მარია ემელიანეს ასულ გოლუბოვასთან საუბრისას ძალაუნებურად გახსენდებათ სახარებისეული სისხლმდინარე დედაკაცი, რომელიც ოდენ მაცხოვრის სამოსლის ფესვს შეეხო უდიდესი რწმენითა და თავმდაბლობით და მაშინვე განიკურნა.
„1952 წლის დასაწყისში ჯანმრთელობა საგრძნობლად გამიუარესდა. პერიოდულად მქონდა ძლიერი სისუსტე და თავბრუსხვევები, უძილობისა და უმადობისგან ღონემიხდილი ვიყავი, სწრაფად ვიღლებოდი, წონაში საგრძნობლად დავიკელი. მალე სწორნაწლავიდან სისხლდენა დამეწყო. ანალიზებმა სისხლნაკლებობა და ჰემოგლობინის თითქმის არქონა დააფიქსირა. ექიმები დიაგნოზს არ მიმალავდნენ - სწორნაწლავის კიბო. ისინი ოპერატიულ სამედიცინო ჩარევას მირჩევდნენ, მაგრამ თავდაპირველად საჭირო იყო დაუძლურებული ორგანიზმის ოდნავ მაინც მოღონიერება და მძიმე ოპერაციისთვის მომზადება. ღვთის განგებით, გაზაფხულზე დაბა ვირიცის მედიცინის მუშაკთა დასასვენებელი სახლის საგზური მომცეს სამსახურიდან.
იქ წმინდა ბერის და მისი სასწაულთმოქმედი საფლავის შესახებ გავიგე. ერთ-ერთმა დამსვენებელმა, რომელიც წმინდა ბერს სიცოცხლეში იცნობდა, დაჟინებით მირჩია, მამა სერაფიმესთვის მეთხოვა დახმარება. ბერის საფლავამდე პირველად ძლივს მივაღწიე. გარშემომყოფი ხალხისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, რწმენითა და მოწიწებით დავემხე მუხლებზე საფლავის წინ და მთელი გულით შევღაღადე: „მამაო, შენ ყველაფერი იცი. შენ ხედავ, როგორ მერთმევა ძალა. მიშველე მე ცოდვილს და გამკურნე!“ მაშინვე გულში სიმშვიდემ დაისადგურა. სული განმინათლდა და გამიმხიარულდა. მივხვდი, მამა სერაფიმემ ჩემი ლოცვა შეისმინა. შუაღამემდე დავრჩი იმ ღვთივკურთხეულ ადგილას. აშკარად ვგრძნობდი, ძალ-ღონით ვივსებოდი. ცოტა უკეთესად ვიგრძენი თავი. ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობით, უკან დაბრუნებისას მოვფრინავდი. ყოველდღე დავდიოდი ბერის საფლავზე საგზურის ვადის დასრულებამდე. შინდაბრუნებული დედამ ვეღარ მიცნო. თავს სრულიად ჯანმრთელად ვგრძნობდი. დისპანსერში აღარ წავსულვარ, თუმცა დროდადრო უწყებას მიგზავნიდნენ.
ერთი წლის შემდეგ ავადმყოფობა სრულიად გადამავიწყდა. რომ იტყვიან, სინდისმა შემაწუხა და მაინც წავედი დისპანსერში. გამოკვლევებმა დაამტკიცა, რომ სრულიად ჯანმრთელი ვიყავი. გაკვირვებულმა ონკოლოგებმა შესძახეს: „ვინ გმკურნალობდათ?“ ვუპასუხე, რომ ვირიცელი ბერის მეოხებით ღმერთის გარდა არავინ მკურნალობდა. აღირცხვიდან მომხსნეს. ეს ნამდვილი სასწაული იყო“.
ოსტეომიელიტი უმძიმესი დაავადებაა და დაკავშირებულია ძვლის ტვინისა და ძვლების ანთებასთან. ამ დროს ავადმყოფს აუტანელი ტკივილები აქვს. როგორც წესი, ოსტეომიელიტით დაავადებულნი მთელი ცხოვრების განმავლობაში ინვალიდები რჩებიან.
