ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხატის „შენ ხარ ვენახის“
მიერ აღსრულებული
სასწაულები
(მესამე ნაწილი)
* * *
ჩემი მეგობრის დედას ინსულტის გამო დაემართა სისხლჩაქცევა – ჰემოტომა – თავის არეში.
უმძიმეს მდგომარეობაში მოათავსეს რეანიმაციაში. გაუკეთდა სასწრაფო ოპერაცია, თავის
ქალის ტრეპანაცია. იგი ასაკოვანია, დაავადებულია ჰიპერტონიით, აღენიშნება სისხლძარღვების
ათეროსკლეროზული დაზიანება, რამაც არაერთხელ შეუქმნა საფრთხე მის ჯანმრთელობას.
ოპერაციის შემდგომი პერიოდი გართულდა. ავადმყოფი ხუთი დღის განმავლობაში კრიზისულ
მდგომარეობაში იმყოფებოდა. ექიმების ყოველგვარი მცდელობის მიუხედავად, მდგომარეობა
არ უმჯობესდებოდა. მაშინ თვით მკურნალმა ექიმმა თავისი ავადმყოფი მიანდო ღვთის
ნებას, განგებას.
ჩვენი სურვილით საავადმყოფოში წავაბრძანეთ ხატი „შენ ხარ ვენახი“. დაუბრკოლებრივ
დავასვენეთ სასთუმალთან. ავადმყოფს ხელზე გავუკეთეთ ნაკურთხი ჯვარი. რამდენიმე
საათის შემდეგ მკურნალმა ექიმმა კმაყოფილებით აღნიშნა, რომ მდგომარეობა გაუმჯობესდა,
კერძოდ, ავადმყოფს გაუჩნდა რეფლექსი და თან გაიღიმა.
მეორე დღიდან ავადმყოფი კონტაქტური გახდა, დაიმედებულმა ოჯახის წევრებმა მოციქულთა
თავთა წმინდა პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში მოსვლის სურვილი გამოთქვეს,
მოძღვარს გადაახდევინეს პარაკლისი ღმრთისმშობლის ხატთან „შენ ხარ ვენახი“. საავადმყოფოში
დაბრუნებულებს ავადმყოფის მდგომარეობა საგრძნობლად გაუმჯობესებული დახვდათ. შვილმა
არაერთხელ აღნიშნა, რომ ტაძარში ლოცვის შემდეგ, დედა სულ უკეთ და უკეთ ხდებოდა.
ავადმყოფის არაერთმა ახლობელმა აღიარა სასწაულებრივი შემობრუნება. მათ შორის ხანდაზმულმა
ექიმმა აღფრთოვანებულმა აღნიშნა: „ალბათ არსებობს ღმერთი“.
ოპერაციიდან ერთი თვის შემდეგ ავადმყოფი საავადმყოფოდან გაეწერა ყოველგვარი გართულების
გარეშე. მას და მისი ოჯახის წევრებს ეკლესიური ცხოვრების სურვილი გაუჩნდათ. ავადმყოფმა
სახლში მკურნალობისას მოძღვარს აღსარება ჩააბარა და ეზიარა. დღესდღეობით მისი ჯანმრთელობა
დამაკმაყოფილებელია. მას და მის მეგობრებს სურვილი აქვთ, პირველივე შესაძლებლობისთანავე
ოჯახებმა ერთად დაიწერონ ჯვარი ეკლესიაში.
ლია აბრამია
1999 წლის გაზაფხული
* * *
ჩემს გოგონას 1998 წლის ოქტომბერში დაუდგინდა ზურგის ტვინის ანთება. ექიმებმა საჭიროდ
მიიჩნიეს, სხივური და ინტერვენციული დიაგნოსტიკის სამეცნიერო-კვლევით ინსტიტუტში
მაგნიტურ-რეზონანსული გამოკვლევის ჩატარება.
გამოკვლევის შედეგად დადგინდა: ზურგის ტვინის ინტრამედულარული სიმსივნე (სავარაუდოდ,
ასტროციტომა) კისრის მე-2, მე-3 მალების დონეზე. დაუნიშნეს მკურნალობა, ავადმყოფის
მდგომარეობის გაუმჯობესდა, მაგრამ ბავშვს მაინც უჭირდა ადგომა, დრო და დრო ჰქონდა
ტკივილები. ოთხი თვე ლოგინს იყო მიჯაჭვული. ექიმებმა გვირჩიეს, ოპერაცია გერმანიაში
გაგვეკეთებინა.
ერთ დღეს, მორიგი გამოკვლევის ჩასატარებლად, ბავშვი საავადმყოფოში უნდა წაგვეყვანა.
რამდენჯერმე სცადა ადგომა, მაგრამ ვერ შეძლო. ამ დროს სანახავად მოსულმა მეგობარმა
გოგონამ მოუტანა ღმრთისმშობლის სასწაულთმოქმედი ხატი „შენ ხარ ვენახი“. მოხდა სასწაული
– ავადმყოფი წამოდგა ლოგინიდან და მეოთხე სართულიდან ფეხით ჩავიდა.
სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი, უწმიდესი და უნეტარესი ილია მეორე მატერიალურად
დაგვეხმარა ბავშვის საზღვარგარეთ სამკურნალოდ გასაგზავნად და დალოცა ჩვენი შვილი.
ამასთან, უწმიდესის ლოცვა-კურთხევითა და შეგონებით, ბავშვი მივიყვანეთ მოციქულთა
თავთა წმინდა პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში იქაურ მოძღვრებთან, სადაც „შენ
ხარ ვენახის“ ხატთან გადაუხადეს ღმრთისმშობლის პარაკლისი.
ხათუნა ყოველთვის მორწმუნე იყო, მარხულობდა, სჯეროდა, რომ ოპერაცია არ დაჭირდებოდა
და ღმერთს სთხოვდა შემწეობას. ღმრთისმშობლის სასწაულთმოქმედ ხატთან მიახლების შემდეგ
განუმტკიცდა რწმენა. ესწრებოდა ლოცვებს, წირვებს, სამჯერ მიიღო წმიდა ზიარება.
ბავშვი თანდათან გამომჯობინდა და დაუბრუნდა სიცოცხლის ხალისი.
