წმ. მღვდელმთავარი გაბრიელი (ქიქოძე)

მოძღვრება, თქმული თებერვლის ბ-სა მირქმაზედ
და სოფლის ფარცხანაყანევის ეკკლესიის კურთხევაზედ

ძმანო მართლ-მადიდებელნო ქრისტიანენო!

დღეს ჩვენ, ქრისტიანეთა აქა მდგომარეთა, გვაქვს ორი დღესასწაული: პირველად, საზოგადო ყოველთა ქრისტიანეთათვის დღესასწაული, ესე იგი მირქმა, ანუ მიგებება უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესი სვიმონ მართლისაგან ტაძარსა შინა იერუსალიმისასა; მეორედ, საკუთარი თქვენი დღესასწაული, ესე იგი ენკენიანობა, ანუ კურთხევა წმიდისა ამის, ახლად თქვენგან აღგებულისა, ეკკლესიისა. აწ, შეწევნითა ღვთისათა, ვსთქვათ რაოდენიმე სიტყვა ამ ორთავე დღესასწაულისათვის. ესე იგი, პირველად, შევიტყოთ, რა არის მირქმა, როგორ იქმნა, ანუ რა შემთხვევა იყო იგი, რომელსა ჩვენ უწოდებთ მირქმად და მეორედ, რა არის ეკლესია და რისთვის ვაკურთხეთ ჩვენ დღეს ეს შენობა.

რა არის მირქმა? ვგონებ გაგიგონიათ თქვენც ყოველთა და იცით, რომელ უფალი ჩვენი იესო ქრისტე იშვა ურისტანს ქალწულისაგან მარიამისაგან; გარნა იგი უფალი არა მსწრაფლ და მოულოდნელად მოვიდა ქვეყანასა ზედა, არამედ დიდი ხნითგან იტყოდენ მოსვლასა მისსა წინასწარმეტყველნი, ასი და ათასი წელიწადი მოელოდენ მრავალნი ტომნი ქვეყანისანი მხსნელსა და მაცხოვნებელსა მათსა. პირველი აღთქმა მოსვლისა და განკაცებისა მაცხოვარისა მისცა ღმერთმან თვით პირველთა წინაპართა ჩვენთა, ადამს და ევას, როდესაც მათ შესცოდეს და განგდებულ იყვნენ სამოთხითგან; შემდგომ ამისა მრავალ-გზის განუახლებდა ღმერთი აღთქმასა ამასა მრავალთა მართალთა კაცთა: ღმერთმან განუმეორა ეს აღთქმა მამათ-მთავართა აბრაამს, ისააკს და იაკობს. წინასწარმეტყველნი: მოსე, ისაია, იერემია, დანიილ, სხვათა და სხვათა საუკუნეთა შინა, მრავალ-გზის და ვრცლად იტყოდენ ენითა თვისითა და აღწერდენ საღმრთოთა წიგნთა შინა შობასა იესო ქრისტესსა, მისსა ცხოვრებასა, მისთა სასწაულთა, მისთა ვნებათა. სვიმეონ მიმრქმელი იყო ერთი იმ მართალთა და წინასწარმეტყველთაგანი; რომელთა ღმერთმან წინადვე განუცხადა მოსვლა იესო ქრისტესი. ამ სვიმონ მართალს სულმან წმიდამან ამცნო, რომელ იგი არ გარდაიცვლება, ვიდრემდის თვალითა თვისითა ან ნაჰხავს ჩჩვილსა იესოს და ხელთა ზედა თვისთა არ აღიყვანს მას; იგი იყო ღრმასა მოხუცებულობასა შინა, ოდეს მაცხოვარი იშვა ქალწულისა მარიამისაგან. ებრაელთა ქონდათ ერთი ჩვეულება, რომ ორმოცი დღის ჩჩვილსა მიიყვანებდენ მშობელნი ტაძრად, შესწირვიდენ მუნ შეძლებისამებრ თვისისა მსხვერპლსა და მიიღებდენ მღვდლისაგან ლოცვასა და კურთხევასა. ოდეს აღუსრულდა იესოს ორმოცი დღე, მაშინ აღიყვანეს იგი ტაძრად დედამან მისმან მარიამ და მოხუცმან იოსებ და მოიღეს შესაწირავად ღვთისა ორი გვრიტი ვიანითგან იგინი იყვნენ ღარიბნი და მეტის შეწირვა მათ არ შეეძლოთ. სულმან წმიდამან წინადვე ამცნო მართალსა სვიმეონს მოყვანება იესოსი ტაძრად; სვიმონ მივიდა ტაძარში, მიეგება მარიამს, გამოართვა ჩჩვილი, დაისვენა ხელთა ზედა თვისთა და წარსთქვა: აწ განუტევე მონა შენი, მეუფეო, სიტყვისაებრ შენისა მშვიდობით; რამეთუ იხილეს თვალთა ჩემთა მაცხოვარებაი შენი, რომელი განუმზადე წინაშე პირსა ყოვლისა ერისასა, ნათელი გამობრწყინვებად წარმართთა ზედა, და დიდებად ერისა შენისა ისრაილისა. და მერმედ დალოცა და აკურთხა მარიამი და იოსები. ამ ჟამადვე იყო მუნ ერთი ფრიად მოხუცებული ქალი ანნა, რომელი მრავალ-წელ ემსახურებოდა ტაძარსა მარხვითა, ლოცვითა და მოთმინებითა დღე და ღამე; იმანაც იცნო სულითა წმიდითა ჩჩვილი მაცხოვარი, განიხარა და ეტყოდა მისთვის ყოველთა მსასოებელთა და ღვთის-მოშიშთა კაცთა.