ანდრეი ნიკიფორეს ძე ტიტოვი ვირიცის ყაზანის ეკლესიასა და მამა სერაფიმეს საფლავთან შეგიძლიათ იხილოთ. მას განსაკუთრებული შემთხვევა აკავშირებს წმინდა ბერთან. ერთ დროს მამა სერაფიმემ ის ზემოთ აღნიშნული სენისგან ლოცვით განკურნა. ადნრეი ტიტოვის სიციცხლით სავსე სახისა და აქტიურობის შემხედვარემ, ძნელია ირწმუნოთ, რომ ოდესღაც ის დაღუპვის პირას იყო და მის თავზე სიკვდილის ცელი გახლდათ აღმართული.
„1952 წელს ფეხის ტრავმა მივიღე. მალე ტემპერატურამ ამიწია და დამეწყო ციებ-ცხელება. ჩემი მდგომარეობა ძალიან ჰგავდა გრიპის დასაწყის სტადიას. გარკვეული ხნის შემდეგ ნაღრძობ ადგილას საშინელი ტკივილი დამეწყო, რომელიც შემდგომ შეშუპდა და გადაიქცა სოლიდური ზომის სიმსივნედ. იძულებული გავხდი, ექიმისთვის მიმემართა. დიაგნოზი განაჩენივით ჟღერდა - მარცხენა წვივის დიდი ძვლის მესამედის მწვავე ოსტეომიელიტი. დამაწვინეს სამხედრო-სამედიცინო აკადემიის კლინიკაში. ჩამიტარეს ინტენსიური მკურნალობა. ორ თვეს ებრძოდნენ ექიმები ავადმყოფობას. მდგომარეობა ცოტა გაუმჯობესდა. სიცხემ დაიწია და ტკივილიც ოდნავ შემსუბუქდა. 1952 წლის დეკემბერში საავადმყოფოდან გამომწერეს და ამბულატორიულ მკურნალობაზე გადამიყვანეს.
1953 წელს დაავადება კვლავ გამწვავდა და მიიღო ქრონიკული ხასიათი. კვლავ სამხედრო-სამედიცინო აკადემიაში დამაწვინეს. იქ ამჯერად ხუთი თვე გავატარე. ექიმების მცდელობის მიუხედავად მდგომარეობა არათუ გაუმჯობესდა, არამედ დამძიმდა კიდეც. გაჩნდა ჩირქის გროვები. თითქოს ელექტროდენს დაუვლია, ისე მეკრუნჩხებოდა და მისკდებოდა ფეხი. იძულებული გავხდი, პერიოდულად ჟანგბადის ბალიშით მესუნთქა. გამუდმებით მიხდებოდა წარმოუდგენელი ტანჯვის ატანა. უიმედობის მიზეზი მართლაც რომ მქონდა. ექიმები უძლურნი აღმოჩნდნენ დამხმარებოდნენ: „ვერაფრით დაგეხმარებით, ჩვენ სასწაულებს არ ვახდენთ!“ 1953 წლის ივლისში საბოლოოდ გამომწერეს და მომცეს ცნობა იმის შესახებ, რომ მკურნალობა უშედეგო იყო და ჯანმრთელობის მდგომარეობა არ უმჯობესდებოდა. მხოლოდ ღმერთს შეეძლო ჩემი შველა.
და მართლაც, ღმერთმა არ მიმატოვა გაჭირვებაში. ჩემმა თანამშრომლებმა ვირიცელი ბერის და მისი მადლმოსილი საფლავის შესახებ შეიტყვეს. წავიდნენ ყაზანის ეკლესიაში, მამა სერაფიმეს სახელზე პანაშვიდი გადაიხადეს და ჩემი ჯანმრთელობისათვის ილოცეს. იქიდან ნაკურთხი წყალი და საფლავის მიწა ჩამომიტანეს. მიამბეს მამა სერაფიმეს ლოცვით აღსრულებული სასწაულებრივი კურნებების შესახებ. ღამით საფლავის მიწა ნაკურთხ წყალში ავურიე, ვილოცე და მტკივან ფეხზე დავიდე. მართალია, ვირიცაში მანამდე არასდროს ვყოფილვარ, მაგრამ ბერს უახლოესი ადამიანივით მივმართე: „მამა სერაფიმე! შენ ხედავ, როგორ ვიტანჯები. შენ არასოდროს მიგიტოვებია სნეულთა და ტანჯულთა ზრუნვა. ევედრე ღმერთს, რათა მიხსნას სნეულებისაგან!“ სახარებაში მოთხრობილი სნეულივით უფალს მთელი გულით შევღაღადე: თუ გსურს, განმკურნე!“ სხვა რისი გაკეთება შემეძლო?! ამის შემდგომ მშვიდად დავიძინე. გვიან გამომეღვიძა. ჩემდა სასიხარულოდ, შევნიშნე, რომ სიმსივნე თითქმის გამქრალიყო. და ეს მხოლოდ ერთ ღამეში!.. ასევე შემიმცირდა ტკივილიც. მივხვდი, საჭირო იყო ვირიცაში სასწრაფოდ გამგზავრება, რათა მამა სერაფიმესთვის მადლობა მეთქვა და შემდგომი დახმარება მეთხოვა.
