ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხატის „შენ ხარ ვენახის“
მიერ აღსრულებული
სასწაულები
(მეორე ნაწილი)
* * *
ყოველივე ამაღლებულს ეჩვევა ადამიანი და „შენ ხარ ვენახის“ ხატიდან მომხდარი სასწაულებიც
თითქოს ჩვეულებრივ ამბად გვექცა. თუმცა, სასწაული, რომელიც მინდა მოგითხროთ, ბევრს
დააფიქრებდა.
შორიდან დავიწყებ:
რამოდენიმე წლის წინ, ჩემი დეიდაშვილის მეუღლეს მკერდზე აღმოაჩნდა სიმსივნე. ეჭვობდნენ,
რომ მეტასტაზები უკვე მთელს ორგანიზმს მოსდებოდა და ამიტომ აუცილებელი გახდა სასწრაფო
ოპერაცია (მარცხენა მხარეს მკერდი მთლიანად მოკვეთეს). ორიოდე თვის შემდეგ კი მეორე
ოპერაცია დაჭირდა საშვილოსნოზე.
ახლობლებმა უარი თქვეს მეორე ოპერაციაზე, რადგან ვერ გადაიტანდა, მით უმეტეს, თუ
ასე იყო მოდებული ორგანიზმში...
ოპერაციის შემდეგ 3-4 წელი მკურნალობა არ შეუწყვეტია, მაგრამ ეტყობა, პროცესი ფარულად
მიმდინარეობდა, ჯანმრთელობა თანდათან უარესდებოდა. ბოლოს, სრული ერთი წელიწადი
ლოგინად ჩავარდა.
თვალსა და ხელს შუა ქრებოდა ადამიანი; დაპატარავდა, დადნა, გვეგონა ძვალიც დნებოდა;
ტკივილები ჰქონდა; საჭმელს ცოტას თუ მოითხოვდა, ხან ძალით აჭმევდნენ; ორგანიზმში
წყალი ჩაუდგა. ბოლოს გაირკვა, რომ ორგანიზმში ჩირქიც დაგროვილიყო. ჩაუდგეს მილი,
რომლის საშუალებით ჩირქი და წყალი გარეთ გამოდიოდა.
გამოჯანმრთელების იმედი არავის ჰქონდა. თვითონაც ყველაფერს ხვდებოდა და ბავშვებს
მიმიხედეთო გვთხოვდა (2 შვილი ჰყავს, თვითონ 39 წლისაა).
წირვა-ლოცვაზე (კვეთაში) თუ ჯანმრთელობის პარაკლისების დროს ყოველთვის ვაგზავნიდი
მის სახელს და იმედი მქონდა...
ვიხსენებდი ლოცვებში, მის გამოჯანმრთელებას შიშით ვთხოვდი უფალს, გულში კი ვნატრობდი,
უზიარებელი არ წასულიყო ამ ქვეყნიდან.
წელს „შენ ხარ ვენახის“ პატარა ხატი გავუგზავნე და ვთხოვე, ამ ხატს შევედრებოდა
(წაკითხული ჰქონდა ამ ხატიდან აღსრულებული სასწაულები). დაახლოებით თვენახევრის
შემდეგ, ტაძრიდან სახლში მისულს, დედამ გამიღო კარი და მკითხა:
– აბა, თუ მიხვდები, ვინ არის ჩვენთან სტუმრად?
ალბათ, ძნელი წარმოსადგენი არ არის ჩემი გაოგნება, როდესაც ოთახში შესულს, ეს მომაკვდავი
ავადმყოფი დამხვდა, რომელიც მე-7 სართულზე საკუთარი ფეხით ამოვიდა და როგორც თვითონ
თქვა, ოდნავ დაიღალა...
აი, რა მიამბო ავადმყოფმა: როგორც კი გადმომცეს ხატი, სიხარული ვიგრძენი, მაშინვე
ადგილს დავუწყე ძებნა, სად დამესვენებინა, რომ ადვილად დამენახა და სულ თვალწინ
მყოლოდა; ამიტომ ჩემს პირდაპირ, ტელევიზორზე დავდე.
ყოველ დილით, გავახელდი თუ არა თვალს, ამ ხატთან ვლოცულობდი. მიუხედავად იმისა,
რომ ძალიან მიჭირდა ფეხზე წამოდგომა, ლოცვის დროს მაინც ფეხზე ვდგებოდი. ამ ხატთან
ლოცულობდნენ ჩემი შვილებიც: დედა გადაგვირჩინეო, ეხვეწებოდნენ.
იმ დღიდან, რაც ეს ხატი შემოვიდა ჩვენს ოჯახში, ვგრძნობდი ძალა მემატებოდა, ტკივილები
ნელ-ნელა გადიოდა, ჭამის მადა დამიბრუნდა, მთელი დღე საჭმელს ვთხოულობ, – ნახე,
ცოტა ხორციც გამიჩნდა, – გახარებული მაჩვენებდა მკლავს. უფრო მეტად კი ჩემს შიგნით
ვგრძნობდი ძალას...
შემდეგ ფეხზეც წამოდგა. მკურნალობა არ შეუწყვეტია. გასინჯვისას აღმოჩნდა, რომ აღარც
წყალი აქვს ორგანიზმში და აღარც ჩირქი; გადაწყვიტეს, მკურნალობა ბოლომდე გაეგრძელებინათ.
