წმიდა ანტონი დიდის ცხოვრება

მეორე ნაწილი

ღვთისადმი მოშურნე და დაუცხრომელი ღვაწლის შესახებ წმიდა ანტონიმ თავის მოწაფეებს უთხრა:

- არ უნდა დავივიწყოთ, რომ ჩვენ ვართ მონები იესო ქრისტესი და მას უნდა ვმსახურებდეთ. მონა ვერ იკადრებს ბატონის ბრძანების შესრულებაზე უარის თქმას, ვერც იმის თქმას გაბედავს, გუშინ ვიმუშავე და დღეს აღარ ვიმუშავებ, ვერც წარსულში გაწეულ ღვაწლს შერაცხს რადმე, არამედ, როგორც სახარებაშია: დღითი-დღედ ერთნაირი გულმოდგინებით შეასრულებს იგივე საქმეს, რათა ამით ბატონს სათნო ეყოს და თავადაც სიზარმაცემ არ სძლიოს.

ჩვენც, ამის მსგავსად, სულ იმის ცდაში უნდა ვიყოთ, რომ გულისმოდგინედ აღვასრულოთ უფლის მცნებები და მტკიცედ გვახსოვდეს, რომ უფალი სამართლიანია და ადამიანს, რომელი ცოდვის დროსაც მიუსწრებს სიკვიდლი, იმითვე გასამართლდება. უფალი ამის შესახებ ეზიკიელის პირით ამბობს: „ყოველნი სიმართლენი მისნი არ აღეხსენნენ მას უსამართლობასა შინა მისსა, რომელ ქმნა, მას შინა მოკუდეს“ (ეზეკ. 33.13). ამიტომ წარიწყმიდა იუდა, როცა თავისი ცოდვილი ქმედებით, წარსულში გაწეული შრომის მადლი, ერთ ღამეში, მთლიანად გააქარწყლა „და ვიდრე იგი იტყოდაღა, აჰა ესერა იუდა, ერთი იგი ათორმეტთაგანი, მოვიდა, და მის თანა ერთი მრავალი მახვილებითა და წათებითა მღვდელთ-მოძღუართაგან და მოხუცებულთა ერისათა. ხოლო მიმცემელსა მას მისსა მიეცა სასწაულად და ჰრქუა: რომელსა მე ამბორსუყო, იგი არს, შეიპყართ იგი. და მეყსეულად მოუხდა იესუს და ჰრქვა: გიხაროდენ, მოძღუარ! და ამბორს უყო მას. ხოლო იესუ ჰრქუა, მას: მოყუასო, რომლისათვისცა მოსურლ ხარ? მაშინ მოუხდეს და დაასხნეს ხელნი მათნი იესუს ზედა და შეიპყრეს იგი“ (მათ. 26, 47-50). ამიტომ, ვეცადოთ, რომ ყოველ ჟამს ერთნაირი გულმოდიგნებით აღვასრულოთ უფლის მცნებები და შემდეგ უფალი თავად შეგვეწევა: „ესე უწყით, რამეთუ ღმრთის მოყუარეთა ყოველივე განემარჯვების კეთილად, რომელნი - იგი ბრძანებით ჩინებულ არიან“ (რომ. 8,28).

იმის გამო, რომ სულმოკლეობამ და სიზარმაცემ არ გვძლიოს, წმიდა ანტონი დიდი თავის სულიერ შვილებს მოუწოდებდა მარადის ხსომებოდათ სიკვდილი და მოჰყავდა მოციქულის სიტყვები: „მარადღე მოვკუდები, ვფუცავ თქვენსა სიქადულსა, რომელ მაქუს ქრისტე იესუ ს მიერ უფლისა ჩუენისა“ (I კორ. 15,31).

- ამიტომ, - განაგრძობდა ანტონი, - ჩვენც შევეცადოთ სამართლიანად ცხოვრებას და სიკვდილზე ფიქრით აღარ ვცოდავთ. ძილისაგან აღდგომილები ნუ დავიიმედებთ თავს იმაზე ფიქრით, რომ საღამომდე ვიცხოვრებთ, ნურც ძილად მისვლისას ვიფიქრებთ, რომ სიკვდილი ვერ მოგვიახლოვდება. რადგან უცნობია ჩვენთვის უფლის განგება და ის თუ როდის მოგვიწევს ამ სოფლის დატევება, ჩვენ თუ ამ წესით ვიცხოვრებთ, არც ვცოდავთ, არც მომაკვდინებელი გულისთქმა გვძლევს, არც მრისხანება ვინმეს მიმართ, არც სიმდიდრის მოხვეჭის ცდაში ვიქნებით, არამედ დღითიდღე მოვკვდებით ცოდვით მიმართ და ყველას შევუნდობთ, ყოველდღე სიკვდილის მოლოდინში ყოფნის ჟამს, ჩვენთვის ყოველგვარ მნიშვნელობას, დაკარგავს ინტერესი და გულისთქმა ქალის მიმართ და ვძლევთ ყოველგვარ უწმინდურებას. ყოველთვის, საშინელ სამსჯავროზე ფიქრით უკუვაგდებთ ყოველ წარმავალს, რადგანაც შიში და ტანჯვის დათმენა განაქარვებს ხორციელ გულისთქმათა სიტკბოებას და სულს მოდრეკილს და დამდაბლებულს უფლისაკენ წარმართავს.

ზეციური სამსჯავროს შესახებ ანტონი დიდი ამბობს:

- წარმართი ფილოსოფოსები სიბრძნის შესაძენად შორეულ გზას დაადგებიან და ზღვას გადაცურავენ, ჩვენ კი სასუფეველში მოსახვედრად, არც შორუელი გზის გავლას ვსაჭიროვებთ და არც ზღვის გადაცურვას, რადგანაც უფალი ამბობს: „სასუფეველი გულსა შინა თქუენსა არს“ (ლუკ. 17,21). სათნოების მოსაპოვებლად მხოლოდ ჩვენი ნებაა საკმარისი, რადგან ის ჩვენია და ჩვენს მიერ განემტკიცება, რადგან სულს ცოდნა ბუნებითად აქვს მოცემული და სათნოებით განემტკიცება. დაე, როგორც შეიქმნა ისევე დარჩეს, ის კი შეიქმნა კეთილად და წრფელად.