მაშინ ყავარჯნებით ძლივს დავდიოდი. წმინდა ბერის საფლავზე მეგობრებთან ერთად ავტომობილით წავედი. იქ ისეთი სიმშვიდე დამეუფლა, თითქოს თავად მაცხოვარი დაბინავდა ჩემს გულში. დიდხანს, დიდხანს ვესაუბრე მამა სერაფიმეს ჩემს შესახებ, თუმცა კარგად მესმოდა, უთქმელადაც რომ ყველაფერი უწყოდა. მას შემდეგ აღარ დამიკრგავს რწმენა, რომ ღმერთი ჯანმრთელობას დამიბრუნებდა.
საფლავის მიწის ფეხზე დაფენასა და ლოცვას ვაგრძელებდი. ჩემი მდგომარეობდა გაუმჯობესდა“.
1964 წლის 12 აპრილს, ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის საფარველის დღეს, მარიენბურგის ეკლესიის წინამძღვარმა მამა პეტრემ (ბელავსკი) ეპარქიის საქმეთა მმართველს, პროტოპრესვიტერ სერგეის (რუმიანცევი) მოხსენებითი ბარათი გადასცა. დოკუმენტი ამოღებულია სანკტ-პეტერბურგის არქივიდან. აი, მისი შინაარსი:
„თქვენო მაღალღირსებავ,
ძვირფასო და პატივცემულო დეკანოზო,
მამა სერგეი ვლადიმერის ძევ!
უპირველეს ყოვლისა უღრმეს მადლობას მოგახსენებთ იმასთან დაკავშირებით, რომ შესაძლებლობა მომეცით, ჩამეტარებინა წირვა და წესი ამეგო ჩემთვის ძვირფასი მამა ალექსი კიბარდინისათვის, ვისთანაც ორმოცი წელია, რაც მჭიდრო სულიერი კავშირი მქონდა. ბოლო ხუთი წლის განმავლობაში მე მისი სულიერი მამა გახლდით, ის კი - ჩემი. ყაზანის ეკლესიაში რეგულარული მსახურების შეწყვეტის მომენტიდან მასთან თვეში ორჯერ სულიერი საზრდოს მისაღებად დავდიოდი.
მსურს, გაუწყოთ სქემოსანი მღვდელ-მონაზვნის სერაფიმე ვირიცელის წინასწარმეტყველება, რომელიც აღსრულდა მამა ალექსისთან დაკავშირებით. მამა სერაფიმემ მას უთხრა, რომ ბერის გარდაცვალებიდან 15 წლის შემდეგ ის აღესრულებოდა. და აი, 1964 წლის 3 აპრილს მამა სერაფიმეს გარდაცვალებიდან 15 წელი განსრულდა და ზუსტად 15 წლის შემდეგ აღესრულა მამა ალექსიც.
ღრმა პატივისცემითა და სიყვარულით,
თქვენთვის მლოცველი ძმა
დეკანოზი პეტრე ბელავსკი“
ოლგა იაკობის ასული ვინოგრადოვა ღვთისმოსავ, მორწმუნე ოჯახში აღიზარდა. ღვთის შეწევნით ის სქემოსანი მღვდელ-მონაზონი სერაფიმეს სულიერი შვილი გახდა.
„მამა სერაფიმესთან ჩემი პირველი შეხვედრის დროს ბერის მეოხებით უფალმა უდიდესი სულიერი ნუგეში მიბოძა. ბლოკადის წლებში მამა გარდამეცვალა. ომის შემდეგ დედა ძალიან ავადმყოფობდა. სულიერი გამხნევება მჭირდებოდა. ბერის ლოცვა-კურთხევით მასთან თვეში 2-3-ჯერ დავდიოდი. მივდიოდი დარდითა და ნაღველით, ვბრუნდებოდი ფრთაშესხმული. ყოველი შეხვედრისასა ბერთან სინანული მიმქონდა და მის წმინდა ლოცვას ვითხოვდი. შეგეძლოთ, საკუთარ თავზე არაფერიც გეამბათ, ის მომსვლელთა აზრებს კითხულობდა და მაშინვე გაძლევდათ პასუხს. ხალხი თავად უშლიდა გულს დიდებულ ბერს. ეს იყო საპასუხო გამოძახილი მის გულმოწყალებასა და სიყვარულზე.