ხატი რომ გავუგზავნე, მისი და ქუთაისში იყო. როცა დაბრუნდა, ხატის შესახებ არაფერი
იცოდა. როგორც ამბობს, ნამგზავრი, დაღლილი იყო და უფიქრია, ცოტას დავისვენებო.
წამოწოლას რომ ვაპირებდიო, – ამბობს, – უეცრად ტელევიზორის თავზე, პატარა ადგილიდან,
ბრწყინვალე სხივები წამოვიდა, არ ვიცი, რას შევადარო, დაახლოებით მზის სხივებს,
მაგრამ უფრო სხვა ელფერი დაჰკრავდა, უფრო ბრწყინვალე სინათლე ჰქონდა, ოქროსფერი,
მოძრაობდა, ორი მხრიდან გამოდიოდა და მთელს ოთახში ვრცელდებოდა.
დავაკვირდი, მინდოდა გამეგო, რა იდო ტელევიზორზე. ვერ დავინახე. გაოცებულმა დას
ვკითხე:
– რა დევს ტელევიზორზე, სხივები საიდან მოდის?
ის სხივებს ვერ ხედავდა და გაკვირვებულმა მიპასუხა:
– რა სხივები? ტელევიზორზე მხოლოდ ხატია.
მივუახლოვდი ტელევიზორს, სხივებს ვეღარ ვხედავდი, მაგრამ იმ ადგილას, საიდანაც
სხივები გამოდიოდა, ღმრთისმშობლის პატარა ხატი იდო...
დამშვიდობებისას, ისევე, როგორც მისალმებისას, მთხოვა: ასეთი ხატი მეც მინდა ოჯახშიო
და თან დაამატა: ისეთი რამ ვნახე ამ ხატიდან, ახლა ვინც რა უნდა თქვას, მე უკვე
ვირწმუნეო.
ავადმყოფი ბოლომდე არ გამოჯანმრთელებულა, თავს სუსტად გრძნობს, რა გასაკვირია,
ერთი წელიწადი საწოლს იყო მიჯაჭვული.
ერთი კია, ტაძარში მოსვლის და ზიარების დიდი სურვილი აქვს.
მასტრიდია დემეტრაშვილი
1997 წ.
* * *
გავიგე, რომ მოციქულთა თავთა წმინდათა პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში არსებობს
სასწაულთმოქმედი ხატი ღმრთისმშობელისა – „შენ ხარ ვენახი“. მისი ასლი ჩემმა ახლობელმა
ნახა წიგნის ყდაზე. ამ წიგნში აღწერილი იყო ხატიდან აღსრულებული სასწაულები. ძალიან
მომინდა, ახლოს მენახა ხატი და მელოცა მის წინაშე, რადგან სირთულეებითა და განსაცდელებით
იყო აღსავსე ჩემი ცხოვრება. მინდოდა, შემწეობა მეთხოვა, მაგრამ ტაძარში წასასვლელი
ფული არ მქონდა. წიგნის ყდაზე აღბეჭდილ ხატს შევევედრე და მანაც არ დააყოვნა. ჩემს
ბიჭთან ერთად მოციქულთა თავთა წმინდათა პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში წავედი.
ეკლესიის ეზოში რომ შევედით, ორივე მხარეს საფლავის ქვებზე მიცვალებულთა სურათებს
ვაკვირდებოდი. ორიოდე ნაბიჯი იყო დარჩენილი ეკლესიამდე, რომ ვხედავ, ერთ-ერთ საფლავზე
აღმართულა ღმრთისმშობლის ხატი, ზუსტად ისეთი, როგორიც წიგნის ყდაზე იყო. ხალხი
მიმოდიოდა. მეგონა, ამას ყველა ხედავდა და ყურადღებას არავინ აქცევდა. გამიკვირდა,
ამხელა ხატს საფლავზე რა უნდა-თქო. მივხვდი, რომ ეს არ იყო ჩვეულებრივი რამ და
ხელახლა რომ შევხედე, უცებ ხატი გაქრა მხედველობის არედან. ავფორიაქდი, მუხლები
მომეკვეთა, ძლივს მივედი ეკლესიაში, სადაც ღმრთისმშობლის ხატი ვნახე. გახარებულმა
ყველაფერი მოძღვარს ვუამბე. ამ სასწაულის შემდეგ ღმრთისმშობლის ხატთან პარაკლისი
გადავიხადეთ და ზეთი ვიცხეთ. ვითხოვე წყალობა, შემწეობა მოევლინა. მანაც არ დააყოვნა,
მოიღო მოწყალება, რისთვისაც ვმადლობ მას.
ხათუნა ფურცელაძე
* * *
15 თებერვალს მირქმის სადღესასწაულო წირვის დასასრულს, ჩამოლოცვისას, როდესაც თქვენ
ჯვრით ხელში საკურთხევლიდან გამოხვედით, მთელი ტაძარი უჩვეულო ნათლით განათდა რომელსაც
ღმრთისმშობლის ხატი ,,შენ ხარ ვენახი“ გამოსცემდა, უფრო ზუსტად, ხატი მთლიანად
ვერცხლისფრად გიზგიზებდა.