გავუკეთეთ განმეორებითი გამოკვლევა სხივური და ინტერვენციული დიაგნოსტიკის სამეცნიერო-კვლევით
ინსტიტუტში, სადაც პროფესორებმა მ. ბერაიამ და მ. ოკუჯავამ სიმსივნე ვერ აღმოაჩინეს.
ჩემი შვილი დღეს, პრაქტიკულად, ჯანმრთელია, რაც გამოკვლევამაც დაადასტურა.
მადლობას ვწირავ ღმერთს, ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობელს ასეთი სასწაულისათვის. ეს იყო
ჩემი შვილის ხელმეორედ დაბადება.
აქვე მინდა უდიდესი მადლობა გადავუხადო უწმიდესსა და უნეტარესს, სრულიად საქართველოს
კათოლიკოს-პატრიარქს ილია მეორეს, თავთა მოციქულთა წმინდა პეტრესა და პავლეს სახელობის
ტაძრის მოძღვრებს ქრისტესმიერი სიყვარულისა და თანადგომისათვის.
ნინო მენაბდე, თემურ დევდარიანი
* * *
ჩემი მისვლა მოციქულთა თავთა წმინდა პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში შემთხვევით
არ მომხდარა. ვიყავი მძიმე ავადმყოფი – ხერხემლის სიმსივნით. ვემზადებოდი საოპერაციოდ
გერმანიაში გასამგზავრებლად. მამაჩემი იყო უწმიდესთან და უნეტარესთან, სრულიად
საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქთან ილია მეორესთან. უწმიდესმა დამლოცა, გამომიგზავნა
ღმრთისმშობლის ხატი „სწრაფლშემსმენელი“ და მამას ურჩია, მივსულიყავით მოციქულთა
თავთა წმინდა პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში. უთხრა, რომ იქ დასვენებული
იყო სასწაულთმოქმედი ხატი „შენ ხარ ვენახი“. პირველად მისულს მამა თეოდორე დამხვდა.
ავუხსენი ჩემი მდგომარეობა. ძალიან შეწუხდა, გამამხნევა და ღმრთისმშობლის პარაკლისი
გადამიხადა. მოხდა სასწაული: პარაკლისის შემდეგ მარჯვენა ფეხის ტერფში დაკარგული
შეგრძნება დამიბრუნდა.
შემდეგ შევხვდი წინამძღვარს, გავესაუბრე, გადამიხადა პარაკლისი, ლოცვებში მიხსენიებდა,
სახლში გამომატანა „შენ ხარ ვენახის“ ხატის კანდელის ზეთი და ყოველთვის ძილის წინ
სიმსივნეზე ზეთს ვიცხებდი. საოცარი გრძნობა მეუფლებოდა, სიტყვებით გამოთქმა მიჭირს.
თითქოს ზურგზე უმძიმესი ტვირთი მეკიდა და უცებ მომხსნეს, ვგრძნობდი სასწაულს, რისი
გადმოცემაც შეუძლებელია.
როგორც კი გერმანიაში წასვლას გადავწყვეტდით, ყოველთვის რაღაც პრობლემა ჩნდებოდა.
ეს ღვთის ნება იყო.
ჩემი გამოჯანმრთელების პროცესი სასწაულებრივად წარიმართა. საოცარი იყო, რომ შემეძლო
მთელი წირვა ფეხზე მდგომს მომესმინა, განსაკუთრებით, იმ დღეს, როცა ვეზიარებოდი,
სხვა დროს სიარულიც მიჭირდა. ზიარებისას კი ისეთ ძალას ვგრძნობდი, რაც მანამდე
არ მიგრძვნია. ექიმები გაოგნებულნი იყვნენ ჩემი მდგომარეობით. შემდეგ ახლობელი
ექიმის რჩევით გავიკეთე მაგნიტურ-რეზონანსული გამოკვლევა. მოხდა სასწაული: ორმა
პროფესორმა სიმსივნის ადგილას ვეღარაფერი აღმოაჩინა და ერთმანეთს გაოგნებულები
ეკითხებოდნენ, სად გაქრაო?!
ღვთის მადლით, დღეს ჯანმრთელი ვარ. მადლობა უფალს, რომ ასეთი სასწაულის ღირსი გამხადა.
ღვთისმოშიში ყოველთვის ვიყავი, დავდიოდი ეკლესიაში, ვმარხულობდი, მაგრამ აღსარების
თქმა და წმიდა ზიარების მიღება ვერ მომეხერხებინა, ყოველთვის რაღაც მიშლიდა ხელს,
ამიტომაც ღმერთმა განსაცდელი მომივლინა, რისთვისაც მადლობას ვწირავ შემოქმედს.
მინდა აღვნიშნო, რომ სანამ „შენ ხარ ვენახის“ ხატის შესახებ შევიტყობდი, რესპუბლიკურ
საავადმყოფოში ექიმთან უნდა წავსულიყავი. იმ პერიოდში ფეხზე თითქმის ვერ ვდგებოდი
და ადგომა ძალიან გამიჭირდა. შემთხვევით ახლობელი გოგონა მოვიდა და „შენ ხარ ვენახის“
ხატი მომიტანა, თუმცა მაშინ არც მისი (ხატის) სახელი ვიცოდი და არც ადგილსამყოფელი.
უბრალოდ მითხრეს, რომ სასწაულთმოქმედი ხატი იყო. მალე რაღაც ძალა ვიგრძენი, ჩვეულებრივად
ავდექი და ოთხი სართული ისე ჩავიარე, არ გამჭირვებია.
აქვე მინდა აღვნიშნო, რომ ჩემი მეგობრის ძმა მოულოდნელად ავად გახდა, წაერთვა ხელ-ფეხი,
უჭირდა მეტყველება. კომპიუტერულმა გამოკვლევამ აჩვენა, რომ ტვინი ჰქონდა შეშუპებული.
ძალიან შევწუხდი და „შენ ხარ ვენახის“ ხატის ასლს, რომელიც სახლში მქონდა, მისი
გამოჯანმრთელება შევთხოვე. მეორე დღეს დაგვირეკეს და გვითხრეს, რომ ირაკლი კარგად
იყო და განმეორებითი კომპიუტერული გამოკვლევისას აღარაფერი აღმოჩნდა. მაშინვე მივხვდი,
რაც მოხდა. მადლობა შევწირე უფალს, „შენ ხარ ვენახის“ ხატს.