მამა სერაფიმემ ყოველთვის იცოდა, ვინ და როდის მიდიოდა მასთან. ერთ-ერთი დღესასწაულის წინა დღეს ვირიცაში გვიან ჩავედი და ღამით მომიხდა სიარული. მამასთან რომ შევედი, მკითხა: „როგორ მოხვედი?“ ვუპასუხე, რომ მოვდიოდა და თან ვლოცულობდი, სიმშვიდეს და სიხარულს ვგრძნობდი-მეთქი. ამაზე ბერმა მიპასუხა: „იცი, რომ შენს გვერდით მივდიოდი და ღმერთს ვთხოვდი, არ შეგშინებოდა?!“
ბერი უდიდესი მოსაგრე იყო. თავიდან ვერ მივხვდი, რომ ღირს სერაფიმე საროველს ბაძავდა და ყოველთვის მკაცრად მარხულობდა. თავმდაბლობის გამო არასდროს ყვებოდა საკუთარი გმირობის შესახებ. ერთხელ წითელი ხიზილალა ჩავუტანე და ვუთხარი: „მამაო, ხიზილალა მაინც ხომ შეიძლება თქვენთვის? გთხოვთ, ცოტა მაინც მიირთვით!“ იმდენად გამხდარი იყო, მინდოდა ცოტა მაინც მომეღონიერებინა. ბერის ლოცვა-კურთხევით მისმა თანაშემწე ქალმა ხიზილალა მაშინვე ერთ-ერთ მომსვლელს გადასცა, მე კი მამამ მითხრა, ახლახან ვისადილეო.
ის იყო ჭეშმარიტი ღვთის კაცი, მთელი ცხოვრება ღმერთს მიუძღვნა. მხოლოდ უფალმა უწყის მამა სერაფიმეს ყველა გმირობა. ერთხელ მაისის ქუჩაზე, მის სახლში ღამით დავრჩი. უძილობამ შემიპყრო. შემთხვევით დავინახე, როგორ ლოცულობდა ბერი მთელ ღამეს, დილით კი, თითქოს არაფერიაო, აურაცხელი ხალხი მიიღო.
მამა სერაფიმესთან ვიყავი, როცა დები, ვალია და ნინა, მონაზვნობაზე აკურთხა. შემდგომში ვალენტინა იერუსალიმის გორნენსკის მონასტრის იღუმენია, დედა გეორგია გახდა, ხოლო ნინა - პიუხტიცის მონასტრის მონაზონი, დედა არსენია. ისინი ბერის კელიიდან ძალიან გახარებულნი გამოვიდნენ. „ოლენკა, ჩვენ ახლა პიუხტიცაში წავალთ“, - მითხრეს. „გოგონებო, დამელოდეთ! მეც კურთხევას ავიღებ და ერთად წავიდეთ!“ - ვუპასუხე. შევედი კელიაში, დავიჩოქე: „მამაო, მაკურთხეთ, რათა პიუხტიცაში სულის გადასარჩენად ვიღვაწო. გოგონებს ვიცნობ. ერთად ვივლით თქვენთან ლოცვა-კურთხევისთვის (იმ პერიოდში პიუხტიცის იღუმენიას, დედა რაფაელასა და მონასტრის დებს ძალიან სურდათ, მამა სერაფიმე პიუხტიცაში გადასულიყო და მისთვის სპეციალური სახლიც კი ჰქონდათ მომზადებული)“. ჩემდა სამწუხაროდ, მამამ მითხრა: „არ გაკურთხებ. შენი შინაგანი არსით მათ რეჟიმს არ შეეფერები. დივეევოში გაკურთხებ! არაფერია, ახლა რომ დაკეტილია. მოვა დრო და გახსნიან. ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ლოცვით მონასტერი აღდგება და ღირსი სერაფიმე საროველის წმინდა ნაწილებიც იქ იქნება დასვენებული“.
