ძველი აღთქმა სარჩევზე გადასვლა

იობი

თავი ოცდამესამე

ახალი ქართულით ძველი ქართულით
1

მიუგო იობმა და უთხრა:

1

მიუგო იობ და ჰრქუა:

2 დღესაც მწარე იქნება ჩემი სიტყვა. ჩემი სატანჯველი უფრო მძიმეა, ვიდრე კვნესა ჩემი. 2 და აწ, ესერა, მე თჳთ უწყი, რამეთუ ჴელთა ჩემთაგან არს მხილებაჲ ჩემი და ჴელი მისი მძიმე იქმნა ჩემ ზედა სულთქმითა.
3 ნეტავი მაცოდინა, როგორ ვიპოვო იგი, როგორ მივიდე მის სამყოფლამდე? 3 ვინმე უკუე ცნას, ვითარმედ ვპოვო იგი და მოვიდეს სრულიად?
4 წინ დავუდებდი ჩემს სარჩელს და მხილებებით ავივსებდი პირს. 4 და მითხრას თავისა ჩემისა სასჯელი და პირი ჩემი აღავსოს მხილებითა.
5 გავიგებდი მის საპასუხო სიტყვებს და მივხვდებოდი, რასაც მეტყოდა. 5 და ვცნა მხილებაჲ იგი, რომელი მრქუა მე და ვაბრძნე, რაჲ-იგი მითხრას მე.
6 მთელი ძალით ხომ არ დამიწყებდა დავას? არა! მომისმენდა მხოლოდ. 6 და მრავლითა ძალითა ზედამომიჴდეს მე და მერმე თუ თქმითა არა მიჴმიოს მე,
7 იქ დაიწყებდა მართალი მის მხილებას, მე კი საბოლოოდ თავს დავიხსნიდი ჩემი მსაჯულისგან. 7 რამეთუ ჭეშმარიტებაჲ და მხილებაჲ მის მიერ არს და გამოიღოს სრულიად სასჯელი ჩემი.
8 აჰა, წინ მივდივარ, არა ჩანს; უკან მივდივარ და ვერ ვაგნებ მას. 8 და მძღურად წარვიდე და არღარა ვარ, ხოლო უკუანასკნელი მისი ვინმე იცის?
9 მარცხნივ საქმეშია და ვერ ვხედავ; მარჯვნივ იმალება და ვერ ვამჩნევ. 9 მარცხენე მისი მოყო და ვერ დავემტკიცე. შემახოს მარჯუენე და ვერ ვიხილო,
10 მაგრამ მან იცის ჩემი ასავალ-დასავალი; გამომცადოს და ოქროსავით გამოვდნები. 10 რამეთუ იცნის მან გზანი ჩემნი და გამომიძინა მე, ვითარცა ოქროჲ
11 მის კვალზე იდგა ჩემი ფეხი, მის გზას ვიცავდი განუხრელად. 11 და გამოვიდე მე მცნებითა მისითა, რამეთუ გზანი მისნი დავიმარხენ და არა გარდავაქციო,
12 მისი ბაგეების მცნებათაგან არ გადამიხვევია; უბეში დავიუნჯე მისი პირის სიტყვები. 12 რამეთუ მცნებათა მისთა არა გარდავჴდე, რამეთუ წიაღთა ჩემთა დავიფარენ სიტყუანი მისნი.
13 ის ერთადერთია - ვინ გადაათქმევინებს? რასაც მოისურვებს მისი სული, იმას გააკეთებს. 13 უკუეთუ მან თავადმან ესრეთ საჯა, ვინ არს სიტყჳსმგებელ მისა? და რაჲცა-იგი მას უნდა და ქმნა.
14 ბოლომდე შეასრულებს ჩემს წილხვედრილს - ასეთი ბევრი აქვს მას. 14 ამისთჳს მისა მიმართ ვისწრაფე და სწავლასა შინა მისსა ვიზრუნე
15 ამიტომაც ვძრწივარ მის წინაშე, ჩავუფიქრდები და მეშინია მისი. 15 მისთჳს ამას ზედა. პირისა მისისაგან ვიწყო, განვიცადო და შეგზრუნდე მისგან.
16 ღმერთმა დააძაბუნა ჩემი გული და შემაძრწუნა ყოვლადძლიერმა. 16 უფალმან მოაჩჩო გული ჩემი და ყოვლისა მპყრობელმან მოსწრაფებაჲ მცა მე.
17 ბარემ დავიღუპო უკუნეთში და ბნელმა დამიფაროს სახე! 17 არა ვჰგონებდ, ვითარმედ მომიჴდეს მე ბნელი და წინაშე პირსა ჩემსა დაფარა წყუდიადმან.