დაე, დავადგეთ სათნოების გზას და უკან ნუღარავინ მიიხედავს, მსგავსად ლოთის ცოლისა, რადგან უფალმა თქვა: „არავინ დასდვის ხელი სახნველსა და ხედავნ იგი გარეუკუნ და წარმართებულ არნ სასუფეველს ღმრთისასა“ (ლუკ. 9,62). უკან მოხედვა კი სხვა არაფერია თუ არა სინანული და ზრუნვა ამა სოფლის გამო.

ამიტომ მოუწოდებდა ისუ ნავე თავის ერს: „წრფელ ჰყვენით გულნი თქუენნი უფლის მიმართ ღმრთისა ისრაელისა“ (ისუ ნავ. 24,23). ხოლო იოანე ნათლისმცემელი იმეორებს რა ესაია წინასწარმეტყველის სიტყვებს. ამბობს: „წრფელ ყვენით ალაგნი მისნი“ (მათ. 33 მარკ. 13 ლუკ. 3,4; იოან. 1,23).

სულის წრფელ ყოფნა ნიშნავს ბუნებით ცოდნას, ანუ იმგვარ მდგომარეობას, რა სახითაც შეიქმნა იგი. ძვირი ზრახვისთვის კი დავისჯებით, როგორც ბოროტი. თუ ადამიანის სული თავდაპირველ მდგომარეობაშია. ეს იმას ნიშნავს, რომ სათნოებაშია და მისთვის ადვილია სიკეთის ქმნა. ძვირი ზრახვისთვის კი დაისჯება, როგორც ბოროტი, დავიცვათ თავი ჩვენი გულის-თქმათაგან, რათა უფალმა იცნას თავისი ქმნილება, და სული ჩვენი იმ მდგომარეობაში, რა სახითაც შექმნა.

ჩვენ კი სიფრთხილე გვმართებს, რომ არ გვძლიოს გულისწყრომამ და არც გულისთქმა დაგვეუფლოს, რადგან დაწერიალი: „რამეთუ გულის წყრომამ კაცისამან სიმრთელე ღმრ??? გულისთქმა იგი მიუდგის და შვის ცოდვა და ცოდვა იგი სრულ იქმნის და შვის სიკუდილი“ (იაკ. 1,15). ამიტომ, როგორც მოციქული ამბობს: „ყოვლითა კრძალულებითა დავიცვნეთ სულნი ჩუენნი“ (იგავ. 4,33).

დემონებთან ბრძოლის შესახებ კი ანტონი შემდეგს შეგვაგონებს:

- თავად უფლისგან გვაქვს ნაბრძანები, რომ მოუკლებელი ყურადღება გვქონდეს იმის მიმართ, რაც ჩვენს სულში ხდება, რამეთუ უკეთური და მზაკვარი მტერი გვყავს ყველას ეშმაკის სახით და მასთან გვიწევს მუდმივი ბრძოლა: „რამეთუ არა არს ბრძოლა ჩუენი სისხლთა მიმართ და ხორცთა, არამედ მთავრობათა მიმართ და ხელმწიფებათა, სოფლის მპყრობელთა მიმართ ბნელისა მის ამის საწუთრო სათა, სულთა მიმართ უკეთურებისათა, რომელნი არიან ცასა ქუეშე. (ეფეს. 6,12). ჰაერი სავსეა ბოროტი სულებით და მათი ლაშქარი თითოეულ ჩვენგანს ყოველი მხრიდა გარს გვარტყია. ვერ შევძლებ თქვენთვის იმ მრავალსახოვნებათა გადმოცემას, რაც მათ ახასიათებთ. მხოლოდ მოკლედ გეტყვით იმ უნარების შესახებ, რაც ჩემთვისაა ცნობილი, რითაც გვებრძვიან და ცდილობენ ჩვენს ცდუნებას.

უპირველეს ყოვლისა მტკიცედ უნდა გვახსოვდეს, რომ ბოროტი სულები თავიდანვე ამ სახით არ იშვნენ, რადგან ღმერთი არ არის ბოროტების შემოქმედი. ასეთი ცვლილება მათში მოხდა არა უფლის, არამედ მათი საკუთარი ნებით. როგორც, უფლის ქმნილება, მათი თავდაპირველი ბუნება იყო კეთილი, მაგრამ საკუთარი ნების მიზეზით, მიწაზე იყვნენ გადმოყრილნი, სადაც ბოროტების მორევში ჩაძირულნი, წარმართებს აცდუნებენ ცრუ ოცნებით და კეპრთაყვანისმცემლობით, ქრისტიანობის მიმართ კი ამოძრავებთ რა განსაკუთრებული შური, ყოველგვარ ბოროტებას მოგვაწევენ და განუწყვეტლივ გვებრძვიან, იმის გამო, რომ ჩვენ ვართ, თავის დროზე, მათთვის განკუთვნილ ზეციური სამეფოს, ერთადერთი კანონიერი მემკვიდრენი.

სხვადასხვაგვარია მათი ბოროტება: მათი ერთი ნაწილი უწმინდურობის უფსკრულში უკიდურეს ზღვრამდეა ჩაძირული, სხვები განსაკუთრებული ბოროტებით გამოირჩევიან. ყოველი მათგანისთვის კი დამახასიათებელია ერთსულოვანი ძალით ბრძოლა ყოველგვარი სათნოების წინააღმდეგ.

ამიტომაც, განსაკუთრებულად გვესაჭიროება გაძლიერებული ბრძოლა და სულიერი ღვაწლი, რათა უფლის მადლით შევიძინოთ მადლი სულისა წმიდისა, რათა განვსაჯოთ ბოროტ სულთა ცდუნებათა სხვადასხვაგვარი სახეები და ყოველი მათგანი ერთი და იმავე იარაღით, იესო ქრისტეს ჯვრის სახელით განვდევნოთ. წმიდა პავლე მოციქული, რომელიც ამ ღვთიური ნიჭით იყო დაჯილდოებული, შემდეგნაირად შეგვაგონებს: „რაითა არა მივიანგაჰრნეთ ჩუენ ეშმაკისაგან, რამეთუ არა გონებისა მისსა უმეცარ ვართ“ (2 კორ. 2,11).

ჩვენ კი ვისაც გამოგვიცდია მათი თავდასხმები, მივბაძოთ მოციქულის სიტყვებს და სიფრთიხლით ვცხოვრობდეთ.

მეც არაერთი განსაცდელი გამომიცდია მათი მხრიდან, და როგორც ჩემს სულიერ შვილებს მოგიყვებით ამის შესახებ, იმის გამო, რომ გაფრთხილდეთ და მტკიცედ დაიცვათ თავი მსგავსი მზაკვრული შემოტევების ჟამს.

