდეგ აღსარებას ვიტყვი მღვდელთან და უფალიც მომიტევებს?“ ან კიდევ: „მთელი ცხოვრება შეგნებულად ვცოდავ, ბოლოს კი მოვინანიებ“. ასეთებს პასუხს გასცემენ მოციქულთა თავნი წმიდა პეტრე და პავლე: „უჯობდათ საერთოდ არ შეეცნოთ გზა სიმართლისა, ვიდრე შეცნობის შემდეგ უკუქცეულიყვნენ მათთვის მიცემული წმიდა მცნებისაგან. მაგრამ მათთვის თქმულა მართალი ანდაზა: ძაღლი მიუბრუნდა თავის ნარწყევს, და დაბანილი ღორი კვლავ თავის წუმპეში ჩაგორდა“ (2 პეტრე 2, 21-22); „...თუ ჩვენ, მას შემდეგ, რაც მივიღეთ ჭეშმარიტების ცოდნა, კვლავ ვცოდავთ ნებსით, არღარა რჩება მსხვერპლი ცოდვისათვის, არამედ რაღაც საშინელი მოლოდინი მსჯავრისა, და მძვინვარება ცეცხლისა, მტერთა შთასანთქმელად განმზადებულის. თუკი მოსეს რჯულის უარმყოფელი, ორი თუ სამი კაცის მოწმობით, შეუწყალებლად უნდა მოკვდეს, როგორ გგონიათ, რამდენად უფრო მძიმე იქნება მისი სასჯელი, ვინ თრგუნავს ძეს ღმრთისას, და არაღირსად რაცხს აღთქმის სისხლს, რომელთაც განიწმინდა, და აგინებს მადლის სულს?“ (ებრ. 10, 26-29).
შეიძლება ზოგიერთმა ასეც ბრძანოს: „აბა მე რა ცოდვილი ვარ. კაცი არ მომიკლავს და არ მომიპარავს?!“ ამათ პასუხს იოანე მოციქული გასცემს: „თუ ვიტყვით, რომ არა გვაქვს ცოდვა, ჩვენ თავს ვატყუებთ, და ჭეშმარიტება არ არის ჩვენში. თუ ვაღიარებთ ჩვენს ცოდვებს, სარწმუნოა და მართალი, რათა მოგვიტევოს (უფალმა), ცოდვები და ყოველგვარი უსამართლობისაგან განგვწმინდოს ჩვენ. თუ ვიტყვით, რომ არ შეგვიცოდავს, ცრუდ ვსახავთ მას (უფალს), და მისი სიტყვა არ არის ჩვენში“ (1 იოანე 1, 8-10).
ადამიანებმა ხშირად არც კი ვიცით თუ რა არის ცოდვა. არადა, ჩვენ ყოველ წუთში ვცოდავთ. ცოდვები ყოველთვის ჩვენი თანამგზავრნი არიან. აი ისინიცა, ნაყროვანება ანუ გემოთმოყვარება და მემთვრალეობა; მრუშობა და ყოველნაირი ხორციელი გარყვნილება; მრისხანება ანუ გააფრთება და უსიყვარულობა ადამიანთა მიმართ; ვერცხლისმოყვარეობა ანუ სიმდიდრის სიყვარული, რომელიც კერპთაყვანისმცემლობაა; სევდა და უიმედობა, რომელიც ნაადრევი სიკვდილია სულისა, რომელიც შედეგია ამქვეყნიურ ცხოვრებაზე მიჯაჭვულობისა და ფუჭი ოცნებებისა; პატივმოყვარეობა, რომელიც არტისტად გვხდის ამ ცხოვრების სცენაზე და რომელიც ხალხისაგან აპლოდისმენტების მოლოდინში გვამყოფებს მუდამ; სიამაყე, რომელიც გვხდის ამპარტავანსა და ამავე ცხოვრებაში სხვა ადამიანთა საძულველ პირად, და მრავალი სხვანი და სხვანი.