რა შემიძლია ამ სიტყვებს დავუმატო?! მაშინ 1948 წელი იყო. ღირსი სერაფიმე საროველის წმინდა ნაწილების მეორედ პოვნამდე ჯერ კიდევ ხანგრძლივი 43 წელი გვაშორებდა. და ვის შეეძლო მაშინ დაეჯერებინა, რომ ოდესმე მსგავსი რამ მოხდებოდა?! აი, რამდენად ძლიერი იყო ვირიცელი ბერის რწმენა. მისი მზერა მრავალი წლით წინ იხედებოდა“.
მოგვითხრობს ყოვლადწმინდა და ცხოველსმყოფელი სამების ტაძრის („კულიჩი და პასქა“) მგალობელთა რეგენტი, ნიკოლოზ ივანეს ძე ზაიცევი:
„1994 წელს ცარსკოე სელოში ფეოდოროვსკის სამეფო ტაძრის რეგენტი გახლდით. მაისის დასაწყისში მოულოდნელად მუხლის სახსრის მძაფრი ტკივილი დამეწყო. მალე ფეხბურთის ბურთის ოდენა სიმსივნე გამიჩნდა. ოდნავი შეხებაც კი აუტანელ ტკივილს მგვრიდა. დამეწყო ციებ-ცხელება, ტემპერატურამ 40°-ს მიაღწია, ლოგინში ჩავწექი, მაგრამ ტკივილებისგან ვერ ვიძინებდი, ვკვნესოდი. ეკლესიის მსახურებმა პროფესორ ტურნერის სახელობის ინსტიტუტში მანქანით წამიყვანეს სპეციალისტთან. დამისვეს დიაგნოზი - მარცხენა მუხლის სახსრის სინოვიტი. დაიწყო ოპერატიული მკურნალობა: გაკვეთეს სახსარი და გაუკეთეს დრენაჟი. აქედანვე შეჰყავდათ ანტიბიოტიკები. აუცილებელი გახდა თაბაშირის დადებაც, რადგანაც ფეხი უმოძრაოდ უნდა მქონოდა. მკურნალობა თუ შედეგს არ გამოიღებდა, პაციენტის სიცოცხლის შენარჩუნების მიზნით აუცილებელი გახდებოდა ფეხის ამპუტაცია. ამგვარ ინფორმაციას, რა თქმა უნდა, არ გავუხარებივარ. უნდა დავფიქრებულიყავი, მაგრამ თავად ღმერთმა მიკარნახა სწორი გადაწყვეტილება.
მოულოდნელად ერთ-ერთმა ჩემმა გამცილებელმა შემომთავაზა, სასწრაფოდ დახმარება მეთხოვა მარადსახსოვარი მამა სერაფიმესთვის, რომლის მეოხებითაც ზეციური მკურნალი ჩვენს უძლურებას შეეწეოდა. ჩვენმა მგალობლებმა და მედავითნემ ხელში აყვანილი მიმიყვანეს საფლავამდე. მაშინვე საოცარი სულიერი სიმშვიდე და სიმსუბუქე ვიგრძენი. სრულიად მივენდე ღმერთს. ჩუმად ვიგალობე „სულთათანა“ და ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხარების დაუჯდომელი. მთელი გულით მივმართე მამა სერაფიმეს და საოცრად მწამდა, რომ ჩემს თხოვნას შეისმენდა.
ღვთის განგებით, შევხვდი ადამიანებს, რომლებმაც საფლავის მიწის მოხმარების წესი მასწავლეს. სახლში მიწას ნაკურთხი წყალი გავურიე, პირსახორცი დავასველე და შესიებულ ადგილზე კომპრესი დავიდე. მრავალი დღის შემდეგ პირველად მეღირსა მშვიდი ძილი. ძალიან დიდხანს მეძინა. გაღვიძებისას შევნიშნე, რომ სიმსივნე საგრძნობლად დამცხრალიყო. მამა სერაფიმეს საფლავის მიწის და ნაკურთხი წყლის კომპრესი კვლავ დავიდე. სამი დღის შემდეგ მწვავე ტკივილები შემიჩერდა და შევძელი სიარული. გამუდმებით ვლოცულობდი, ვითხოვდი დამხარებას და ღმერთს მადლობას ვწირავდი ყოველივესთვის. ორი კვირის შემდეგ საერთოდ დამავიწყდა ავადმყოფობა და ეკლესიაში დავბრუნდი. მხოლოდ ღმერთმა უწყის, რა დამემართებოდა, ჰოსპიტალიზაციასა და ქირურგიულ ჩარევაზე რომ დავთანხმებულიყავი“.