ბოროტ სულებს უდიდესი შური ამოძრავებთ ქრისტიანების მიმართ, განსაკუთრებით კი ბერ-მონაზონთა მიმართ, რომელთაც ყოველგვარ საცდურს უმზადებენ და არაფეს ზოგავენ იმის გამო, რომ მათი სული გახრწნან ღვთისმგმობი აზრებით და არაწმინდა გულისთქმებით.

მაგრამ, ამის გამო, ნურც ერთი თქვენგანი ნუ შეშინდება, რადგან ეშმაკები მხურვალე ლოცვით და მარხვით განიდევნებიან. მაგრამ, როცა დროებით შეწყვეტენ თქვენზე თავდასხმებს, ნუ იფიქრებთ, რომ ბოლოს და ბოლოს გაიმარჯვეთ. ეშმაკები დამარცხებას რომ იგემებენ, მორწმუნეებს მოულოდნელად, მეტი ძალით ესხმიან თავს. ბრძოლის მეთოდების მოხერხებულად შეცვლის შემდეგ, ბოროტმა სულებმა თუ მაინც ვერ შეძლეს ბოლომდე ადამიანის აზრების და ფიქრების მონადირება, მაშინ სხვა გზას დაადგებიან. ქალის, მხეცის, ქვეწარმავლის, გოლიათის ან ურიცხვ მხედართა სახით, ოცნებით თუ ძრწოლით, ყოველმხრივ შეეცდებიან მის ცდუნებას. მაგრამ, ყველაფრის მიუხედავად, ყოველივე, პირჯვრის პირველი გადასახვისთანავე უკვალოდ უჩინარდება.

თუკი ამ მხრივაც ვერ მიაღწევენ მიზანს და მათი მზაკვრობაც გამჟღავნდება, მაშინ მისნის სახით, გამოეცხადებიან ადამიანს და შეეცდებიან მომავლის შესახებ წინასწარმტყველების საშუალებით მოინადირონ იგი. თუკი მათ ხრიკებს წინ მორწმუნის მტკიცე სარწმუნოება და სასოება გადაეღობება, მაშინ კი მიმართავენ თავის მთავარს და ცხადლივ ეჩვენებიან მას, ისევე, როგორც უფლის დაშვებით გამოეცხადა ეშმაკი იობს: „თუალნი მისნი, ვითარცა ხილვა მთიებისა პირისა მისისაგან გამოვლენ ლამპარნი აღგზნებულნი, დამოსცვივიან ნაპერწკალნი ცეცხლისანი, ცხვირთა მისთაგან გამოვალს კუამლი აგზნებულისა სახუმილისა ცეცხლისა ნაკუერცხალისა სული მისი ნაკუერცხალად და ალი პირისა მისისაგან გამოვალს“ (იობ. 41, 9-11).

ნეტარი ანტონი თავის სულიერ შვილებს უთხრობდა, რომ მასაც არაერთხელ გამოსცხადებია ეშმაკთა მთავარი მსგავსი შემზარაობით, რომელიც ცდილობდა, ერთ წამში მოესპო მთელი სამყარო. მაგრამ საბედნიეროდ ძალა არ ყოფნიდა ამისათვის, ყოვლისშემძლე უფალი იმგვარად იმორჩილებს ეშმაკს, როგორც ცხენს აღვირი, მას შიშის ზარს სცემდა ჯვრის ხსენება და ადამიანთა ღვთისნიერი ცხოვრება. ამის შესახებ ნეტარი ანტონი ასეთ რამეს გადმოგვცემს:

- ჩემს მიერ საყვარელნო ძმანო, უფლის მიმართ წმინდა ცხოვრება და გულწრფელი რწმენა არის ის უდიდესი ძალა, რითაც ეშმაკი იძლევა. მონაზონთაგან კი უფრთხის მარხვას, ღამისთევას, ლოცვას, სიმშვიდეს, მყუდროებას, სიმდაბლეს, გლახაკ-მოყვარეობას, მოწყალებას, ურისხველობას, ყველაზე მეტად კი გულწრფელ სიყვარულს უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტეს მიმართ. ამიტომ, ყოველმხრივ ცდილობენ, რომ არ იყვნენ დათრგუნულნი, რადგან კარგად უწყიან, რომ მორწმუნეებზე მოცემულია მადლი სულისა წმინდისა: „აჰა, ესერა მიგცე თქუენ ხელმწიფება დათრგუნვად გუელთა და ღრიანკალთა და ყოველთავე ძალთა მტერისათა“ (ლუკ. 10,19).

აი, კიდევ რა მოუთხრო ნეტარმა ატონიმა სულერ შვილებს:

-ეშმაკები მრავალჯერ დასხმიან თავს შეიარაღებული მეომრების, მორიელების, მხეცების, და ქვეწარმავლების სახით. მაგრამ, რაც არ უნდა მრავალნი ყოფილიყვნენ ისინი, როგორც კი ამ სიტყვებს წარმოვთქვამდი: „ესენი ეტლებითა და ესენი ჰუნებითა, ხოლო ჩუენ სახელითა უფლისა ღმრთისა ჩუენისა თა ჩუენ ვხადოდით“ (ფს. 19,7), ღვთის წყალობით წამსვე ტოვებდნენ ჩემს კელიას. ერთხელ ისინი, ნათლის შემოსილნი გამომეცხადნენ და მითხრეს:

- ანტონი, ჩვენ იმის გამო მოვედით, რომ ნათლით შეგმოსოთ. მე ძლიერ მოვხუჭე თვალები, რომ დემონური ნათელი აღარ დამენახა და ლოცვა დავიწყე. ცრუ ნათელი მაშინვე გაქარწყლდა, გარკვეული ხნის შემდეგ, ისინი კვლავ გამომეცხადნენ და დაიწყეს კამათი წმინდა წერილის სწავლების ირგვლივ. შევეცადე, რომ არაფერი გამეგონა. ეს, რომ ნახეს, მრისხანებისაგან რაც ძალი და ღონე ჰქონდათ ჩემს კელიას დაუწყეს ზანზარი, ისე რომ, ირგვლივ საშინელი გრუხუნის ხმა გაისმა. მე კიდევ არ შევშინდი და მთელი გულით განვაგრძე ლოცვა. ჩემს ირგვლივ ყვირილის, როკვის და ზარების ხმა გაისმა, მაგრამ, როგორც კი გალობა წამოვიწყე, მათი ყვირილი გოდებით შეიცვალა. ამის მნახველი სიხარულით ვადიდებდი უფალს, მათი ძალის და სიშმაგის დამრთგუნველს.