ეხლა ორიოდ სიტყვით იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა მოიქცეს ადამიანი კონკრეტულად, როდესაც მას სურვილი გაუჩნდება მონანიებისა. უპირველეს ყოვლისა, მან მღვდელმსახურთაგან უნდა შეარჩიოს ერთ-ერთი, რომელიც მისი მოძღვარი გახდება. მოძღვარი უნდა იყოლიოს ერთი, რამეთუ იგი მისი სულის მკურნალი, ექიმი უნდა გახდეს. ექიმობა საჭიროა იმდენად, რამდენადაც ჩვენ ჩვენი ძალებით ვერ ვახერხებთ ცოდვებისაგან თავის დაღწევას და მოძღვარი, ისევე როგორც ექიმი პაციენტს, გვაძლევს წამალს, ანუ გარკვეულ კანონებს, რითაც ხდება ჩვენი კურნება. და ეს სულიერი წამალი რომ ეფექტური იყოს, ამისთვის საჭიროა მოძღვარი კარგად გვიცნობდეს ჩვენ სულიერად, და რა თქმა უნდა, იგი ამას მაშინ შესძლებს, თუ კი ის ჩვენი მუდმივი მკურნალი იქნება. აღსარების შემდეგ, თუკი მას თან ახლავს სინანული, რომელიც ძირთადი არსია საიდუმლოებისა, მღვდელი კითხულობს შენდობის ლოცვას, რომლის დროსაც ადამიანს თვით უფლისაგან საიდუმლოდ მიეტევება ცოდვა. აღსარების დროს ყოველი ცოდვა უნდა ითქვას კონკრეტულად, ყოველგვარი შემამსუბუქებელი გარემოების აღნიშვნისა და ცოდვის გამომწვევ მიზეზად სხვათა დადანაშაულების გარეშე. არ უნდა დავფაროთ არაფერი. არ უნდა ვეცრუოთ მღვდელს, რამეთუ ამით ვცრუობთ ღმერთის წინაშე. მაგალითად, როდესაც ანანია და მისი ცოლი ეცრუვნენ პეტრეს, „პეტრემ თქვა: ანანია რატომ აღავსო სატანამ შენი გული, რომ გეცრუა სული წმიდის მიმართ..., ხალხს კი არ ეცრუე, არამედ ღმერთს“ (საქმე 5, 3-4). ამის შემდეგ ანანია და მისი ცოლი მოკვდნენ. უნდა კარგად გვესმოდეს, რომ აღსარების დროს ვდგევართ უფალთან და მას ვეუბნებით ჩვენს ცოდვებს. დიდი ცოდვაა აგრეთვე მოუცლელობის მომიზეზებით ან სიზარმაცით აღსარების გადადება სხვა დროისთვის. ამით ჩვენ უფალს გამოვცდით. ჩვენ არ ვიცით, რა დაგვემართება ხვალ.
სამწუხაროდ, ზოგიერთი ადამიანი შეცდომით ფიქრობს, რომ ცხონებისათვის საკმარისია ზნეობრივი ცხოვრება და სახარების კითხვა. მას არ ესმის, რომ საიდუმლოება ხსნისა მხოლოდ ეკლესიაშია განცხადებული, და თვით ზეციურმა ანგელოზებმა ეს საიდუმლოებანი ეკლესიისაგან გაიგეს: „და გამოვუცხადოთ ყველას, რა არის ზიარება საიდუმლოსი, უკუნისამდე დაფარულისა ღმერთში, რომელმაც შექმნა ყოველივე იესუ ქრისტეს მეოხებით, რათა აქ ეკლესიის მეშვეობით ეუწყოს ზეციურ მთავრობათა და ხელმწიფებად (ანგელოზებს) მრავალფეროვანი სიბრძნე ღმერთისა“ (ეფეს. 3, 9-10).
ეს არის მოკლედ ეკლესიის სწავლება სინანულის საიდუმლოების შესახებ. ხოლო იმ პიროვნებისა გამო, ვინც არ შეისმენს ეკლესიის სიტყვას, მათე მახარობელი იტყვის: „...თუ არც ეკლესიისას შეისმენს, მაშინ იქნება იგი შენთვის როგორც მებაჟე და წარმართი. ჭეშმარიტად გეუბნებით თქვენ: რასაც შეკრავთ მიწაზე, შეკრულ იქნება ცაშიც. და რასაც დახსნით მიწაზე, დახსნილ იქნება ცაშიც“ (მათე 18, 17-18).
თეოდორე გიგნაძე
გაზეთი „ახალგაზრდა ივერიელი“, 1991 წ.