საკურთხევლისაკენ შებრუნდით და ჯვრით გადასახეთ ჯვარი. ამ დროს აგიზგიზებული ხატი
ძლიერ გამონათდა. შემდეგ ხალხისაკენ შემოტრიალდით და გადასახეთ ჯვარი. ამ დროსაც
იყო ნათება. წირვა დასრულდა. ხატმა, ჩვეული სახე მიიღო.
ანალოგიური ნათება მოხდა მომდევნო კვირის წირვაზე. ჯვარზე მთხვევისას თითოეულ მორწმუნეზე
ნათელი გადმოდიოდა. თუ ადამიანი შეყოვნდებოდა, ნათებაც შეყოვნდებოდა.
მესამე შემთხვევა სხვაგვარი იყო. მიცვალებულთა ხსენების დღეს მთელი წირვის განმავლობაში
„შენ ხარ ვენახის“ ხატზე ღმრთისმშობელს ხელთ ეპყრა ჯვარცმის ხატი. უფალს კი შარავანდედი
ადგა.
ელისაბედი
* * *
ჯანმრთელობის გაუარესების გამო გავიკეთე ოპერაცია. ღვთის შეწევნით და ლოცვის მადლით,
არ მეშინოდა და არ ვნერვიულობდი.
ოპერაციამდე ვლოცულობდი: ,,ღმრთისმშობელო ქალწულო, გიხაროდენ...“ ნარკოზის მოქმედების
ქვეშ მყოფი ვხედავდი ენით აუწერელ ნათელს და მესმოდა გაურკვეველი ხმები. ვგრძნობდი,
ხმამაღლა ვლოცულობდი – ,,ღმრთისმშობელო ქალწულო, გიხაროდენ..“ და ვიხილე ხატი ,,შენ
ხარ ვენახი“, რომელიც თანდათან მომიახლოვდა და მომმართა:
– ,,გიორგი ნუ გეშინია, მე შენთანა ვარ! მარიამს გადაეცი, ეკლესიაში მოვიდეს! ცოტა
კიდევ მოითმინეთ, მე დავიფარავ საქართველოს!“
შემდეგ ნათელი გაქრა და ცხადში ექთანი ქალის ხმა გავიგონე. მე მას მივმართე, როგორც
მარიამს, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ მას მარინე* ერქვა. გულმა მიგრძნო, ეს ის მარიამი
იყო, ვისთვისაც ღმრთისმშობლის ხატის დანაბარები უნდა გადამეცა. ამ საუბარს მარიამის
და შეესწრო, რომელსაც მეორე საღამოს ჰქონდა ხილვა.
გიორგი ვაჩაძე
* * *
მარიამ-მარინეს და მაია გვიამბობს: ძილში ფეხზე ძლიერი დარტყმა ვიგრძენი. გამოვფხიზლდი,
სახლში მარტო ვარ. მოვათვალიერე ოთახი, გამიკვირდა, რა ძალამ დამარტყა. ტკივილი
არ მიგრძვნია. ჩამეძინა. სიზმარში ვხედავ: გზაზე მივდივარ და ხმამაღლა ვტირი, რადგან
დედა მყავს ავად. ცაზე გამოისახა ღმრთისმშობლის ხატი „შენ ხარ ვენახი“ და მეუბნება:
იარე ეკლესიაში და ილოცე, – დედაშენი კარგად იქნებაო. გამომეღვიძა. ოთახში ბნელა.
ჩემს საწოლ ოთახში, კედელზე, ჟურნალიდან ამოღებული ღმრთისმშობლის ხატია. ვხედავ,
ღმრთისმშობელს ძვირფას ჩარჩოში, მოვერცხლილი, ძვირფასი თვლებით მოჭედილი ბრწყინავს.
ხმამაღლა მეუბნება: მაია, იარე ეკლესიაში და ილოცე, სამჯერ გამიმეორა. მე გაოგნებული
შევცქეროდი, მოვალ, მოვალ, ვილოცებ. ხატი მეუბნება: მაია, კიდევ მატყუებ. მე ვგრძნობდი,
რომ თითქოს შებოჭილი ვიყავი, მინდოდა ეკლესიაში სიარული, მაგრამ ვერ მივდიოდი და
ამიტომ მითხრა ხატმა, მატყუებო.
უეცრად ღმრთისმშობლის ხატზე გამოისახა იესო ქრისტე, მიყურებდა დიდხანს, შემდეგ
ხატის ირგვლივ გამოისახნენ ანგელოსები და სხვადასხვა წმინდანები, შემდეგ კვლავ
მაცხოვარი. ხატზე ანგელოსები მოძრაობდნენ. ვგრძნობდი, რომ ღმერთი ჩემთან იყო, არანაირი
შიში არ მქონია. თვალებიდან ცრემლი წვიმასავით მდიოდა, ისე ძლიერ, რომ წელს ზევით
დავსველდი. შევყურებდი ხატს და ვტიროდი ,,ნუთუ, ღმერთო, ეს ყველაფერი მე გამომიცხადე,
ხვალ ამას რომ მოვყვები, არავინ დამიჯერებს“, ვიმეორებდი და ვტიროდი. ღმრთისმშობელი
ისევ გამოისახა ძვირფას ჩარჩოში. გამოიწია კედლიდან და მითხრა: მაია, ირწმუნე ჩვენი
ძალა, ყველაფერი კარგად იქნება, ჩვენ დიდი ძალა გვაქვს, მირწმუნე! მირწმუნე! ვხედავ
კედლიდან ხატი დაიძრა. ნელნელა კედელზე წავიდა 3-ჯერ და უკან დაბრუნდა.