- მისმინეთ, ჩემო სულიერო შვილებო - განგრძობდა ანტონი - აი, კიდევ რას მოგითხრობთ, ერთხელ, ეშმაკი გოლიათის სახით გამომეცხადა და ასეთი მკრეხელობის თქმა გაბედა:

- მე უფლის ძალი და სიბრძნე ვარ, მთხოვე რაც გსურს, ანტონი, და ყოველივეს გიბოძებ.

პასუხად პირში შევანერწყვე და იესო ქრისტეს სახელით, რაც ძალი და ღონე მქონდა, შევეჭიდე და ეს გოლიათი ჩემს ხელში წამსვე ჩამოდნა და ხელებიდან უკვალდ გამიქრა. მოგვიანებით ის კვლავ გამომეცხადა, მაგრამ ამჟამად მონაზვნის სახით და ჰურს მთავაზობდა, რომ მეჭამა:

- შენ ადამიანი ხარ და, როგორც ყველა ადამიანს, ხორციელი სისუსტეები გაგაჩნია მცირეოდენი შვება მიეცი შენს თავს, თორემ ძლიერ მოუძლურდები.

მივხვდი, რომ ეშმაკი მორიგ მზაკვრობას მიმართავდა და როგორც კი პირჯვარი გადავისახე და ლოცვა წარმოვთქვი, მაშინვე უკვალოდ გაქრა და ჩემი კელიიდან კვამლივით გაუჩინარდა.

ბოროტი სულები, უდაბნოში მიმავალს, გზაზე ოქროს ზოდებით ცდილობდნენ ჩემს დაბრკოლებას, რომ როგორმე ან მისი შეხედვით ან ხელის შეხებით ვეცდუნებინე. არც იმას დავმალავ, რომ მრავალი გვემა გამომიცდია მათი მხრიდან, მაგრამ მოთმინებით ვიტანდი ასეთ თავდასხმებს და ხმამაღლა ვგალობდი: „ვერავინ განმაყენოს მე სიყვარულსა ქრისტესსა“ (რომ. 8,35).

ამ სიტყვებზე მათ ერთმანეთზე მიჰქონდათ იერიში და ბოლოს და ბოლოს თავს მანებებდნენ არა ჩემი, არამედ უფლის ბრძანებით, როგორც თავად იესო ქრისტე ამბობს: „ვხედავ ეშმაკს, ვითარცა ელვასა ზეცით გარდამოვრდომილს“ (ლუკ. 10,18).

ერთხელ ეშმაკმა მონასტრის ალაყაფის კარზე დააკაკუნა, გარეთ რომ გავედი, რას ვხედავ, ჩემს წინ ვეებერთელა არსება აღმართულა, რომელიც სიმაღლით ცას სწვდება.

- ვინ ხარ შენ? - შევეკითხე, მან მიპასუხა:

- სატანა.

- რისთვის მოსულხარ?

- იმის სათქმელად მოვედი, რომ სულ ტყუილად მადანაშაულებენ ბერ-მონაზვნები, ქრისტიანები კი ყოველ წუთს მდებენ ბრალს.

- რისთვის აურვებ მათ? - შევეკითხე, რაზეც ასეთი პასუხი გამცა: მე ისედაც შეჩვენებული ვარ. წმინდა წერილშიც ხომ წერია: „მტერისა მახვილი მოაკლდეს სრულიად და ქალაქნი აღაოხრნენ“ (ფს. 9,16). მართლაც, რომ ასეა. ამ ქვეყნად აღარსადაა ჩემი ადგილი. აღარც ქალაქი მაქვს, აღარც რაიმე იარაღი, ადგილიც ხომ არ მოიპოვება ჩემთვის. ყოველმხრივ გავიარაღდი, იმიტომ, რომ იესო ქრისტეს განადიდებს ყოველი ერი. აი, უდაბნოც ხომ მონაზვნებით აივსო. ყველას ის უჯობს, თავის თავს მიხედოს, მე კი ტყუილად ნუღარ მწამებენ ცილს.

გამაკვირვა ღვთის მადლმა და ვუპასუხე სატანას:

- მარადის მტყუან ხარ და ჭეშმარიტს არასოდეს იტყვი. ის იმიტომ ხდება, რომ არ გსურს ჭეშმარიტების თქმა. რადგანაც, იესო მოვიდა, უძლურ გქმნა, დაგცა და განგაიარაღა. წაგერთვა რა ანგელოზური ძალა, ცხოვრობ მწარე და ყოველგვარ უწმინდურობაში ამოსვრილ სამარცხვინო ცხოვრებით.

დასრულებული არ მქონდა ეს სიტყვები, რომ იესო ქრისტეს სახელის ხსენებაზე ეშმაკი უკვალოდ გაქრა.

აი, ასე განამტკიცებდა ანტონი თავის სულიერ შვილებს, რომელთაც არწმუნებდა, რომ არ უნდა შინებოდათ დემონური ძალების, რადგან ისინი ძლეულნი იყვნენ თავად იესო ქრისტეს მიერ, არამედ, საჭირო იყო, რომ მტკიცე რწმენითა და მხნეობით ებრძოლათ მათ წინააღმდეგ.

სულიერი მამის მოძღვრების მოსმენისას ძმები სიხარულით და იმედით ივსებოდნენ და სულის სიკეთისთვის ყურადღებით იმახსოვრებდნენ ატნონის ყოველ სიტყვას. კარგად უწყოდნენ, რომ მოსაგრე მამის ყოველი სიტყვა, მათი სულების საცხოვნებლად იყო წარმოთქმული და ადრე თუ გვიან მათ მიერ გამოჩენილი გულმოდგინების შედეგად, მრავალი სათნოება ღვივდებოდა მათ სულში: ზოგი სათნოებებში განემტკიცებოდა, ზოგიც რწმენაში, ნაწილი კი არაწმინდა გულისთქმებისაგან იწმინდებოდა, სხვანი საშინელი ხილვების დროს გამოწვეული შიშისგან თავისუფლდებოდა. ყველა ერთად კი ცდილობდა მუდმივად ფხიზლად ყოფილიყვნენ, რათა ადვილად არ ძლეულიყვნენ დემონების მიერ მოვლენილი საცდურებით. თავის მხრივ კი გაოცებას ვერ მალავდნენ, თუ რამდენად დიდი იყო ღვთისგან ანტონზე მონიჭებული ის მადლი, რითაც იგი ურთიერთისგან განარჩევდა ეშმაკთაგან მოვლენილ მრავალგვარ ხრიკებს.