ხათუნა დევდარიანი
3 ივნისი, 1999 წელი * * *
1999 წლის 14 იანვარს ჩემი და, მზია ნოდარის ასული მირძველი, დავაწვინეთ პირველ
კლინიკურ საავადმყოფოში. ჰქონდა თირკმელების მწვავე შეტევა. რენდგენმა დაარწმუნა
ექიმები, რომ მარცხენა თირკმლის საწვეთარზე ჰქონდა სიმსივნური წარმონაქმნი. მარჯვენა
თირკმელი საერთოდ გაჩერებული იყო. 17 იანვარს მამაჩემის დეიდაშვილის შვილმა, რომელიც
მოციქულთა თავთა წმინდა პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძრის მრევლია, საავადმყოფოში
მოგვიტანა ღმრთისმშობლის ხატი „შენ ხარ ვენახი“ და გვითხრა: ეს სასწაულთმოქმედი
ხატია, უნდა დავასვენოთ ავადმყოფის საწოლთან და ვილოცოთ. ყოველდღიურად, მე, ჩემი
და, დედაჩემი და ავადმყოფი მზია ვლოცულობდით. რამოდენიმე დღის შემდეგ ნათესავმა
ნაკურთხი წყალიც მოგვიტანა, რომელსაც ყოველდღიურად ვასმევდით ავადმყოფს და საწოლის
გარშემო და პალატაშიც მოვაპკურეთ. ნაკურთხი წყლის მიღების პირველსავე დღეს ამოქმედდა
გაჩერებული თირკმელი. ავადმყოფს ღამეს მე და ჩემი და ვუთევდით. ხანგრძლივმა ღამისთევამ,
ალბათ, ძალიან გადამღალა და ერთ ღამეს, როდესაც დაბალ, უზურგო, სკამზე ვისხედით
ავადმყოფის საწოლთან გულწასული გადავვარდი, უმალ მოვედი გონს და დავრწმუნდი, რომ
ძირს კი არ ვეგდე, სკამზე ვიყავი გადაწოლილი ჰორიზონტალურად, ტანი ჰაერში მქონდა,
თითქოს რაღაც მაკავებდა, რომ არ დავცემულიყავი. წინააღმდეგ შემთხვევაში, თავი გამიტყდებოდა,
რადგან იატაკი ლინოლიუმ მოგებული ბეტონისაა. ექიმებმა 4 თებერვლისთვის დანიშნეს
ოპერაცია, მანამდე, 1 თებერვალს საკონტროლო გასინჯვამ აჩვენა, რომ სადინარები სუფთა
იყო და სიმსივნის არავითარი კვალი არ ჩანდა (ძველი და ახალი რენდგენის სურათები
ჩემთანაა). 8 თებერვალს გამოჯანსაღებული ჩემი და საავადმყოფოდან გამოწერეს და უხერხულობის
თავიდან ასაცილებლად ავადმყოფს დაუსვეს დიაგნოზი – თირკმელის ჭვალი.
ავადმყოფის დის, თინა მირძველის სიტყვებიდან ჩაიწერა დავით ელისაშვილმა
* * *
1998 წლის გაზაფხულზე დაგვიანებით შევიტყვე მარტოხელა პაპიდის ავადმყოფობის ამბავი.
მეორე დღესვე სასწრაფოდ გავეშურე საავადმყოფოში მის სანახავად. პაპიდა ქეთევანს
ჩემი ნახვა ძალიან გაუხარდა და მითხრა, რომ მთელი თვეა მელოდება და დარწმუნებულია,
რომ მე უნდა მოვარჩინო.
ქეთევანი ძალიან ავად იყო. მისი დიაგნოზის ჩამოყალიბება ექიმებს ძალიან უჭირდათ.
მკურნალობდნენ, როგორც დეკომპენსაციით მიმდინარე გულის უკმარისობას. პაპიდას თავისი
ძმისშვილები ნახვას და პატრონობას არ აკლებდნენ, მაგრამ შედეგი მაინც არ ჩანდა.
ავადმყოფი ისე იყო მისუსტებული, რომ ფეხზე დგომაც კი უჭირდა. მე ვუთხარი, რომ მეორე
დღეს ვინახულებდი, წავიყვანდი სხვა საავადმყოფოში ექოსკოპიისათვის, სადაც მე ვმუშაობ
და მივუტანდი „შენ ხარ ვენახის“ ხატს, რომელმაც მომაკვდავი გოგონა განკურნა.
მეორე დილას პაპიდა მანქანამდე სვენებ-სვენებით მივიყვანეთ და წავედით ექოს გადასაღებად.
ექიმს წინასწარ ვთხოვე, რომ ურიგოდ გაეშვათ, რადგან ავადმყოფს არც დგომის და არც
ჯდომის თავი არ ჰქონდა. ახალმა გამოკვლევამ დამატებითი ეჭვი წარმოშვა – კუჭის სიმსივნე.
დამშვიდობებისას პაპიდა ქეთევანს გადავეცი ხატი და ვთხოვე, გაფრთხილებოდა. მეორე
დღეს ქეთევანმა თავისი მხნეობით გამაოცა. ხატი ტანსაცმლის ქვეშ, მკერდზე ჰქონდა
მიხუტებული და არ იშორებდა. მასში მინავლებული სიცოცხლე თითქოს ხელახლა იწყებდა
გამოცოცხლებას. პალატაში წავუკითხე „ლოცვა ყოველგვარ სნეულებასა ზედა“, ვაპკურე
ნაკურთხი წყალი. პაპიდამ ლოცვანი დაიტოვა და ელვის სისწრაფით წაიკითხა. მესამე
დღეს იგი ფეხზე დამხვდა. ამჯერად, დავუტოვე წიგნი „ჩვენთან არს ღმერთი“, რომელსაც
ასევე ხარბად დაეწაფა. მომდევნო დღეს მისულს კი გასაწერად გამზადებული დამხვდა.