მაია კობახიძე
ასურეთი, 20.07.96
* * *
ვმსახურობ ქ. თბილისის ონკოლოგიის ცენტრის რეანიმაციის განყოფილებაში. 18 ივნისს
ოპერაციაზე მყავდა ავადმყოფი გიორგი ვაჩაძე. ნარკოზში მყოფი გიორგი იძახდა: მარიამ,
მარიამ. მე შევეხმიანე. გიორგიმ მკითხა, ვინ ხარო. მძინარე მესაუბრებოდა. ვუპასუხე,
შენი მომვლელი ექთანი მარინე ვარ. გამიბრაზდა, შენ მარინე არ ხარ, შენ მარიამი
ხარო. მე ახლა ღმრთისმშობელი დამესიზმრა და მითხრა: გიორგი ნუ გეშინია, შენ კარგად
იქნები. მე შენთან ვარო. საქართველოსაც დავიფარავო. მარიამს კი გადაეცი ჩემთან
მოვიდესო*. ეს ჩვენება გიორგიმ ნარკოზიდან გამოსვლის შემდეგაც მიამბო.
მარიამ-მარინე კობახიძე
08.08.96
* * *
იანვრის პირველ რიცხვებში მოულოდნელად გავხდი საოპერაციო. აღმომაჩნდა საკვერცხის
სიმსივნე. ოპერაციამდე არაეკლესიური ვიყავი. ოპერაციის შემდეგ დავიწყე სასულიერო
ლიტერატურის კითხვა. ავადმყოფობას მშვიდად შევხვდი, არ მეშინოდა, არ ვნერვიულობდი.
დამინიშნეს ქიმიო-თერაპია. პირველ ეტაპზე უნდა ჩამეტარებინა სამი კურსი, ყოველი
ათი დღის შემდეგ.
პირველი კურსის ჩატარებისას საავადმყოფოში წავაბრძანე „შენ ხარ ვენახის“ ხატი.
დედა ღმრთისმშობელს ვევედრებოდი გამოჯანმრთელებას. ვლოცულობდი, აღვავლენდი ღმრთისმშობლის
დაუჯდომელს. გადასხმამ საშინელი რეაქცია მომცა. მდგომარეობა უარესდებოდა და ექიმს
ვთხოვე, სახლში გამოვეშვი. „შენ ხარ ვენახის“ ხატი ჩემს საწოლ ოთახში დავასვენე.
მთელი ღამე ვევედრებოდი შველას. არა მარტო საწოლიდან წამოდგომა, არამედ გვერდზე
გადაბრუნებაც კი მიჭირდა. მოხდა სასწაული, ერთ ღამეს შევძელი საწოლში გადაბრუნება.
უფალს მადლობა შევწირე და ჩამთვლიმა, მაგრამ რაღაც ძალამ გამაღვიძა და ჩემს საწოლთან,
ზუსტად ნაოპერაციებ ადგილას „შენ ხარ ვენახის“ ხატი გამომეცხადა და მითხრა: ნუ
გეშინია, განგკურნავო. ეს იყო პირველი ღამე, როცა მშვიდად მეძინა. შევძელი თავისუფლად
და დამოუკიდებლად მოძრაობა. სამი კვირის შემდეგ კვლავ წავედი ონკოლოგიურ საავადმყოფოში
მეორე კურსის ჩასატარებლად, მაგრამ ექიმები გაოცდნენ. მდგომარეობა გაუმჯობესებულიყო.
ამ ხნის განმავლობაში, ყოველდღე თუ არა, დღეგამოშვებით მაინც აღვავლენდი ღმრთისმშობლის
დაუჯდომელს „შენ ხარ ვენახის“ ხატთან. ვიყავი წმინდა ბარბარეს ტაძარში, სადაც მამა
კახაბერმა გადამიხადა პარაკლისი. მოვედი მოციქულთა თავთა წმინდათა პეტრესა და პავლეს
სახელობის ტაძარში, სადაც მამა ილიამ ყურადღებით მომისმინა და „შენ ხარ ვენახის“
ხატთან გადამიხადა ჯანმრთელობის პარაკლისი. მომიხსნეს ქიმიო-თერაპიით მკურნალობა.
მაგრამ მათი დაკვირვების ქვეშ უნდა ვიყო მთელი წელი, რადგან თვითონაც გაკვირვებულნი
და გახარებულნი არიან. მე კი მწამს, რომ ეს სასწაული „შენ ხარ ვენახის“ ხატმა მოახდინა.
მადლობა უფალს.
ლალი, 1999 წ.
* * *
ყოვლადწმინდა სამების სახელობის ტაძრის საძირკველის კურთხევაზე უნდა წავსულიყავით.
ვიდრე ხატს გამოაბრძანებდით, შევხედე და ხატი ყოვლადწმინდა ღმრთისმშობლისა „შენ
ხარ ვენახი“ პატარ-პატარა ცისფერი ქულებით იყო დაფარული. მეორედ შეხედვისას ელვასავით
განათებულიყო. მაშინ ეს არ გავამხილე, გავჩუმდი.