იმ მთაზე, სადაც ანტონი დიდი მოღვაწეობდა. მრავალი ეკლესია-მონასტერი აღმოცენდა. მონასტრები სავსე იყო ღვთივსათნო ცხოვრებით, გამორჩეული ბერ-მონაზვნებით და სულერი მოღვაწენით, მათ შორის: ტბკილად მგალობლებით, მედავითნენით, მმარხველნითა და მლოცველნით. ყოველი მათგანი სავსე იყო იმედით მომავალი ცხოვრების მიმართ და ზრუნვით ურთიერთისთვის სიკეთის მიგებით. სიყვარული და თანხმობა სუფევდა მათ შორის და მათი ადგილსამყფელიც იმ ქალაქს ჰგავდა, რომლისთვისაც უცხო იყო ამქვეყნიური შფოთი, სანაცვლოდ აღსავსე კეთილმსახრუებითა და სამართლიანობით, ვერავინ შეხვდებოდა ვერც უწმინდურს, ვერც მაგინებელს, ვერც მოძულეს, ვერც ცილისმწამებელს და ვერც მოჩივარს.

ასე, რომ, თუკი ვინმეს მოუწევდა ამ მონასტრების და იქ მყოფ ღვთივსათნო მონაზონთა ცხოვრების წესის ხილვა, თავისდაუნებურად წამოსცდებოდა ეს სიტყვები: „ვითარ ეგე კეთილ არიან სახლნი შენნი იაკობ, საყოფელნი შენნი ისრაელ, ვითარცა მაღნარნი ბორობანნი და ვითარცა სამოთხენი მდინარესა ზედა და ვითარცა კარავნი, რომელ აღადგინა უფალმან და არა კაცმან, და ვითარცა წყალნი წლისკიდესა“ (რიცხ. 24,5-6).

რაც დრო გადიოდა, ატნონი მით მეტი მოშურნეობით მოღვაწეობდა. ამასობაში კი მოახლოვდა ქრისტიანთა სასტიკი დევნის პერიოდი. 311 წელს იმპერატორმა მაქსიმიანემ დაუნდობელი ბრძოლა გამოუცხადა ქრისტეს ეკლესიას. იგი იყო აღმოსავლეთ რომის იმპერატორი და 305-313 წწ. სირიასა და ეგვიპტეს განაგებდა. ანტონიმ, როცა შეიტყო, რომ ქრისტიანები საწამებლად ქალაქ ალექსანდრიაში მიჰყავდათ, მიატოვა თავისი მონასტერი და მათ გაჰყვა.

- წავიდეთ, - თქვა ანტონიმ, - რათა ჩვენც მათთან ერთად აღვესრულოთ, ან თავად ვიხილოთ მათი აღსასრული.

მიუხედავად იმისა, რომ ანტონი თავისი ცხოვრების წესით მოწამეობრივი ღვაწლით მოსაგრეობდა, ამას საკმარისად არ მიიჩნევდა და სურდა სხვა ქრისტიანებთან ერთად მასაც მოწამეობრივად აღესრულებინა სიცოცხლე. მაგრამ, სხვა იყო უფლის ნება. თავისი სამწყსოსთვის უფალი, ანტონის სახით განამზადებდა კურთხეულ წინამძღვარს.

ანტონი დაუფარავად ემსახურებოდა პყრობილ ქრისტიანებს, მიაცილებდა სამსჯავროზე, ემსახურებოდა საპყრობილეში მყოფებს, წამებისათვის განმზადებულებს რწმენაში განამტკიცებდა და მათ გვერდით დაუფარავად აცხადებდა, რომ თავადაც ქრისტიანია, მისი ყოველი ქმედება ღაღადებდა, რომ ეძიებდა ქრისტესთვის სიკვდილს, მაგრამ, ყოველივეს მიუხედავად, ვერავინ ბედავდა ხელი აღემართა მის წინააღმდეგ. ეს ყველაფერი კი იმით იყო გამოწვეული, რომ უფალს ანტონის მოწამეობრივ აღსასრულზე მეტად, მისი სიცოცხლე სურდა მრავალი მორწმუნის საცხოვნებლად.

მას შემდეგ, რაც ალექსანდრიის მთავარეპისკოპოსი პეტრე მოწამეობრივად აღესრულა, ნეტარი ანტონი თავის მონასტერს დაუბრუნდა, რადგან შეწყდა ქრისტიანთა დევნა. მთელი თავისი დარჩენილი ცხოვრება ლოცვასა და მარხვაში განვლო. როგორც სულიერად, ისე ხორციელად მუდმივ ღვაწლსა და სიფხიზლეში იყო. მისი ერთადერთი სამოსი ძაძა და ველური ტყავი იყო. არც ხორცს ანებივრებდა ბანვით, არამედ საერთოდ არ იკარებდა წყალს იმ ერთეული შემთხვებების გარდა, როცა გზად მიმავალი იძულებული ხდებოდა მდინარე გაეცურა.

ერთხელ, როცა ანტონი დიდი ხნის მანძილზე განმარტოებაში იმყოფებოდა, მასთან ერისმთავარი მარტინიანე ანტონის კელიის კარზე კაკუნს არ წყვეტდა და ევედრებოდა, გარეთ გამოსულიყო და ელოცა ასულის ჯანმრთელობისთვის, ანტონიმ კელიის კარის გაუღებლად გადმოიხედა და მარტინიანეს უთხრა:

- რისთვის მომმართავ დახმარებისთვის? მეც ხომ ისეთივე მოკვდავი ვარ, როგროც შენ? თუ გწამს ქრისტე, რომელსაც მე ვემსახურები, ევედრე შენი რწმენისაებრ და მოგეცეს ყოველივე.

მარტინიანემ რწმენით აღავლინა უფლისადმი ლოცვა და ეშმაკეულთაგან განთავისუფლებულ ასულთან ერთად, შინ მშვიდობით დაბურნდა.

უფალმა ანტონის მიერ, კიდევ სხვა მრავალი სასწუალი აღასრულა, ხოლო, როდესაც დარწმუნდა, რომ ანტონის უნარი შესწევდა სულიწმინდის მადლის ჭურჭელი გამხდარიყო, ერთიორად აღივსო ღვთაებრივი ნიჭით მსგავსად სახარებისეული სიტყვებისა: „ითხოვდეთ და მოგეცეთ თქვენ“. (მათ. 7,7). მიუხედავად იმისა, რომ ანტონის კელიის კარი არასოდეს იღებოდა, მაინც მრავალი ადამიანი აკითხავდა და დახმარებას ითხოვდა მისგან. ამიტომ, ანტონის კელიასთან, ყოველთვის მრავალი სნეული იმყოფებოდა და ნეტარი მამის უნახავად შინ განკურნებული ბრუნდებოდა.