რუსი პოეტის ვლადიმერ მარიხინის შემთხვევა ძლიერ ჰგავს სახარებისეული ხელგამხმარი კაცის განკურნების ამბავს.
„1996 წლის ზაფხულში გატჩინაში მშობლებს წიდაბლოკები ჩავუტანე ფარდულის ასაშენებლად. გადმოტვირთვის დროს მარჯვენა ხელის იდაყვი შემთხვევით ბლოკის კუთხეს ჩამოვკარი. დავარტყი ზუსტად ძვალი, ხელში საშინელმა ტკივილმა დამიარა. არ მეგონა, ტრავმა ამდენ უსიამოვნებას თუ შემამთხვევდა დროთა განმავლობაში. ძმას რომ ვუამბე ყოველივე, მიპასუხა: „აწი დიდხანს გეტკინება. მეც მსგავსი რამ შემემთხვა, იგივე ადგილი დავიზიანე სამსახურში და თორმეტი წელი მტკიოდა ხელი“.
გადიოდა დღეები, კვირები, თვეები, გავიდა ნახევარი წელიც. იდაყვის ტკვილი უფრო გამიმძაფრდა. ტკივილი მხარში გადადიოდა და მტევნისკენ ეშვებოდა. გამიჭირდა მუშაობა.
მართალია, სამსახურში ფიზიკური სამუშაოს შესრულება არ მიხდებოდა, მაგრამ ყოველთვის გამოიძებნება საქმე, რომელსაც ძალა სჭირდება. დადგა დრო, როცა ხელი მათრახივით დამეკიდა. დახრახნისის დაჭერაც კი არ შემეძლო.
მალე შევხვდი ერთ ნაცნობს, რომელიც ანალოგიური ტრამვით სამი წლის განმავლობაში იტანჯებოდა. მიუმართავს ექიმებისთვის, მაგრამ ყოველი მცდელობა უშედეგო აღმოჩენილა.
სასოწარკვეთილება იმედით შემეცვალა, როცა მეგობრებმა ვირიცაში, მამა სერაფიმეს საფლავზე წამიყვანეს. ყაზანის ღვთისმშობლის ეკლესიაში დავესწარი წირვას, შემდეგ სასაფლაოზე წავედით. კარიბჭეში ლოცვით შევედი. ორიოდე ნაბიჯზე აღმართულიყო მამა სერაფიმეს საფლავი, რომელიც გულმოდგინედ იყო შემკობილი წიწვოვანი ტოტებითა და ცოცხალი ყვავილებით (ზამთარში!). მივუახლოვდი საფლავს, რწმენით გადავიწერე პირჯვარი და ბერის სახეს დავაცქერდი. ხის ჯვარზე დამაგრებული ფოტოსურათიდან ის პირდაპირ გულზე მიყურებდა. ჩემი სული მის წინაშე ხელისგულივით იყო გადაშლილი.
ეს დაუვიწყარი წუთები იყო. განა, შეიძლება სიტყვით გადმოიცეს ის, რისი განცდაც მხოლოდ გულს შეუძლია?! მთელი არსებით ვიგრძენი, შეისმინეს ჩემი ვედრება. აშკარად მივხვდი, თუ ღმერთის სურვილი იქნებოდა, გამოაჩენდა თავის ძალას და განვიკურნებოდი. მამა სერაფიმეს საფლავიდან აღებული ერთი მუჭა მიწა ყაზანის ეკლესიის ნაკურთხ წყალში ავურიე.
ორი კვირის განმავლობაში საღამოს ლოცვების შემდეგ ნაკურთხი წყლისა და საფლავის მიწის კომპრესს ვიდებდი. ფიქრებითა თუ სიტყვებით ღმერთს და მამა სერაფიმეს გამუდმებით ვევედრებოდი ავბედითი სენისაგან განკურნებას. ჩემი მთავარი წამალი ლოცვა იყო. მიწიერ მედიცინაზე აღარც ვფიქრობდი, თითქოს არც არსებობდა.
ვირიცაში ყოფნიდან ერთი თვის შემდეგ ტკივილები საერთოდ გამიქრა და მარჯვენა ხელით მუშაობა კვლავ შევძელი. უკვე ნახევარი წელია, რაც ჯანმრთელად ვარ. მარჯვენა ხელი საბოლოოდ აღმიდგა. ახლახან დამოუკიდებლად შევძელი მშობლების ნაკვეთში ორმოცი მორის დასაპობად გადატანა.