ერთხელ, წირვა რომ აღავლინეთ თქვენ და მამა ილიამ, წირვის შემდეგ საუბრობდით მამა
ილიას შესახებ. დავინახე, ყოვლადწმინდა ღმრთისმშობლის ხატიდან „შენ ხარ ვენახი“
როგორ დაეშვა მსხვილი კონა ნათლისა ტრაპეზზე და იქ ისე გაბრწყინდა, რომ მთელი საკურთხეველი
განათდა.
ქეთევან ღამბაშიძე
15.12.1996
* * *
1998 წლის 15 ნოემბერს დილაადრიან, გამოღვიძებისთანავე, გავაცნობიერე თუ არა, რომ
წირვაზე უნდა წავსულიყავი, ვიგრძენი, სხვა დროს მქონდა დაუოკებელი სურვილი ტაძარში
წასვლისა, დღეს კი – სხეული დამძიმებულა, გული ეურჩება გონებას. რამოდენიმე წუთს
შევყოვნდი ლოგინში, მაგრამ გონებამ გაიმარჯვა და მცირეოდენი დაგვიანებით შევუერთდი
ტაძარში მლოცველ მრევლს.
ქადაგებისას მოძღვარმა გვაუწყა, რომ „შენ ხარ ვენახის“ ხატის პერანგის მოჭედვა
დამთავრდა. ამ ამბავმა სულიერად აღმაფრთოვანა, რაც კიდევ უფრო გაამძაფრა ხატის
მიერ მოხდენილი სასწაულების მოსმენამ. სულიერმა მამამ ასე დაამთავრა (სიტყვებს
ზუსტად ვერ ვიხსენებ) – იმედი ვიქონიოთ, ღმრთისმშობელი შეიწირავს ჩვენს მცირეოდენ
ძღვენს.
ჯვარზე მთხვევისას ვხედავ, ხატი „შენ ხარ ვენახი“ ნათელს მოუცავს. ნათელმა ხატს
მარჯვნიდან მარცხნივ რამოდენიმეჯერ გადაუარა. ამის შემდეგ თავდახრილი ვიდექი და
ვლოცულობდი (მომერიდა, განუწყვეტლივ მეცქირა ხატისთვის). როცა შევხედე, ღმრთისმშობლის
თავთან მარცხენა მხარეს შევნიშნე გაძლიერებული ნათელი, არათანაბარ კიდეებიანი,
სფეროსებრი და გაძლიერებული ნათელი ღმრთისმშობლის მარჯვენა მხარეს. ძლიერი ნათელი
თანდათან გაქრა, მაგრამ ხატი ნათელში დარჩა.
ყოველივე ამან ჩემში გაზარდა განცდა თვისთა ცოდვათა, გააღრმავა გრძნობა სინანულისა,
რისთვისაც ვმადლობ უფალს.
მარიამ (შორენა) მესხია
15.11.1998 წ.
* * *
1998 წლის 5 ივლისი. ჩვეულებრივ წავედი წირვაზე, ფეხზე დგომა მიჭირდა, მთელი სხეული
მტკიოდა.
დაიწყო ქადაგება... მოძღვარი ყოვლადწმინდა ღმრთისმშობლის „შენ ხარ ვენახის“ ხატის
სასწაულებზე საუბრობდა. გულით, გონებითა და სულით განვიცდიდი ყოველივეს. ამ დროს
მეხსიერებაში ამოტივტივდა, რომ რამდენიმე დღის წინ ტაძარი გაძარცვეს, ლოცვაზე მოსულნი
გულნატკენნი გამოვბრუნდით უკან, რადგან ტაძარში არავის უშვებდნენ. თავდაპირველად
მეგონა, ხატი „შენ ხარ ვენახი“ მოიპარეს.
მოძღვარი ქადაგებდა... ფიქრი იმაზე, რომ ხატი „შენ ხარ ვენახი“ შეიძლება ტაძარში
არ ყოფილიყო, გაუსაძლისი გახდა.
დაიწყო ჯვარზე მთხვევა და აი, გამოჩნდა ხატიც, საოცრად მბრწყინავი. ვხედავდი ფერთა
არაბუნებრივ სიმკვეთრეს. ნათელი, რომელიც გარს ადგა ღმრთისმშობელს, ოქროსფრად ბრდღვიალებდა.
თავდაპირველად, ყურადღება არ მივაქციე. ვიფიქრე, ალბათ, ასეა-მეთქი ყოველთვის.
ჯვარს ვემთხვიე და ცოტა ხნის შემდეგ შევხედე, ისევ ისე ბრწყინავდა. „ნუთუ ესაა
გაბრწყინება?“ ფიქრი არ დამემთავრებინა, რომ თავსაბურზე ალაგ-ალაგ დაიწყო ნათება.
ნათებას ისეთივე ფორმა ჰქონდა, როგორიც ღმრთისმშობლის შუბლზე გამოსახულ ჯვარს.