დროთა განმავლობაში ანტონი დარწმუნდა, რომ ადამიანთა ურიცხვი ნაკადი, მუდამ მის კელიასთან რომ იმყოფებოდა, ხელს უშლიდა საყვარელი ღვაწლის, მდუმარებაში ყოფნის, აღსრულებაში. იმასაც შიშობდა, რომ მრავალი სასწაულების გამო, შესაძლოა გონების ძალით თავი აემაღლებინა ან ადამიანებს დაეწყოთ მისი განდიდება. ყოველივე ამან ანტონის გადააწყვეტინა ამქვეყნიურ შფოთს გასცლოდა და ზემო თებაიდაში წასულიყო, სადაც მის ადგილსამყოფელს ვერავინ მიაგნებდა.

გზად მიმავალმა მცირე რაოდენობის პური წაიღო და ის იყო მდინარის პირას ჩამოჯდა ნავის მოლოდინში, რომელიც მეორე ნაპირამდე მიიყვანდა, რომ მოულოდნელად ზეციდან ხმა გაისმა:

- ანტონი, საით და რისთვის გაგიწევია?

ამ ხმას ჩვეულმა ანტონიმ მშვიდად უპასუხა:

- ვინაიდან ადამიანები აქ მოსვენების საშუალებას აღარ მაძლევენ, გადავწყვიტე ზემო თებაიდაზე გამგზავრება, რათა აღარ მაიძულონ იმაზე მეტის გაკეთება, რაც ჩემს ძალებს აღემატება და აღარც მყუდროება დამირღვიონ.

ხოლო ხმამ მიუგო:

- შენ თუ თებაიდაზე ასვლა გსურს ან ბოკულიაში წასვლა, სიმშვიდეს ვერ ნახავ, და თუ გულით გწადია დაყუდება, წადი უდაბნოს სიღრმისკენ.

- და, ვინ მიჩვენოს გზა, რომელიც ჩემთვის უცხოა? - იკითხა ანტონიმ, რაზეც ხმამ სარკინოზების ქარავანზე მიანიშნა, რომლებიც სწორედ იქით მიემართებოდნენ. ანტონი მიუახლოვდა და სთხოვა უდაბნოს გზის გასაყარამდე წაეყვანათ. სარკინოზებმა ანტონის რომ შეხედეს, თავად უფლის გამოგზავნილად ჩათვალეს და სიხარულით წაიყვანეს.

სამი დღე-ღამის მგზავრობის შემდეგ. მიადგნენ მაღალ მთას, რომლის ძირშიც ტკიბლი და ანკარა წყარო მოსჩქეფთა, გარშემო კი ულამაზესი ველი გაშლილიყო რამდენიმე ფინიკის პალმით ღვთის შთაგონებით, ანტონის ძლიერ მოეწონა ეს ადგილი და გადაწყვიტა. მოღვაწეობისთვის ამ მთაზე გამოენახა ადგილი. თანამგზავრებს რამდენიმე პური გამოართვა და სრულ განმარტოებაში განაგრძო ცხოვრება. სარკინოზები ხედავდნენ რა ანტონის გულმოდგინებას, გზად მიმავალნი ყოველთვის პურს უტოვებდნენ ხოლმე. ანტონი ფინიკის პალმის ნაყოფითაც იკვებებოდა.

მოგვიანებით, როდესაც ძმებმა ანტონის ადგილსამყოფელი შეიტყვეს, როგორც საყვარელმა სულიერმა შვილებმა, იზრუნეს, რომ მისთვის პური არ მოეკლოთ. ანტონის არ მოსწონდა სულიერი შვილები მისთვის ასე რომ ირჯებოდნენ და შეეცადა მათთვის ტივრითი შეემსუბუქებინა. ერთ-ერთ მათგანს ბარის, თოხის და მარცვლეულის მიტანა სთხოვა. ეს რომ შეუსრულეს, ანტონი მთაზე ავიდა, კარგად დაათვალიერა ყოველი ადგილი და მიაგნო კარგ სარწყავ-სათეს ტერიტორიას და დაიწყო დამუშავება. ეს ადგილი მთიდან მომდინარე წყლით კარგად ირწყვებოდა. ანტონის ეს შრომა დიდ სიხარულს ანიჭებდა, ვინაიდან გრძნობდა, რომ აღარც არავინ წუხდებოდა მისთვის საზრდელის მიტანისთვის და თავადაც თავისი ხელით მოწეული ნაყოფით იკვებებოდა.

მოგვიანებით ანტონისთან კვლავაც მრავალმა მნახველმა იწყო მისვლა. ანტონიმ მათზეც იზრუნა და სტუმრები კარგად რომ დაეპურებინა, თავის ნაკვეთში ცერცვი და ბარდაც დათესა.

თავდაპირველად ანტონის ნაკვეთში უდაბნოს მხეცები გამოჩნდნენ. ისინი წყალს მოჰყვებოდნენ და სათუთად მოვლილ მოსავალს, დაუნდობლად თელავდნენ და ანადგურებდნენ. სასწაულებრივი ძალით, ერთხელ, ერთად გამოჩნდნენ ანტონის ნაკვეთში. ნეტარმა მამამ ერთი მათგანი ხელში აიყვანა და ყველას გასაგონად უთხრა:

- რისთვის მაყენებთ ასეთ ზიანს? მე ხომ არაფერს გავნებთ. იესო ქრისტეს სახელით გიბრძანებთ, წადით და აქ თვალით აღარ დამენახოთ.