მართლმადიდებლობა ჩემი ცხოვრების მთავარი ბურჯი გახდა. გამოჯანმრთელებისათვის მადლობის სათქმელად ვირიცაში, მამა სერაფიმეს საფლავზე როცა ჩავედი, კიდევ ერთხელ მივხვდი, რომ უდიდესი მოძღვარი, ყოველგვარი ცხოვრებისეული მწუხარებისა თუ უბედურებისაგან დამცველი და ზეციური მფარველი შევიძინე“.
ამბავი, რომელიც ლარისა ნიკოლოზის ასულ სოლოვიოვას შეემთხვა, სერაფიმე ვირიცელის ზეციური მეოხების კიდევ ერთი დამდასტურებელ მაგალითს წარმოადგენს.
„ღმერთმა ბავშვობიდანვე დამაჯილდოვა კარგი სასიმღერო ხმით. ადრეული ასაკიდანვე, მაღალკვალიფიციური, პროფესიონალი მასწავლებლები კლასიკური სიმღერის სოლო პარტიებში მამეცადინებდნენ. სისტემატურად გამოვდიოდი სოლო კონცერტებით, ვიყავი გუნდის სოლისტი.
1996 წლის ზამთარში მოულოდნელად ხმა დავკარგე. მას შემდეგ ერთი მუსიკალური ფრაზის შესრულებაც არ შემეძლო. ეს ჩემთვის ადვილი გადასატანი არ იყო. მართალია, გონებით ღვთის ნებას ვემორჩილებოდი, მაგრამ გული საშინლად მეტანჯებოდა. ჩემი წამება ორ წელს გაგრძელდა.
1998 წლის დასაწყისში შემთხვევით წავაწყდი განცხადებას, რომელიც სქიმოსანი მღვდელ-მონაზვნის მამა სერაფიმეს საფლავზე მოსალოცად იწვევდა მორწმუნეებს. მამა სერაფიმე ვირიცელის შესახებ არაფერი მსმენოდა. გადავწყვიტე წმინდა ადგილას წასვლა.
მოგზაურობამ სულში სიმშვიდე, სიხარული და იმედი ჩამისახა. ვირიცის მშვენიერ ტაძარში და ბერის წმინდა საფლავზე მთელი გულით ვილოცე. ჩემთვის არაფერი მითხოვია, ღმერთს მივენდე სრულიად. ტაძრის წინამძღვარმა, მამა ალექსიმ, საფლავზე პანაშვიდი გადაიხადა და ყველა მომლოცველი გვაკურთხა, საფლავის ჩაუქრობელი კანდელიდან ცოტაოდენი ზეთი წაგვეღო. ზეთი მაშინვე ოდნავ დავაპკურე ყელსახვევს.
საღამოს, ჩვეულებისამებრ, ვილოცე. მამა სერაფიმეს დახმარება ვთხოვე და მისი კანდელიდან აღებული ზეთით დაპკურებული ყელსახვევით ყელი შევიხვიე, ლოცვითვე დავიძინე.
დილით როცა გავიღვიძე, ვიგრძენი, რომ სიმღერა კვლავ შემეძლო. პირჯვარი გადავიწერე, იესოს ლოცვა წარმოვთქვი და ერთი-ორი ნოტის წამღერება ფრთხილად ვცადე. შემდეგ მოულოდნელად მთელი ხმით თავიდან ბოლომდე „ავე მარია“ ვიგალობე. ეს ნამდვილი სასწაული იყო! მამა სერაფიმეს მეოხებით ღმერთმა ხმა დამიბრუნა.
ცოტა ხნის შემდეგ ისე ჩავედი ვირიცაში. მამა ალექსის სამადლობელი ლოცვის გადახდა ვთხოვე. მამა სერაფიმეს ლოცვით ჩემზე მოღებულ ღვთის წყალობას ვერასდროს დავივიწყებ“.
დედა ვიქტორინას (ერისკაცობაში ზოია სოშალსკი) გახსენებით იწყება ელიზავეტა ტიხონის ასული მინჩუკის მოთხრობა.
„ბავშვობისა და სიყმაწვილის წლები პეტერგოფში გავატარე. ზოიაც იქ ცხოვრობდა. დეიდამისი, ევგენია ფეოდოროვსკაია, ღრმადმორწმუნე, უსათნოესი ადამიანი იყო. სწორედ მან მიიყვანა ზოია ქრისტესთან.