აელაგებინა ლოგინი და დასამშვიდობებლად მიცდიდა. გასაკვირი ის იყო, რომ ქეთევანი
გამოწერილ წამლებს არ სვამდა, ყრიდა და დიდი ხვეწნით თუ მიიღებდა რომელიმეს, ისიც
აქა-იქ. მოკლედ, არ მკურნალობდა.
გავიდა რამდენიმე დღე. პაპიდასთან კავშირი გამიწყდა. ერთ შაბათს საღამოს ტაძარში
ლოცვაზე მისული სახტად დავრჩი, როცა იგი წმინდა გიორგის ხატთან დავინახე. შეხვედრით
ორივემ ძალიან გავიხარეთ. თურმე ქეთევანი მარტო წამოვიდა ძმისშვილის სახლიდან,
რათა ლოცვას დასწრებოდა. გამოთქვა აღსარების სურვილი. მამა ალექსანდრემ სულ მალე
აზიარა კიდეც.
შემდეგი ზაფხული პაპიდა ქეთევანმა მშობლიურ სოფელ ბერშუეთში გაატარა. ივლისში ჩვენს
მიწას დიდი სიხარული მოეფინა. წმინდა ნინოს გზით მომავალი მეუფე ნიკოლოზის ჯგუფმა
ძირითადი მარშრუტი განავრცო და ბერშუეთს ეწვია. ეს იყო 7 ივლისს – იოანე ნათლისმცემლის
შობის დღესასწაულზე. ჩვენი ზანტი ქართველები მეუფეს საკმაოდ უნდოდ შეხვდნენ, ფეხზეც
კი არ წამოუდგნენ. საღამოს პარაკლისს მიქაელ მთავარანგელოზის ტაძარშიც ხმაურით
დაესწრნენ, თუმცა წასაყვანი სტუმრები ყველამ დაითითოვა. ზოგს რომ არ შეხვდა სტუმარი,
გულდაწყვეტილი დარჩა.
თითქოს ღრმა ძილიდან გამოფხიზლდნენო, მეორე დილას დიდიან-პატარიანად მიიჩქაროდნენ
ეკლესიაში. მეუფემ ილოცა, იქადაგა. მიმსვლელნი ხატებითა და ლოცვის წიგნებით დაასაჩუქრა.
განათებულ და გახალისებულ ბერშუეთელებს შორის ერია პაპიდა ქეთევანი, რომელიც მანძილის
სიშორეს ვერ შეეშინებინა და ამ მთაზე ფეხით ამოსულიყო. მისი ავადმყოფობა უკვალოდ
გაქრა. ისე რომ, შემოდგომაზე პაპიდა ქლიავის კრეფაშიც კი მოგვეხმარა.
ირინე (გორი)
27.01.99
* * *
ეს მოხდა 1997 წლის აპრილში, მოსკოვში, სადაც ჩემი ძმა იმყოფება დროებით საცხოვრებლად.
ჩემმა ძმისშვილმა მარიამმა, თურმე, მონეტა გადაყლაპა. ბავშვი წლისა და ოთხი თვის
იყო. მდგომარეობა სწრაფად დამძიმდა, დაეწყო ხორხის შეშუპება და ძილისკენ მიდრეკილება.
მშობლებმა პირველი რჩევა-დარიგება სასწრაფო დახმარების ექიმისაგან მიიღეს. საავადმყოფოში
20 წთ-იანი ნარკოზის ქვეშ მონეტა სპეციალური აპარატით ამოუღეს და გადაიყვანეს რეანიმაციულ
განყოფილებაში. მედპერსონალმა აღნიშნა, ბავშვი მთელი ღამე თქვენს ენაზე რაღაცას
მღეროდაო (წლისა და 2 თვის მარიამი „მამაო ჩვენოს“ იმეორებდა მამასთან ერთად).
სახლში დაბრუნებისთანავე, როცა მამამ სანთელი აანთო და შვილის გადარჩენისათვის
სამადლობელ ლოცვებს აღავლენდა, თურმე მარიამმა ყველა ხატზე მთხვევა მოითხოვა. შემდეგ
ამოირჩია ხატი „შენ ხარ ვენახი“, გულში მაგრად ჩაიკრა და მთელი კვირა არ იშორებდა.
ბავშვს ხატს ვერ ართმევდნენ. ღამითაც გულში ჰქონდა ჩაკრული და ისე იძინებდა. შემდეგ
თურმე ძლივს დაიყოლიეს და ხატი თავის ადგილას დააბრუნეს.
ჩვენ გვჯერა, რომ პატარა მარიამი ღვთისმშობელმა მარიამმა დაიფარა.
დიდება უფალს!
მარიამ (შორენა) მესხია
* * *
ექვსი თვე გავიდა მას შემდეგ, რაც „შენ ხარ ვენახის“ ხატმა ჩვენს ოჯახში სასწაული
მოახდინა. ზაფხულში უმუშევარი დავრჩი და თქვენი კურთხევით სოფელში წავედი, ღმრთისმშობლის
„შენ ხარ ვენახის“ ხატი შევიძინე და ოჯახისთვის წავაბრძანე.
ყოველთვის, როდესაც ეკლესიაში ამ ხატის წინ ვლოცულობდი, პირად სათხოვარზეც ვევედრებოდი:
„ღვთისმშობელო, მრავალი სასწაული მოახდინე, გთხოვ, მოიღო წყალობა და ეს სათხოვარიც
ამისრულო, ეს ჩემთვის სასწაული იქნება“. (ბოლოს მივხვდი, რომ სასწაული მხოლოდ კურნების
სახით უნდა ეჩვენებინა, რადგან უფალმა მას კურნების ძალა მიჰმადლა, რისთვისაც მრავალგზის
მადლობას ვწირავ).
დავიწყებ იქიდან, რომ დედას ნერვიულობის ნიადაგზე, მაღალ წნევაზე გაჟონვა დაემართა.