მას შემდეგ, მტაცებელ ცხოველებს ანტონის ნაკვეთში ფეხი აღარ დაუდგამთ. ანტონი სრულ განმარტოებაში აგრძელებდა ცხოვრებას, მუდმივ ლოცვასა და სულიერ ღვაწლში. სულიერი შვილები კი ხშირად მიდიოდნენ საყვარელ ხუცესთან და ცდილობდნენ მისთვის შრომა შეემსუბუქებინათ. მასთან ზეთისხილი და ცერცვი მიჰქონდათ და სთხოვდნენ, რომ როგორმე ეზრუნა მოხუცებულობითა და შრომით დაუძლურებულ ხორცისთვის. მასთან მიმსვლელთა გადმოცემით ირკვევა, თუ რამდენი განსაცდელი გადაიტანა ნეტარმა ანტონიმ განმარტოებით ცხოვრების ჟამს. როგორც სახარებაში წერია: „არა თუ სისხლთა და ხორცთა, არამედ წინააღდგომთაგან ეშმაკთა“ (ეფეს. 6,12). მასთან მიმსვლელებს ესმოდათ ხოლმე ურიცხვი ბრბოს ყიჟინის ხმა, თითქოს გარემო სავსე იყო დემონებით. ღამით კი მთა ნაპერწკლებით ივსებოდა, თითქოს ურდოებს დაეპყროთ იგი. ამის მიუხედავად, ნუგეშისცემისთვის მისულ ძმებს, ანტონი მუხლმოდრეკილი ხვდებოდათ, რომელიც უშფოთველად ევედრებოდა უფალს. ყველას აოცებდა თავისი სიტმკიცით, რადგან სრულიად მარტო მყოფი არც იმის ცდაში იყო, რომ უდაბნო დაეტოვებინა, არც ეშმაკთა თავდასხმების გამო ძრწოდა და არც ოთხფეხი მხეცებისა და ქვეწარმავლების გამო, არამედ როგორც დავით მეფსალმუნე გალობს: „რომელნი ესვენ უფალსა, ვითარცა მთა სიონი, არა შეირყიოს უკუნისამდე“ (ფს. 124,1).

ერთ ღამეს, ანტონი კვლავინდებურად ლოცულობდა. გარშემო რომ მიმოიხედა, შენიშნა, რომ თავისი კელია და მთელი უდაბნო სავსე იყო მხეცებითა და ფოცხვერებით. მათ შემზარავად გაეფართოვებინათ თვალები და კბილების კრაჭუნით მისჩერებოდნენ ატნონის, ნეტარი მამა მაშინვე გამოერკვა და მიხვდა, რომ ეს ეშმაკის მორიგი ხრიკი იყო:

- თუკი უფლის ნებით ხართ აქ. მაშინ მზად ვარ თქვენს მიერ შესაჭმელად, მაგრამ თუ ეშმაკისგან ხართ, გიჯობთ წახვიდეთ ვინაიდან მე ვარ იესო ქრისტეს მონა.

ანტონის ამ სიტყვებისთანავე მხეცებმა უკანმოუხედავად დატოვეს ყოველივე.

რამდენიმე დღის შემდეგ, ახალი ბრძოლა გაიმართა იგივე მტერთან. ანტონის, ერთი ასეთი ჩვეულება ჰქონდა. შესაწირით მისულ სტუმრებს უკან ხელცარიელს არ გაუშვებდა. ერთხელ კალათს ძღვენით ავსებდა, რომ წნული ზევით ასწია, და იგრძნო, ვიღაც ხელზე ეჭიდებოდა. ანტონი წამოდგა და ნახა მხეცი, რომელსაც წელამდე ადამიანის ტანი ჰქონდა,

- მე იესო ქრისტეს მონა ვარ. შენ თუ უფლის მიერ ხარ ჩემთან გამოგზავნილი, აი, მე აქ ვარ და არსად გავრბივარ.

ამ სიტყვებზე მხეცი, სხვა ეშმაკებთან ერთად, უკანმოუხედავად გაიქცა და უკვალოდ გაქრა.

ერთხელ, სულიერმა ძმებმა ანტონის სთოხვეს მათ მონასტერს სტუმრად სწვეოდა. მამაშვილური სიყვარულით აღვსილმა ანტონიმ არ დააყოვნა და სტუმრობისთვის საგანგებოდ მოემზადა. გზად მიმავალმა აქლემები პურით და წყლით დატვირთა და რამდენიმე ბერთან ერთად გაემგზავრა. რამდენიმე დღეში წყლის მარაგი სულ გამოელიათ. ბერებმა თვალუწვდენელ უდაბნოში დაიწყეს წყლის ძიება, იქნებ შემთხვევით სადმე გადაყროდნენ, მაგრამ უშედეგოდ. სულ მალე მცხუნვარე მზის ქვეშ, პაპანაქება სიცხის და წყურივლის გამო, სიკვდილი ელოდათ. ნატერი ანტონი კი იმედს მაინც არ კარგავდა და თანამგზავრებს გამოეყო, რათა შორიახლოს მუხლმოდრეკილს უფლის მიმართ გულმხურვალედ ელოცა. უფალმა მაშინვე შეისმინა ატნონის ვედრება და იმ ადგილას, სადაც ანტონი ლოცულობდა, წყალმა ამოსჩქეფა. გახარებულმა ბერებმა წყურვილი მოიკლეს, უგონოდ მყოფი აქლემებიც გონს მოიყვანეს, წყლის მარაგი აიღეს და მშვიდობიანად განაგრძეს გზა.

მონასტრის მკვიდრნი ანტონის შორიდანვე დიდი ზეიმით შეეგებნენ. ერთად შეკრებილები, ნეტარი მამისგან მოწიწებით იღებდნენ ლოცვა-კურთხევას და ყურადღებით უსმენდნენ. ანტონიმ მათთან რამდენიმე ხანი დაჰყო და ამ ხნის მანძილზე უზიარებდა მთაში მიღებულ სულიერ გამოცდილებას. გამოცდილ და ახალგაზრდა მოღვაწეებს, მათთვის შესაფერისი სულიერი საზრდოთი დიდ სიყვარულს და ურთიერთნუგეშისცემას. ასევე, ახარებდა საკუთარი დის ნახვა, რომელმაც მთელი ცხოვრება მონასტერში გაატარა, ახლა კი ხანდაზმულ ასაკში დედათა სავანეს თავად წინამძღვრობდა.

ანტონი თავის სავანეში დაბრუნების შემდეგ მრავალის სნეული ადამიანის მკურნალობას განაგრძობდა. განსაკუთრებით კი სულით ავადმყოფების. გარდა ამისა, უფალმა, ანტონი დააჯილდოვა მომავლის და შორ მანძილზე ჭვრეტის ნიჭით.