ანათებდა სიღრმიდან (შიგნიდან) ზედაპირისაკენ. განათდებოდა – ჩაქრებოდა, განათდებოდა
– ჩაქრებოდა, ისევ განათდებოდა – ჩაქრებოდა და ასე გრძელდებოდა. მცირე ხნის შემდეგ
ნათებები შეწყდა, მაგრამ ვხედავ, ხატის მარჯვენა მხრიდან ნათელი თანდათან შემოდის
და ზედაპირულად ეფინება ღმრთისმშობლის სახეს. ამის შემდეგ ისევ განათდა თავსაბურავი.
ამ დროს ყრმა იესო საერთოდ არ ჩანდა.
მიმოვიხედე, ახლოს არავინ იყო. ხატს შევხედე, ისევ ისე გრძელდებოდა. ნათებებს ვხედავდი.
დამთავრდა ჯვარზე მთხვევა. ხატისკენ რომ შეტრიალდით და საკურთხეველში შეაბიჯეთ,
ხატი მთლიანად ნათელმა მოიცვა. ფარდა რომ ჩამოაფარეთ, ხატი მაშინაც მთლიანად ნათელში
იყო.
ტაძრიდან გამოსვლისას სხეულის საოცარი სიმსუბუქე ვიგრძენი. ხმას ვერ ვიღებდი და
საუბრის არანაირი სურვილი არ მქონდა.
* * *
12 ივლისს წირვის შემდეგ, სანამ ჯვარს ვემთხვეოდი, თვალი შევავლე ხატს „შენ ხარ
ვენახი“. ღმრთისმშობლის სახე და ყრმა იესუ მთლიანად ნათელში იყო. გავიფიქრე, ნუთუ,
ისევ განმეორდება? განმეორდა, მაგრამ ამჯერად განსხვავებულად. ღმრთისმშობლის თავსაბურავზე
ალაგ-ალაგ რამდენიმე ადგილას ნათებები იყო. ნათდებოდა შიგნიდან ზედაპირისაკენ არა
თეთრად, არამედ ოქროსფრად, რაც მეტ ბრწყინვალებას ანიჭებდა ხატს. ოქროსფრად განათდებოდა
– ჩაქრებოდა, განათდებოდა – ჩაქრებოდა. ასე განმეორდა რამდენჯერმე.
ნათელი ეფინებოდა ხატს მარცხნიდან, უხილავი სივრციდან, ზემოდან. ღმრთისმშობლის
სახე და ყრმა იესუ, როგორც ვთქვი, ნათელში იყო. ნათდებოდა მიდამო თავსაბურავისა.
ზემოდან დაანათებდა ხატს, შემდეგ ნათება გადაუვლიდა, ისევ დაანათებდა, გადაუვლიდა
და ასე გრძელდებოდა განუწყვეტლივ.
მოულოდნელად, ძლიერ განათდა. ნათება მოდიოდა არა სივრციდან, არამედ ყრმა იესუს
შარავანდედიდან. ნათებას თან ახლდა ოქროსფერი სხივებიც, რომელიც კიდევ უფრო აძლიერებდა
მის ბრწყინვალებას და ღმრთისმშობლის თავსა და სახეს ეფინებოდა მთლიანად. შემდეგ
თანდათან გაიშვიათდა და შეწყდა ნათებები.
შორენა მესხია
14.07.1998 წ.
* * *
ერთ დღეს, სამსახურში მისულს, თანამშრომელმა შემომჩივლა, რომ გურიიდან უკურნებელი
სენით შეპყრობილი დედამთილი ჩამოუყვანეს. წუხდა, რომ მისი დედამთილი „ორმოცდაათიანელი“
იყო. მე ვუთხარი, რომ გარდაცვლილ სექტანტს ვერც წესს აუგებდნენ, ვერც ილოცებდნენ
მისთვის. ვუამბე „შენ ხარ ვენახის“ ხატის სასწაულებზე და შევთავაზე, რაც შეიძლება
სწრაფად დაესვენებინათ ხატი მის სასთუმალთან. იმედი მქონდა, რომ მადლი გადმოვიდოდა
მასზე და მოახდენდა სასწაულს. თანამშრომელი დამთანხმდა. მეორე დღეს მივაბრძანე,
ტროპარიც გადავეცი და ვთხოვე, ელოცა დილა-საღამოს.
ზუსტად მესამე დღეს, ამაღლების დღესასწაულზე, დილით, გაუღვიძია თუ არა დედამთილს,
უკვე გონზე მოსულს, მოუთხოვია, რომ მღვდელი მოეყვანათ. მისი სურვილი შეასრულეს,
მოუყვანეს მღვდელი, მოინანია, ეზიარა და გურიაში თავისი ფეხით ჩავიდა.
ვერა
* * *
ეს მოხდა ერთი წლის წინ.
დაახლოებით სამი თვის განმავლობაში წელის არეში მაწუხებდა საშინელი ტკივილი. არანაირი
წამალი არ მშველოდა. ჩემმა ნათლულმა მათხოვა „შენ ხარ ვენახის“ ხატი. თან ლოცვა
ერთვოდა. ლოცვა წავიკითხე, ხატს სამჯერ ვეამბორე. ღამით საშინელმა ტკივილმა გამაღვიძა,
თითქოს მუცელში რაღაც ჩამწყდა. ტკივილმა მალე გამიარა და დილით ჩვეულებრივ ავდექი,
ტკივილს აღარ შევუწუხებივარ.