აჰა, ძმაო ჩემნო ქრისტიანენო, ის შემთხვევა, რომელსაც აწ ვდღესასწაულობთ ჩვენ ყოველნი. თვით ამ შემთხვევისაგან უნდა ვსცნათ, რა დიდი და რა საჭირო არის ყოვლისა კაცისათვის ეკკლესია. უფალი იესო ქრისტე იყო ძე ღვთისა, დედა მისი ყოვლად-წმიდა ქალწული; სვიმონ იყო მართალი და აღვსებული სულითა წმიდითა, აგრეთვე ანნა და იოსებ იყვნენ მართალნი და წმიდანი; გარნა იგინიცა ყოველნი მივიდნენ ეკკლესიაში, იქ ილოცეს ღმერთი, იქ განიხარეს სულიერითა სიხარულითა, იქ ახარეს ერთი მეორესა წყალობა და მაცხოვარება ღვთისა, იქ დალოცეს ერთმა მეორე; მაშასადამე, ჩვენ რომ ყოველნი ცოდვილნი ვართ, უმეტესად არ გვმართებსა გვქონდეს ეკკლესია, ეკკლესიაში მივეშურებოდეთ, იქ ვადიდებდეთ და ვლოცავდეთ ღმერთსა, იქ განვიხარებდეთ სულიერითა სიხარულითა, მიულოცავდეთ და ვლოცავდეთ ერთი მეორესა? ჭეშმარიტად, ძმანო ჩემნო, ეკკლესია არის და ყოველთვის უნდა იყოს ჩვენთვის ერთი ფრიად შეყვარებული და სანატრელი ადგილი, რომელმან ჩვენ ყოველნი უნდა შეგვაერთოს სულიერად წინაშე ღვთისა. მრავალსა კეთილსა და ქველის-საქმესა მოგვმადლებს ჩვენ ეკკლესია: იგი არის ჩვენი დედა, ვინაითგან მან გვშვა ჩვენ წმიდისა ემბაზისაგან და გვზრდის ჩვენ სულიერითა საზრდოითა; იგი არის ჩვენი სულიერი განმანათლებელი და მაცხოვნებელი, ვინაითგან შვიდთა საიდუმლოთა შინა იგი მოგვანიჭებს ჩვენ სულიერსა მადლსა იესო ქრისტესსა. გარნა ყოველზე უმთავრესი და უმჯობესი ქველის-მოქმედება ეკკლესიისა ის არის, რომელ იგი ერთმანეთს შეაერთებს და შეაყვარებს ძეთა თვისთა. წუთი, ამაო სოფელი კაცს კაცისაგან განაშორებს, ხოლო ეკკლესია კაცს კაცთან შეაერთებს. ეკკლესიაში ყოველივე ისრე არის მოწყობილი, რომ კაცი კაცთან შეაერთოს და კაცი კაცს შეაყვაროს.

გარნა ის ყოველთვის უნდა კი გახსოვდესთ, ძმანო ჩემნო, რომელ წმიდა ეკკლესია მხოლოდ მათ არგებს, განანათლებს და აცხოვნებს, რომელნი ისმენენ ხმასა ეკკლესიისასა, ხშირად დადიან ეკკლესიაში, გულის-ხმიერად ისმენენ წირვა-ლოცვასა და სწავლასა და მერმედ თავის სახლში და სოფელში კარგად იქცევიან. თქვენც ესრედ მოიქეცით, ძმანო ჩემნო, თუ გსურსთ, რომ ეკკლესია იყოს ყოველთვის სასარგებლო. რადგან ესოდენი შრომა მიიღეთ და აღიშენეთ ახალი ეკკლესია, მასაც უნდა ეცადნეთ, რათამცა თქვენი სული და გული განახლდეს და აღშენდეს ღვთისათვის; ესრედ რომელ, ვითარცა ამ ეკლესიაში იქნება ამიერითგან მადლი და სიწმიდე, ეგრედვე თქვენ გულშიაც განახლდეს და განმტკიცდეს იგივე მადლი და სიწმინდე. ამინ.