ერთხელ, ანტონისთან, შორი გზიდან ორი ძმა მოდიოდა. გზად წყლის მარაგი სულ ამოეწურათ და ღვთის განგებით ერთ-ერთი მათგანი გარდაიცვალა. მეორე კი, ძალაგამოცლილი სიკვდილს ელოდა. სწორედ ამ დროს, ანტონისთან სტუმრად ორი ბერი იმყოფებოდა. ნეტარმა მამამ სასწრაფოდ უხმო მათ და სთხოვა, დაუყოვნებლივ აეღოთ წყლით სავსე ჭურჭლები და დასდგომოდნენ ეგვიპტისაკენ მიმავალ გზას, თან მიზეზიც აუხსნა და დასძინა:

- აქეთკენ მომავალი ერთი ძმა უკვე ღვთის წინაშე წარსდგა და თუ არ იჩქარებთ, მეორეც გარდაიცვლებაო.

ბერები მაშინვე დაადგნენ ეგვიპტისკენ მიმავალ გზას და აღინიშნულ ადგილას ყველაფერი მართლაც ისე დახვდათ, როგორც წმიდა ანტონიმ უთხრათ. გარდაცვლილი ძმა იქვე დამარხეს, მცხუნავარე სიცხისგან ღონემიხდილი მეორე ძმა კი წყლით გამოაკეთეს და მონასტერში წაიყვანეს.

სხვა დროს ასეთი რამ მოხდა. ანტონი მათზე ჩაფიქრებული იჯდა, რომ მოულოდნელად მზერა ზეცისკენ მიმართა და შეინიშნა ადამიანის სული, რომელსაც ანგელოზთა გუნდი ზეცისკენ სიხარულით მიაცილებდა. ნანახით გაკვირვებულმა ანტონიმ, უფალს შესთხოვა ცხადი გაეხადა, თუ რას ნიშნავდა ეს ჩვენება. ლოცვის დროს, ნეტარ მამას ხმა მოესმა, რომელმაც უთხრა:

- ეს არის ნიტრიის უდაბნოში მცხოვრები ამონის სული.

ამონის, ნეტარი ანტონი კარგად იცნობდა, რადგან ამ ადგილიდან ნიტრიის უდაბნოს ის ადგილი, სადაც ამონი მოსაგრეობდა, 13 დღე-ღამის სავალზე იყო. აქ იგი 22 წლის მანძილზე მოღვაწეობდა და ანტონის მონასტერსაც ხშირად სტუმრობდა. ამონიმ, განდეგილური მოღვაწეობა, ჯერ კიდევ ყმაწვილური ასაკიდან დაიწყო და ღრმად მოხუცებულობამდე თავისი სათნო ცხოვრებით გამოირჩეოდა.

ძმებმა ანტონის სახეზე გაკვირვებული და მხიარული მზერა რომ შენიშნეს, მიხვდნენ, რომ ხილვა ჰქონდა და დაუწყეს გამოკითხვა:

- დღეს განისვენა ამონიმ, - უთხრა მათ ნეტარმა ანტონიმ.

ძმებმა ეს თარიღი დაიმასხოვრეს და 30 დღის შემდეგ, ნიტრიის უდაბნოდან მათთან მისულ ძმებს ჰკითხეს, თუ როდის გარდაიცვალა ამონი. გაირკვა, რომ ამონი, მართლაც იმ დღეს და იმ წუთებში გარდაიცვალა, რა დროსაც ანტონიმ ანგელოზთა მხიარულ გუნდთან ერთად ზეცისკენ მიმავალი იხილა მისი სული. ყველას აოცებდა ანტონის სულის სიწმინდე. ეს იყო საფუძველი ღვთისგან მინიჭებული იმ დიდი ნიჭისა, რისი საშუალებითაც შეეძლო ამა თუ იმ მოვლენის განჭვრეტა დროსა და სივრცეში.

ამონის შესახებ კი ამის თქმა შეიძლება:

- ერთხელ, ამონი გზად მიდიოდა და ვიდრე დანიშნულების ადგილს მიაღწევდა, საჭირო იყო ადიდებული მდინარის გადალახვა. ამონიმ გვერდით მყოფ თევდორეს სთხოვა მოშორებით გასულიყო, რათა ერთმანეთის სიშიშვლე არ ენახათ. თევდორე განეშორა, მაგრამ ამონიმ ვერც მაშინ გაბედა გახდა, რადგან ახლა საკუთარ თავთან შერცხვა. ამ მდგომარეობაში იყო, რომ მეყსეულად მდინარის მეორე ნაპირას აღმოჩნდა. თევდორემ მდინარე რომ გასცურა, ნახა, რომ ანტონი უკვე მეორე ნაპირას იყო და ტანსაცმელიც სურლიად მშრალი ჰქონდა. გაოცებულმა, ამონის ჰკითხა, თუ როგორ შეიძლებოდა ეს მომხდარიყო, მაგრამ ამონი პასუხს არ აძლევდა. ბოლოს, თევდორმე დაუჩოქა და შეევედრა, რომ როგორმე ამის მიზეზი აეხსნა. ამონი როცა დარწმუნდა, რომ სხვა გზა არ ჰქონდა, თევდორეს სთხოვა, ჩემს სიკვდილამდე არავის უთხრა რასაც გეტყვიო და აუხსნა, რომ არც მდინარე გამოუცურავს და არც მასზე ფეხით გაუვლია, არამედ უფლის ნებით ატაცებულ იქნა წამიერად.

თევდორემ, პირობის თანახმად, ამონის გარდაცვალების შემედ განაცხადა ეს ყოველივე.

წმიდა ამონი 350 წელს გარდაიცვალა. მართლმადიდებლური ეკლესია მის ხსენებას ძვ. სტ. 4 ოქტომბერს აღნიშნავს.

ერთხელ ანტონი მონასტრის გარეთ იმყოფებოდა. მას სთხოვეს, რომ თავის გვერდით მყოფ ბერებთან ერთად ნავზე ასულიყო და ელოცა. ანტონი, ნავზე რომ ავიდა, მწარე და მყრალი სუნი იგრძნო. სხვები ვერ გრძნობდნენ ამას და უხსნიდნენ, რომ შესაძლოა, დამარილებული თევზის სუნი სცემდა. ანტონი კი უხსნიდა: ეს სხვა ყროლააო. მართლაც, ვიდრე ანტონი ნავზე ავიდოდა, ერთი ჭაბუკი, რომელიც ეშმაკეული იყო, ჩუმად ასულიყო ნავზე და იმალებოდა. ნეტარმა მამამა როგორც კი იესო ქრისტეს სახელით ეშმაკი შერისხა, ბოროტი სული მყისვე განეშორა ჭაბუკს და განთავისუფლდა. მაშინ კი ყველა დარწმუნდა, რომ ანტონი ეშმაკის ყროლას გულისხმობდა.

(გაგრძელება)