გაუჩერდა მარცხენა ფეხი და ხელი. წაერთვა მეტყველება, ძლივს გასაგებად ამბობდა
სიტყვებს. მეხსიერება ჰქონდა. მოვიყვანეთ ექიმები. დიაგნოზი მძიმე იყო (უამრავი
ჩამონათვალით). მკურნალი ექიმის თქმით, დედას ხელ-ფეხი დიდხანს არ აუმოძრავდებოდა,
განსაკუთრებით ხელი. შესაძლებელი იყო, გართულებებიც მოჰყოლოდა. ავადმყოფობის მეორე
დღეს სამი ან ოთხი საათი იქნებოდა, ღმრთისმშობლის „შენ ხარ ვენახის“ ხატი ავიღე,
ფრთხილად მივუახლოვდი დედის საწოლს, დავიჩოქე და ვუთხარი: „დედა, ეს ღმრთისმშობლის
ხატია, შენი სიტყვებით შეევედრე, რომ ხელ-ფეხი აგიმოძრავდეს, გულით სთხოვე. ეს
ხატი ყველა ავადმყოფობას კურნავს, ჩვენთან ეკლესიაში სიმსივნიანი ქალი განკურნა“.
(დედა არაეკლესიურია). მან ხელის კანკალით გამომართვა ხატი, ეამბორა, შემდეგ გულში
ჩაიკრა. ლაპარაკი ძალიან უჭირდა, მაგრამ მაინც შეევედრა ტირილით: „გეხვეწები, ხელ-ფეხი
ამიმოძრავე, ღმრთისმშობელო“. სხვა ვერაფერი სთხოვა, ისე კი ტუჩებსა და სახეზე ეტყობოდა,
რომ კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ვერ შეძლო. ხატი დიდხანს ჰქონდა გულში ჩაკრული.
მიუხედავად იმისა, რომ მარტო ვუვლიდი დედასა და ოჯახს, ლოცვები არ შემიწყვეტია,
განსაკუთრებით, ღმრთისმშობლის „შენ ხარ ვენახის“ ხატთან. საღამოს ხუთი საათი იქნებოდა
(ეს ხდება მეორე დღეს) დედას ხელი ნელ-ნელა აუმოძრავდა და ზემოთაც ასწია, შემდეგ
– თითებიც და იმავე ღამეს, დაახლოებით, თერთმეტ საათზე ჯერ ფეხის თითები აამოძრავა,
შემდეგ ფეხი ცოტათი ასწია. გახარებულმა აღარ იცოდა, რა ეთქვა, ბავშვივით უხაროდა.
რაღა თქმა უნდა, ყველაფერს მივხვდი, უფალსა და ღმრთისმშობლის ხატს მადლობა შევწირე.
დილას დედამ ხატი მომთხოვა, გულში ჩაიკრა და ტირილით მადლობას უხდიდა. მე კი მითხრა:
„გეხვეწები, ეს ხატი აქ დატოვე, თბილისში არ წაიღო, ამან გადამარჩინა“. ათი დღის
შემდეგ ჩემი დახმარებით ოთახებში დადიოდა. დაახლოებით მეთოთხმეტე დღეს კი დამოუკიდებლად,
ხელ-ჯოხით შეეძლო ნელ-ნელა სიარული. დღეს, შეძლებისდაგვარად, ოჯახის საქმეებსაც
აკეთებს.
მამაო, მინდა გითხრათ, რომ ათი დღის განმავლობაში ძალიან მძიმე მდგომარეობაში იყო.
ზოგი ახლობელი პირდაპირ მეუბნებოდა, ვერ გადაიტანსო. მე კი გულის სიღრმეში მჯეროდა,
რომ დედა გადარჩებოდა. დღე და ღამ ტირილით ვევედრებოდი უფალს დედის სიცოცხლეს.
ორი კვირა არ მძინებია. მადლობა უფალს და თქვენ, მოძღვარო, იმისათვის, რომ ჭეშმარიტების
გზაზე დამაყენეთ.
* * *
2001 წლის 1 ოქტომბერს სრულიად ჯანმრთელი მივდიოდი ბაზარში და მეტროში გავხდი ავად.
დავვარდი, გონება დავკარგე. მიმიყვანეს ქალაქის პირველ კლინიკურ საავადმყოფოში
ბატონ თამაზ ოთარაშვილთან. კომპიუტერულმა გამოკვლევამ თავში სიმსივნური წარმონაქმნი
აჩვენა. დამინიშნეს მკურნალობა, მაგრამ დღითი-დღე უარესდებოდა მდგომარეობა. პროფესორმა
სოსო გვაზავამ ბატონ თამაზთან ერთად გადაწყვიტა ოპერაცია, მაგრამ მე უარი განვაცხადე.
ამასობაში ხელ-ფეხი გამიჩერდა, წელს ქვემოთ მოვწყდი, სახე დეფორმირებული მქონდა.
ახლობლები ეკლესიაში დადიოდნენ და ღმერთს ეხვეწებოდნენ, რომ გადავრჩენილიყავი.
ბოლოს გადავწყვიტე ოპერაციის გაკეთება, მაგრამ ჯერ ეკლესიაში მინდოდა მისვლა და
ჩემი თხოვნით, ჩემმა შვილებმა ხელში აყვანილი მიმიყვანეს მოციქულთა თავთა წმინდათა
პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში. იქ მოძღვარმა გამომკითხა, რა მჭირდა. მე
ვუთხარი: მამაო, მგონი ავთვისებიანი სიმსივნე მაქვს. მან მანუგეშა, ღმრთისმშობლის
„შენ ხარ ვენახის“ ხატთან გადამიხადა პარაკლისი, მთხოვა, ყველა ცოდვა მომენანიებინა,
მელოცა და მაზიარა. ოპერაციამ კარგად ჩაიარა. რამოდენიმე ხნის შემდეგ გავიარე,
მაგრამ მოულოდნელად მდგომარეობა გაუარესდა. ანალიზებმა მეორე სტადიის სიმსივნე
აჩვენა. ყოველდღე ველოდებოდი სიკვდილს, დავიწყე გამუდმებული ლოცვები და ვთხოვდი
ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის „შენ ხარ ვენახის“ ხატს გადარჩენას. მოხდა სასწაული.
განვიკურნე „შენ ხარ ვენახის“ ხატის შემწეობით. რაც არ უნდა ავად ვიყო, ეკლესიაში
შესვლისთანავე კარგად ვხდები, მაგრამ ერთ შაბათს ტაძრში ყოფნისას ვიგრძენი, რომ
ხელში გრძნობა დამეკარგა, თითქოს გამიხმა. მიუხედავად ხალხმრავლობისა, მოვახერხე
„შენ ხარ ვენახის“ ხატთან მიახლოება, ხელი მოვკიდე, ვემთხვიე და დავიწყე თუ არა
ლოცვა, ცოტა ხანში გრძნობა დამიბრუნდა.