მ. ტატიშვილი
* * *
მე არა ვარ თქვენი ტაძრის მრევლი. მოძღვარი თელავში მყავს – მამა მიქაელ ჭაბაშვილი,
ღვთაების ტაძრის, ასევე, წინანდლის ღმრთისმშობლის სახელობის ტაძრის მოძღვარი. ორი
წელია, რეგულარულად დავდივარ მოციქულთა თავთა წმინდათა პეტრესა და პავლეს სახელობის
ტაძარში. ძალიან დიდი მადლია აქ. გასული 2000 წლის გაზაფხულზე ავიღე კურთხევა,
მგალობელთა ქორედიდან მომესმინა წირვა-ლოცვა, მაგრამ გამიჭირდა სიმაღლიდან სიწმინდეების
ყურება.
წირვის დასასრულს, ჯვარზე მთხვევისას, მცირედმორწმუნემ შევხედე რა „შენ ხარ ვენახის“
ხატს, გამიჩნდა კადნიერი თხოვნა, მთხვევისას სასწაული ეჩვენებინა, მაგრამ მივხვდი
ჩემს დაეჭვებას და სასწრაფოდ მოვიცილე ეს აზრი. აი, მივეახლე „შენ ხარ ვენახის“
ხატს, ვემთხვიე ისე, რომ არც კი მახსოვდა ჩემი კადნიერი თხოვნა. ხატმა რაღაც ძალით
მომიშორა. ბაგეებიდან მთელს სხეულში დენის მსგავსმა ძალამ დამიარა. ვიფიქრე, მომეჩვენა-თქო
და კიდევ ვემთხვიე. იგივე განმეორდა. აღარც მახსოვს, შეშინებული როგორ გამოვედი
ტაძრიდან. თავდაპირველად ვერავის ვუმხელდი. მოგვიანებით სულიერი მოძღვარი ვინახულე
და ვუთხარი მამა მიქაელს. მან ადიდა ღმრთისმშობელი და შემაგონა: – „რაც სთხოვე,
აგისრულა“. მთხოვა, თვითონაც და მრევლიც „შენ ხარ ვენახის“ ხატთან აღვლენილ ჯანმრთელობის
პარაკლისებზე მომეხსენიებინა.
აქვე მინდა დავძინო, რომ ჩემმა სულიერმა დამ წინანდლის ტაძარს შეწირა „შენ ხარ
ვენახის“ ხატი, რომელიც მამა მიქაელმა და მრევლმა დიდი სიყვარულით და მადლიერებით
მიიღო.
ნანა ქევხიშვილი
30.06.2001
* * *
ერთი წლის წინ გაზეთ „საპატრიარქოს უწყებანში“ წავიკითხე მოციქულთა თავთა წმინდა
პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში დასვენებული ღმრთისმშობლის „შენ ხარ ვენახის“
ხატის მსწრაფლშემწეობაზე. მაშინვე წავედი სალოცავად. წავიკითხე დედის ლოცვა და
ცრემლებით შევთხოვე ღმრთისმშობელს ჩემი შვილის ჩიყვისგან განკურნება. მეშინოდა,
საოპერაციო არ გამხდარიყო. როგორც კი საშუალება მომეცა, გავუკეთეთ ანალიზები –
გავასინჯეთ ექიმს „ლეჩკომბინატში“ – გადავიღეთ ექოსკოპია და ჩიყვი აღარ აღმოაჩნდა.
მადლობა ღმრთისმშობელს და უფალს ყველაფრისათვის.
ქვაშვეთის ეკლესიის მრევლი მზია ჩიკვაიძე
* * *
დაახლოებით ერთი წლის წინ „შენ ხარ ვენახის“ პატარა ხატი ვაჩუქე ერთ მოხუცს – სონა
ველთაურს (90 წლისას), რომელიც არსენას ქ. № 44-ში ცხოვრობს. იგი ღმრთისმოშიში
ადამიანია. დადიოდა ყოვლადწმიდა სამების სახელობის ტაძარში, მაგრამ ბოლო ორი წელი
სახლიდან ვერ გამოდის. რამდენიმე დღე ხატს სათანადო ადგილი ვერ მიუჩინა და ერთ
დღეს ეს ხატი გაქრა. ძალიან ბევრი ეძება ყველგან, მაგრამ უშედეგოდ. გადის აივანზე
და უცებ ესმის ხმა: „ნუ მეძებ, მე აქა ვარ“. აიხედა და ცაზე ხედავს ზუსტად „შენ
ხარ ვენახის“ ღმრთისმშობელს.
პატიება სთხოვა მოხუცმა. ღმრთისმშობელმა უთხრა, ახლა აქ ვიქნები, რომ მთელი საქართველო
დავიფაროო.
რამდენიმე დღე ასე ეცხადებოდა. ერთ დღეს ოთახში გაიგონა ბრახუნი, რაღაც დავარდა
დიდი ხმაურით, გაიხედა და ხედავს, ძირს „შენ ხარ ვენახის“ ხატი აგდია. ახლა კი
მიუჩინა ხატს შესაფერისი ადგილი.
* * *
ამა წლის სექტემბრის თვის დასაწყისში ავადმყოფობითა და უშვილობით სასოწარკვეთილი
თავთა მოციქულთა წმინდათა პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში მივედი „შენ ხარ
ვენახის“ სასწაულთმოქმედ ხატთან სალოცავად. ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელმა ისმინა უღირსი
შვილის ვედრება: ორი თვის შემდეგ ტკივილები შემიმსუბუქდა და დავფეხმძიმდი.