ისინი ერთად დადიოდნენ ვირიცაში მამა სერაფიმესთან. ღვთის ნებით იქ გაიცნეს ეპისკოპოსი მანუილი (ლემეშევსკი), რომელიც ასევე მამა სერაფიმესთან დადიოდა. მეუფე მანუილსა და მამა სერაფიმეს დიდი სულიერი მეგობრობა აკავშირებდათ 20-იანი წლებიდან. მაშინ მომავალი ეპისკოპოსი ჯერ კიდევ მღვდელ-მონაზვნის ხარისხს ატარებდა და ალექსანდრე ნეველის ლავრაში მოღვაწეობდა. 1933 წლის ბოლოს ის ციმბირში გადაასახლეს. ზოია და ევგენია მამა სერაფიმესთან ერთად იმ ძნელბედობის ჟამს მას წერილებითა და ამანათებით ამხნევებდნენ.
1936 წლის ბოლოს ეპისკოპოსი მანუილი გაათავისუფლეს, მაგრამ თავისუფლებაში მხოლოდ სამი წელი დაჰყო. კვლავ დააპატიმრეს და ციმბირის ბანაკში გააგზავნეს. ზოია და ევგენია კვლავ შეძლებისდაგვარად ეხმარებოდნენ“.
თხრობას მარია ემელიანეს ასული გოლუბევა აგრძელებს:
„ზოია ომამდე ხშირად დადიოდა მამა სერაფიმესთან. უკანასკნელად მასთან იყო საომარი მოქმედებების დაწყებიდან ორი კვირით ადრე. მაშინ ბერმა უთხრა: „შემდეგ კვირას ჩემთან თუ არ ჩამოხვალ, დიდხანს ვეღარ ვნახავთ ერთმანეთს“. მოხდა ისე, რომ გარკვეული მიზეზების გამო ზოია ვერ ჩავიდა ვირიცაში. მეორე კვირას კი ყველასთვის ცნობილი ავბედითი დღე - 1941 წლის 22 ივნისი - დადგა.
ბლოკადის დროს სოშალსკების ოჯახი პეტერბურგში ცხოვრობდა. დაბომბვებისა და საარტილერიო ცეცხლის დროს ზოია ზოგჯერ გონებით, ზოგჯერ ხმამაღლა მოუწოდებდა ბერს: „მამა სერაფიმე! გადაგვარჩინე, გვიშველე!“
ბლოკადის მოხსნის შემდეგ პირველივე ხელსაყრელ შემთხვევაში ზოია ძვირფას ბერთან გაემგზავრა. როცა მაისის ქუჩაზე ბერის სახლში მივიდა, პირველ რიგში შეეკითხა: „მამაო! თქვენ, ალბათ, უკვე დაგავიწყდით!“ ბერმა ღიმილით უპასუხა: „რას დაგივიწყებდი! თავი მომაბეზრე შენი ყვირილით - „მამა სერაფიმე, გადაგვარჩინე, გვიშველე“. მამამ ზოია პიუხტიცის მონასტერში მონაზვნად აღკვეცაზე აკურთხა“.
მოგონებებს გვიზიარებს კლავდია გიორგის ასული პეტრუნენკოვაც:
„მამა სერაფიმემ როცა ზოიას მონაზვნად აღკვეცის ლოცვა-კურთხევა მისცა, დასძინა: „იერუსალიმში იღუმენიაც კი იქნები“. შემდეგ, თითქოს, გონება დაძაბა და დაუმატა: „არა, შენთვის ხაზინადარის მორჩილებაც საკმარისია“. ვის შეეძლო ომის შემდეგ წლებში ასეთ რამეზე ფიქრი?!
ზოია პიუხტიცაში სხვადასხვა მორჩილებას ასრულებდა. 1954 წელს ვიქტორინას სახელით მონაზვნად აღიკვეცა. 1955 წელს, სამებობას, ის იერუსალიმში გორნენსკის მონასტერში რუსეთის სასულიერო მისიით გააგზავნეს. თითქმის ოცი წლის განმავლობაში ემსახურებოდა ღმერთს დედა ვიქტორინა იქ. ბოლო წლებში ხაზინადრის მორჩილებას ასრულებდა, როგორც ეს მამა სერაფიმემ უწინასწარმეტყველა“.