მადლობა უფალს.
ნათელა გაბიტაშვილი
19.03.2002
* * *
1999 წლის 8 იანვარს, ჩემს შვილს, ლევან ნაცვლიშვილს, სრულიად მოულოდნელად დაემართა
ტვინში სისხლის ჩაქცევა. წაერთვა მარჯვენა ხელ-ფეხი და მხედველობა. სასწრაფოდ გაუკეთდა
ოპერაცია. ანესთეზიიდან გამოსვლის შემდეგ დასჭირდა ხელოვნური სუნთქვის აპარატზე
ჩართვა. ოპერაციის მეორე დღეს მდგომარეობა კიდევ უფრო დამძიმდა. ექიმებს გადარჩენის
იმედი აღარ ჰქონდათ.
რამოდენიმე დღის შემდეგ ჩემმა ახლობელმა, მოციქულთა თავთა წმინდათა პეტრესა და
პავლეს სახელობის ტაძრის მრევლმა მანანა თათანაშვილმა გამომიგზავნა ყოვლადწმიდა
ღმრთისმშობლის „შენ ხარ ვენახის“ ხატი, რომელიც ლევანის სახელზე იყო ნაკურთხი.
იგი ჩემი შვილის საწოლთან დავასვენე. სანამ ლევანი მდგომარეობიდან არ გამოვიდა,
ღმრთისმშობლის ხატი არ მოშორებია ჩემი შვილის სასთუმალს. ეს ხატი მე დიდ ძალას
მმატებდა. გულმხურვალედ ვკითხულობდი დედის ლოცვებს, დილა-საღამოს ლოცვებს და გულში
ვევედრებოდი ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობელს: „შვილი გადამირჩინე, ღმრთისმშობელო მარიამ“.
მართლაც, ისმინა მარიამ ღმრთისმშობელმა ჩემი ვედრება. 19 იანვარს, ნათლისღების
დღეს, დილიდან, ლევანი უკვე თავისით სუნთქავდა.
ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის ხატი „შენ ხარ ვენახი“ რომ არა, ვინ იცის ჩემი შვილის
მდგომარეობა როგორ წარიმართებოდა.
მადლობა უფალს.
მარინე ნაცვლიშვილი
1999 წ.
* * *
1999 წლის თებერვალში დედა გაცივდა და ავად გახდა. მივმართეთ ექიმს. გასინჯა ავადმყოფი
და დიაგნოზი საკმაოდ სერიოზული აღმოჩნდა – ფილტვის ტუბერკულოზი სიმსივნის ნიშნებთან
ერთად. დედისთვის არაფერი მითქვამს, სასწაფოდ ამოვედი თქვენთან ტაძარში, რადგან
განსაკუთრებულად ვგრძნობდი ღმრთისმშობლის „შენ ხარ ვენახის“ ხატის შემწეობას. მას
შევავედრე დედაჩემი და ვთხოვე მისი გამოჯანმრთელება. შემდეგ თქვენ მოგმართეთ. დამამშვიდეთ
და მაკურთხეთ, ავადმყოფი დედის სახელი ჩამეწერა მოსახსენიებელში, რომელსაც კითხულობდნენ
ღმრთისმშობლის „შენ ხარ ვენახის“ ხატის წინაშე აღვლენილ ლოცვებში. ამავე დროს მომეცით
ღმრთისმშობლის კანდელიდან ზეთი, რომელსაც ყოველდღიურად ვასმევდი.
ზეთის მიღებიდან ოთხი დღის შემდეგ ექიმი შედეგით კმაყოფილი დარჩა. ოცი დღის შემდეგ
კი გაოცებული გვეუბნებოდა: „ასეთი შედეგი საიდან მივიღე, არ ვიცი“. მე და დედამ
ერთმანეთს გადავხედეთ, რადგან ჩვენ კარგად ვუწყოდით, ვისი მადლი და წყალობა იყო
ყოველივე. სამი თვის შემდეგ დედა მთლიანად განიკურნა.
ღმრთისმშობლისადმი დიდი სიყვარული და მადლიერება მაბედინებს, მოგითხროთ ეს სასწაული,
რათა იდიდებოდეს მისი ყოვლადწმიდა სახელი აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე.
ამინ.
გალინა
ბოდბის წმინდა ნინოს დედათა მონასტერი
06.12.2002
* * *
2000 წლის 14 იანვრიდან, დეკანოზ გიორგი ფეიქრიშვილის ლოცვა-კურთხევით, ოქროყანაში
დაბრძანდება ხატი „შენ ხარ ვენახი“.
1. როდესაც ხატი შემობრძანდებოდა ოჯახებში, პირველ რიგში, ხალხს უჩნდებოდა სინანული,
ძირს ემხობოდნენ და ტიროდნენ. მოექცნენ და ეკლესიური ცხოვრება დაიწყეს.
2. ხატის შებრძანებისას ფარდებზე ისახებოდა როგორც შავი, ისე წითელი ფერის ჯვრები.
3. ოჯახში შებრძანებული ხატის წყალობით დავრდომილი მოხუცი განიკურნა.
4. ხატის წყალობით ბავშვი სიკვდილს გადაურჩა.
5. ხატის შეწევნით მომდურავები ერთმანეთს ურიგდებიან; სასმელს მიძალებულნი იკურნებიან.
6. ამ სასწაულების გარდა ხატს დიოდა ზეთოვანი სითხე.
ოქროყანის მოსახლეობა „შენ ხარ ვენახის“ ხატის წყალობას, მფარველობასა და შეწევნას
ყოველთვის ვგრძნობთ. მადლობას ვწირავთ ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობელს. ამინ.
იაკობი, დავითი, იაკობი
* * *
ღმრთისმშობლის „შენ ხარ ვენახის“ ხატის პერანგი სპილენძის ჟანგით იყო დაფარული
და მოსაოოქროვებლად აუცილებელი იყო პერანგის გაწმენდა. რამდენიმე დღე ვიწვალე,
ყველა ნაცადი მეთოდი გამოვიყენე, მაგრამ უშედეგოდ. ძალიან განვიცდიდი, შეპირებული
დროისათვის მზად უნდა ყოფილიყო. გადავწყვიტე, მეცნობებინა ტაძრის წინამძღვრისთვის,
რომ გაწმენდა შეუძლებელი იყო.