ღმერთმა დაგლოცოთ და გააძლიეროს თქვენი უანგარო ძალისხმევა სულიერო მამებო.
მარიამ ხუციშვილი, 36 წლის
ნიქოზისა და ცხინვალის ეპარქიის მრევლი
1999 წლის 8 დეკემბერი
* * *
ჩემს შვილს – გიორგის დაბადებიდან 10 თვის განმავლობაში მარცხენა თვალიდან ჩირქოვანი
სითხე სდიოდა. კლასიკური თუ ხალხური სამედიცინო საშუალებებით მრავალგზის ჩატარებულმა
მკურნალობამ შედეგი არ გამოიღო. ბოლოს, მივმართეთ ეკლესიას. სასწაულთმოქმედი ხატის
„შენ ხარ ვენახის“ წინაშე ჩემმა სულიერმა მოძღვარმა ბავშვისათვის ღმრთისმშობლის
სავედრებელი პარაკლისი აღავლინა, შუბლსა და თვალზე ხატთან დანთებული კანდელიდან
ზეთი სცხო, რის შემდეგაც ჩირქოვანი გამონადენი მეყვსეულად შეწყდა.
მადლობას ვწირავ ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობელ დედას ამ დიდი სასწაულისა და ჩემი შვილის
განკურნებისათვის.
ელენე ანჯაფარიძე
თბილისი, 1997 წელი
* * *
1997-98 წლებში მოციქულთა თავთა წმინდათა პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში
მსახურებისას სააღმსარებლოში შემოვიდა სიმსივნით დაავადებული გოგონა. უმძიმესი
და უიმედო მდგომარეობის გამო, იგი ონკოლოგიური საავადმყოფოდან გამოეწერათ. ლოგინად
ჩავარდნილ ავადმყოფს გადაბრუნებაც კი არ შეეძლო, სტანჯავდა ტკივილები.
სასთუმალთან ესვენა ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის ხატი „შენ ხარ ვენახი“, რომელიც
მეგობარმა აჩუქა. ავადმყოფი განუწყვეტლივ ევედრებოდა ღმრთისმშობელს შემწეობას.
ერთხელაც, ნახევრად ჩაძინებულმა იხილა, როგორ წამოიმართა მის საწოლთან „შენ ხარ
ვენახის“ ხატი, რომელმაც ნაზი ხმით უთხრა: „მე შენ განგკურნავ“.
ამის შემდეგ ავადმყოფმა შეძლო ფეხზე წამოდგომა, მოვიდა მოციქულთა თავთა წმინდათა
პეტრესა და პავლეს სახელობის ტაძარში და გახდა აღმსარებელი. ეს გოგონა გამოჯანმრთელდა
და განიკურნა სნეულებისაგან.
დეკანოზი ილია ნასიძე
* * *
2002 წლის ნოემბერში ვიმოგზაურე რუსეთში ხატმწერ ირაკლი ცინცაძესთან, დავით ბურდულსა
და გ. კახნიაშვილთან ერთად. მოვილოცეთ მოსკოვის მახლობლად მდებარე ტაძრები, ასევე,
ფსკოვო-პეჩორაც.
გადმოცემით ვიცოდით, რომ ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის „შენ ხარ ვენახის“ ხატის ასლებიდან,
რომლებიც მღვდელმა თეოდორე გიგნაძემ ჩააბრძანა, დაიწყო მირონდენა. დიდი სურვილი
გაგვიჩნდა, გვეხილა ეს სასწაული.
მონასტრის მახლობლად ცხოვრობს დეკანოზი ვასილი, 90 წლის. ვესტუმრეთ მას. ძალიან
თბილად მიგვიღო. სანამ მამა ვასილის ოთახში სასაუბროდ შევიდოდით, მისმა სულიერმა
შვილმა ჩვენი პირადი ჯვრები, გულსაკიდი ხატები „ივერიის ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის“
მირონმდინარე ხატთან მოათავსა, შემდეგ მირონმდინარე ხატებთან ერთად პატარა ჯამში
ჩააწყო. ჩვენ კი მამა ვასილთან შევედით სასაუბროდ. დაახლოებით ორმოცი წუთის შემდეგ
გამოვედით და ვხედავთ: ჯამი, რომელშიც ხატები და ჯვრები ეწყო, მირონით ავსებულა.
გვიამბეს, როგორ დაიწყო მირონდენა „შენ ხარ ვენახის“ ხატის ასლებიდან. ხატებს,
ასევე, სდიოდა ზეთიანი წყალი, ხოლო პატარა გულსაკიდი ხატიდან 33 ლიტრი მირონი აიღეს.
მამა ვასილის სახლში თითქმის ყველა ხატი მირონითაა დაცვარული. ჩვენს გაოცებასა
და სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. ხატებიდან დადენილი ზეთიანი წყალი და მირონი,
როგორც გვითხრეს, 200 ლიტრამდეა. მირონდენა ხატებიდან გრძელდება.
დეკანოზი ილია ნასიძე
23(10) ნოემბერი, 2002 წელი
გაგრძელება...
|