გამთენიისას ძილში დედაკაცის ხმა ჩამესმა: „ნიშადურის სპირტით გაწმენდ“. გამოღვიძებულმა
სასწრაფოდ გადავუსვი ნიშადურის სპირტით დასველებული ბამბა. პერანგი გაპრიალდა.
გელა თოთლაძე, ოქრომჭედელი
* * *
ჩვენი ოჯახის სიწმინდეებს შორის ერთ-ერთი ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის სასწაულთმოქმედი
„შენ ხარ ვენახის“ ხატის ასლია. მიუხედავად იმ მრავალი სასწაულისა, რომელთა შესახებაც
ხშირად მსმენია, მაინც იშვიათად ვლოცულობდი მასთან.
როდესაც რუსეთში ამ ხატიდან სასწაულებრივი მირონდენის ამბავი შევიტყვე, ამან ჩემზე
დიდი გავლენა მოახდინა და დავიწყე სისტემატიური ლოცვა, რომლის დროსაც ვგრძნობდი
განსაკუთრებულ მადლს. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ხატი ცოცხლდებოდა ჩემს წინაშე
და მისგან დიდი დედობრივი სითბო იღვრებოდა.
18 დეკემბერს წმინდა ნიკოლოზ მირონ-ლუკიის მთავარეპისკოპოსისა და საკვირველთმოქმედის
ხსენების წინა დღეს, სადღესასწაულო ლოცვის შემდეგ მე, ჩემი და და სიძე მოვედით
სახლში და გადავწყვიტეთ ხატები გაგვეწმინდა.
ხატების წმენდისას სიძემ იფიქრა, „შენ ხარ ვენახის“ ხატს ფონს გამოვუცვლიო და ხატი
ჩარჩოდან ამოაბრძანა. მერე ისევ ჩასვა და კედელზე ჩამოკიდა. სწორედ ამ დროს შეამჩნია
სიძემ, რომ მუყაოზე, რომელიც სიმაგრისათვის ჰქონდა ხატს დატანებული და რომელიც
მაგიდაზე დარჩენოდა, ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის ხატი გადასულიყო.
სასწაულის ხილვამ დიდი გავლენა იქონია ჩვენზე. მუყაოზე გადასული ხატიდან დიდი მადლი
მოდიოდა, რაც გამოიხატა იმით, რომ მადლის მოქმედების შედეგად, სიძეს ღვარად სდიოდა
ცრემლები, ხოლო მე როგორც კი მივუახლოვდი ამ სასწაულებრივად გადასულ ასლს, საოცარი
ოქროსფრად მოლივლივე ნათელი შემომეღვარა თვალებში. არადა მას შემდეგ, რაც თვალის
ჩინი დავკარგე, ასეთი საოცარი სინათლე არასოდეს მინახავს, რადგან ერთადერთი, რასაც
ვხედავ, ეს არის მზე და მზის სინათლე სასწაულებრივი ნათელის სილამაზეს ვერ შეედრება.
ხატის ფოტოასლი კი ჩვეულებრივ მდგომარეობაშია. მას უკანა მხარეს ფირმა კოდაკის
(KODAK) წარწერები აქვს და სერიული ნომრებიც. მუყაოზე მხოლოდ ხატი გადავიდა ყოველგვარი
წარწერის გარეშე.
მინდა ისიც გავიხსენო, რომ ამ ფაქტიდან ერი დღით ადრე მქონდა უცნაურად აკვიატებული
აზრი, რომ თითქოს უნდა მომხდარიყო სასწაული და გონებაში მიტრიალებდა სამი სიტყვა:
ხატი უნდა გადავიდეს, მაგრამ რომელი ხატი და სად უნდა გადასულიყო, არ ვიცოდი.
ლაშა ცაიშვილი
19.12.2002
* * *
როგორღაც ერთმა მოძღვარმა უარი უთხრა ერთ-ერთ მორწმუნეს „შენ ხარ ვენახის“ ლამინირებული
ხატის კურთხევაზე. ეს რომ შევიტყვე, დიდად განვიცადე. ღმრთისმშობელ მარიამს შევევედრე
ორიგინალის წინაშე, რაიმე დამაფიქრებელი მაგალითი მიეცა ამ მოძღვრისთვის. გავიდა
რამდენიმე დღე და ამოდის ჩვენს ტაძარში ორი აღელვებული ქალბატონი (რომელთაგან ერთი
ხსენებული მოძღვრის სულიერი შვილი აღმოჩნდა) და გვთხოვენ პარაკლისის გადახდას უმძიმესი
ავადმყოფისთვის, რომელიც მათი ნათესავია. ავადმყოფს ტვინის ავთვისებიანი სიმსივნე
აქვს, ამავე დროს ასაკოვანია და ექიმები №1 საავადმყოფოდან უარს ეუბნებიან ოპერაციის
გაკეთებაზე, – ვერ გადაიტანს, საოპერაციო მაგიდაზე დარჩება, ასეთ პასუხისმგებლობას
ვერ ავიღებთ საკუთარ თავზე. ამიტომაც ნათესავები ხელმოწერით ამოწმებენ, რომ პასუხისმგებლობას
თავად იღებენ. ხვალ დილით უკვე ოპერაციაზე გაჰყავთ, თავზე თმებიც მოპარსეს, – მითხრეს
ტაძარში ამოსულებმა. ჩვენც მოვუთხრეთ „შენ ხარ ვენახის“ ხატზე, სიმსივნიანისთვის
გადავიხადეთ ჯანმრთელობის პარაკლისი და სნეულთან კანდელის ზეთი გავატანეთ, რათა
ოპერაციამდე მოესწროთ და ზეთი ეცხოთ მისთვის. მათაც ორ-სამჯერ სცხეს ზეთი. ორიოდე
დღის შემდეგ გავატანე სასწაულთმოქმედი ხატის ნაკურთხი, ლამინირებული ფოტოასლი.
ოპერაციამ წარმატებით ჩაიარა – ტვინის სიმსივნიანი ნაწილი ავადმყოფს ტრეპანაციის
შემდეგ მოჰკვეთეს. როცა ნაოპერაციები გონს მოვიდა, მის თავთან დასვენებული ხატის
ფოტოასლი აიღო და ცრემლიანი თვალებით ეამბორებოდა, გულში იკრავდა. სამი დღე ასე
გრძელდებოდა. ნათესავებმა ვერ შესძლეს, ხელიდან გამოერთმიათ ხატი. სამი დღის შემდეგ,
როდესაც მეტყველების უნარი დაუბრუნდა, დაეკითხნენ, რად არ ანებებდა ხატს. მაშინ
ნაოპერაციებმა მოუთხრო, თუ როგორ ჩაიყვანეს ჯოჯოხეთში, რა იხილა იქ, როგორ იტანჯება
თითოეული ცოდვილი: მრუში, კაცისმკვლელი, ნარკომანი, ცილისმწამებელი და ა.შ. კი,
მაგრამ ხატს რატომ არ გვანებებდიო, – დაეკითხნენ ნათესავები. ამან ამომიყვანა ჯოჯოხეთიდანო,
– მიუთითა „შენ ხარ ვენახის“ ხატზე ჯოჯოხეთიდან დახსნილმა. ამ ქალბატონმა, რომელიც
მანამდე არ გახლდათ ეკლესიური, არ იცოდა, რომ არსებობდა ასეთი ხატი და იგი არასოდეს
ენახა. ამის შემდეგ კი მოუთხრო მისმა ნათესავმა, ორიდან ერთ-ერთმა, ეკლესიურმა,
რომელმაც პარაკლისი გადაგვახდევინა, თუ რა აღსრულდა მისთვის მოციქულთა თავთა წმინდათა
პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში. ნაავადმყოფარს სურვილი გაუჩნდა, თავად მოელოცა
სასწაულთმოქმდი ხატი და ენახა მოძღვარი, რომელიც მისთვის ლოცულობდა. ოპერაციიდან
ერთი თვის შემდეგ ასეც მოხდა. მან მოგვითხრო, რაც თავს გადახდა და გამოხატა უდიდესი
მოკრძალება და პატივისცემა ღმრთისმშობლის მიმართ.
მომხდარის შესახებ ეკლესიურმა ნათესავმა თავის მოძღვარს მოუთხრო... ასე მისცა თავად
ღმრთისმშობელმა მარიამმა ხსენებულ მოძღვარს დამაფიქრებელი მაგალითი „შენ ხარ ვენახის“
სასწაულთმოქმედ ხატთან დაკავშირებით. მოგვიანებით ამ მოძღვარმა თავად გამოგზავნა
თავისი ერთ-ერთი სულიერი შვილი, რათა ხატთან უშვილოთა შემწეობის პარაკლისი გადაგვეხადა.
მოციქულთა თავთა წმინდათა
პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძრის წინამძღვარი
დეკანოზი არჩილ მინდიაშვილი
* * *
„შენ ხარ ვენახის“ ხატს განწირული ადამიანებიც დაუხსნია სიკვდილისაგან. აი, ერთ-ერთი
მაგალითი:
ორიოდე წლის წინ სისხლის გადასხმის ინსტიტუტში მიმიყვანეს აგონიაში მყოფ ახალგაზრდა
ქალთან, რომელსაც მესამე შვილი საკეისრო კვეთით ამოუყვანეს. ექიმს დაუდევრობით
ტამპონი დარჩენია მის ორგანიზმში, რასაც სისხლის მოწამვლა მოჰყოლია. ეს უკვე მესამე
საავადმყოფო იყო, სადაც მისი სიცოცხლისთვის იბრძოდნენ. იქ მისულს შესასვლელში აწ
განსვენებული აკადემიკოსი ვახტანგ ბოჭორიშვილი შემხვდა დილაადრიან, რომელიც ასე
ადრე საგანგებოდ მის მოსანახულებლად მოსულიყო, და დავეკითხე, თუ იყო იმედი გადარჩენისა.
„ჰა,ჰა, – მიპასუხა მან, – არის ერთი პროცენტი და არც არის. ღმერთს თუ შეუძლია
მისი დახსნა. ჩვენ ადამიანურად უკვე ყველაფერი ვეცადეთ, მაგრამ შედეგი არ ჩანს“.
რეანიმაციულ განყოფილებაში შესულს დამხვდა უგონოდ მყოფი, ხელოვნურ სუნთქვაზე მიერთებული
ახალგაზრდა ქალი, რომელსაც დედა, მეუღლე და პატარა ქალიშვილები დასტიროდნენ. მომაკვდავს
თავთით „შენ ხარ ვენახის“ მცირე ზომის ხატი დავუსვენეთ და ღმრთისმშობლის პარაკლისი
გადავუხადეთ გამოსაჯანმრთელებლად. ვლოცულობდი და მეც ცრემლი მახრჩობდა. მომაკვდავს,
თითქოს ესმისო ლოცვისა, ლოყაზე ცრემლი ჩამოუგორდა. პარაკლისის შემდგომ შუბლსა და
გულზე „შენ ხარ ვენახის“ კანდელიდან აღებული ზეთი ვცხეთ. დავლოცეთ მისი სახლეულიც
და შეძლებისდაგვარად ნუგეში ვეცით. მეორე დილით გახარებული ნათესავები ტაძარში
ამოვიდნენ, უფალსა და ღმრთისმშობელ მარიამს სამადლობლად სანთლებს უნთებდნენ „შენ
ხარ ვენახის“ ხატთან. თურმე პარაკლისის შემდგომ ავადმყოფს მალევე დაუბრუნდა გრძნობა
და იმდენად გამოკეთდა, რომ იმავე საღამოს რეანიმაციიდან პალატაში გადაიყვანეს,
ხოლო ერთ კვირაში სახლში გამოწერეს გამოჯანმრთელებული, ახალშობილი მონათლეს და
დედასა და შვილს სასწაულთმოქმედ ხატთან სამადლობელი პარაკლის გადავუხადეთ.
მოციქულთა თავთა წმინდათა
პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძრის წინამძღვარი
დეკანოზი არჩილ მინდიაშვილი
|
